بریده‌هایی از کتاب هشت کتاب

از پنجره غروب را به دیوار کودکی‌ام تماشا می‌کنم. بیهوده بود، بیهوده بود.

آدمی‌زاد طومار طولانی انتظار است

دنگ...، دنگ...، لحظه‌ها می‌گذرد. آنچه بگذشت، نمی‌آید باز. قصه‌ای هست که هرگز دیگر نتواند شد آغاز.

نقش اندوه پی یک لبخند.

مرا راهی از تو بدر نیست.

کنار مشتی خاک در دوردست خودم، تنها، نشسته‌ام.

جهان، آلودۀ خواب است. فرو بسته است وحشت در به روی هر تپش، هر بانگ

به سراغ من اگر می‌آیید، نرم و آهسته بیایید، مبادا که ترک بردارد چینی نازک تنهایی من.

و من می‌رفتم، می‌رفتم تا در پایان خودم فرو افتم.

یک نفر آمد کتاب‌های مرا برد

مثل این است که شب نمناک است. دیگران را هم غم هست به دل، غم من، لیک، غمی غمناک است.

زندگی سوت قطاری است که در خواب پلی می‌پیچد.

یاد من باشد کاری نکنم، که به قانون زمین بر بخورد.

نقش‌هایی که کشیدم در روز، شب ز راه آمد و با دود اندود. طرح‌هایی که فکندم در شب، روز پیدا شد و با پنبه زدود.

یادت جهان را پر غم می‌کند، و فراموشی کیمیاست.

دیرزمانی است روی شاخۀ این بید مرغی بنشسته کو به رنگ معماست. نیست هم‌آهنگ او صدایی، رنگی. چون من در این دیار، تنها، تنهاست.

زندگی چیزی نیست، که لب طاقچۀ عادت از یاد من و تو                                     برود.

شاخه‌ها پژمرده است. سنگ‌ها افسرده است. رود می‌نالد. جغد می‌خواند. غم بیامیخته با رنگ غروب. می‌تراود ز لبم قصۀ سرد: دلم افسرده در این تنگ غروب.

دلم گرفته، دلم عجیب گرفته است. و هیچ چیز، نه این دقایق خوشبو، که روی شاخۀ نارنج می‌شود                               خاموش، نه این صداقت حرفی، که در سکوت میان دو برگ این                               گل شب‌بوست، نه، هیچ چیز مرا از هجوم خالی اطراف نمی‌رهاند.

سینۀ آب در حسرت عکس یک باغ می‌سوزد.