بریده‌هایی از کتاب هشت کتاب

مثل این است که شب نمناک است. دیگران را هم غم هست به دل، غم من، لیک، غمی غمناک است.

روزی اگر بشکند سکوت پر از حرف، بام و در این سرای می‌رود از هوش.

جهنم سرگردان! مرا تنها گذار.

لیکن کسی، ز راه مددکاری، دستم اگر گرفت، فریب سراب بود.

چشمم نخورد آب از این عمر پرشکست: این خانه را تمامی پی روی آب بود.

باد نمناک زمان می‌گذرد، رنگ می‌ریزد از پیکر ما.

روشن است آتش درون شب وز پس دودش طرحی از ویرانه‌های دور. گر به گوش آید صدایی خشک‌: استخوان مرده می‌لغزد درون گور. دیرگاهی ماند اجاقم سرد و چراغم بی‌نصیب از نور. خواب دربان را به راهی برد. بی‌صدا آمد کسی از در، در سیاهی آتشی افروخت. بی‌خبر اما که نگاهی در تماشا سوخت. گرچه می‌دانم که چشمی راه دارد بافسون شب، لیک می‌بینم ز روزن‌های خوابی خوش‌: آتشی روشن درون شب.

خویش را از ساحل افکندم در آب، لیک از ژرفای دریا بی‌خبر.