بریده‌هایی از کتاب هشت کتاب

باید کتاب را بست. باید بلند شد

و نخوانیم کتابی که در آن باد نمی‌آید و کتابی که در آن پوست شبنم تر نیست و کتابی که در آن یاخته‌ها بی‌بعدند. و نخواهیم مگس از سر انگشت طبیعت بپرد. و نخواهیم پلنگ از در خلقت برود بیرون. و بدانیم اگر کرم نبود، زندگی چیزی کم داشت. و اگر خنج نبود، لطمه می‌خورد به ‌قانون درخت. و اگر مرگ نبود، دست ما در پی چیزی می‌گشت. و بدانیم اگر نور نبود، منطق زندۀ پرواز دگرگون                         می‌شد.

و عشق صدای فاصله‌هاست. صدای فاصله‌هایی که ــ غرق ابهامند.

من قطاری دیدم، فقه می‌برد و چه سنگین می‌رفت. من قطاری دیدم، که سیاست می‌برد (و چه خالی می‌رفت. )

دنگ...، دنگ...، ساعت گیج زمان در شب عمر می‌زند پی‌درپی زنگ

به تو می‌رسم،                               تنها می‌شوم. کنار تو تنهاتر شده‌ام.

زندگی یعنی: یک سار پرید. از چه دلتنگ شدی؟ دلخوشی‌ها کم نیست: مثلا این خورشید، کودک پس‌فردا، کفتر آن هفته. یک نفر دیشب مرد و هنوز، نان گندم خوب است. و هنوز، آب می‌ریزد پایین، اسب‌ها می‌نوشند.

آدمی‌زاد ـ این حجم غمناک ـ

دیر گاهی است در این تنهایی رنگ خاموشی در طرح لب است. بانگی از دور مرا می‌خواند، لیک پاهایم در قیر شب است.

انگشتانم برنده‌ترین خار را می‌نوازد.

جهان آلودۀ خواب است و من در وهم خود بیدار:

جاده تهی است. تو باز نخواهی گشت، و چشمم به راه                               تو نیست.

تهی بود و نسیمی. سیاهی بود و ستاره‌ای هستی بود و زمزمه‌ای. لب بود و نیایشی. «من» بود و «تو» یی: نماز و محرابی.

گریه‌ام بی‌ثمر است. و اگر می‌خندم خنده‌ام بیهوده است.

دشت‌هایی چه فراخ! کوه‌هایی چه بلند! در گلستانه چه بوی علفی می‌آمد! من در این آبادی، پی چیزی می‌گشتم: پی خوابی شاید، پی نوری، ریگی، لبخندی.

دست جادویی شب در به روی من و غم می‌بندد. می‌کنم هرچه تلاش، او به من می‌خندد.

اندوه مرا بچین، که رسیده است. دیری است، که خویش را رنجانده‌ایم، و روزن آشتی                               بسته است.

ترا از تو ربوده‌اند، و این تنهایی ژرف است.

پرنده در خواب بال و پرش تنها مانده است.

و تو تنهاترین «من» بودی. و تو نزدیک‌ترین «من» بودی. و تو رساترین «من» بودی