بریده‌هایی از کتاب هشت کتاب

جاده تهی است. تو باز نخواهی گشت، و چشمم به راه                               تو نیست.

جهان آلودۀ خواب است و من در وهم خود بیدار:

تهی بود و نسیمی. سیاهی بود و ستاره‌ای هستی بود و زمزمه‌ای. لب بود و نیایشی. «من» بود و «تو» یی: نماز و محرابی.

گریه‌ام بی‌ثمر است. و اگر می‌خندم خنده‌ام بیهوده است.

دشت‌هایی چه فراخ! کوه‌هایی چه بلند! در گلستانه چه بوی علفی می‌آمد! من در این آبادی، پی چیزی می‌گشتم: پی خوابی شاید، پی نوری، ریگی، لبخندی.

دست جادویی شب در به روی من و غم می‌بندد. می‌کنم هرچه تلاش، او به من می‌خندد.

اندوه مرا بچین، که رسیده است. دیری است، که خویش را رنجانده‌ایم، و روزن آشتی                               بسته است.

ترا از تو ربوده‌اند، و این تنهایی ژرف است.

پرنده در خواب بال و پرش تنها مانده است.

از پنجره غروب را به دیوار کودکی‌ام تماشا می‌کنم. بیهوده بود، بیهوده بود.