بریده‌هایی از کتاب این هم مثالی دیگر

واقعیت‌های بدیهی و در دسترس و مهم معمولاً همان‌هایی هستند که دیدن و حرف زدن درباره‌شان از بقیه سخت‌تر است.

واقعیت‌های بدیهی و در دسترس و مهم معمولاً همان‌هایی هستند که دیدن و حرف زدن درباره‌شان از بقیه سخت‌تر است

مجموعهٔ جستارهای روایی: کتاب اول: آرتور کریستال پنج جستار دربارهٔ نوشتن و خواندن کتاب دوم: دیوید فاستر والاس چهار جستار دربارهٔ حقایق زندگی روزمره کتاب سوم: جوآن دیدیون پنج جستار دربارهٔ ظرافت‌های سبک زندگی کتاب چهارم: ...

مقاله متنی غیرداستانی دربارهٔ مفهوم یا رخدادی واقعی است که فقط به یک موضوع مشخص می‌پردازد و معمولاً به شکل مستقیم و با شیوه‌ای دانشگاهی، گزاره‌ای را توصیف می‌کند یا توضیح می‌دهد.

جستار متنی غیرداستانی دربارهٔ مفهوم یا رخدادی واقعی است که فقط به یک موضوع مشخص می‌پردازد و هدفش طرح دیدگاه شخصی و توجیه موضع‌گیری نویسنده است. به عبارتی مقاله‌ای است که به جای انتقال اطلاعات صرف، دیدگاه جستارنویس نسبت به موضوع را شرح می‌دهد.

این‌که چه چیزی آن‌قدر حقیقی و ضروری است، آن‌قدر از چشمان‌مان پنهان مانده که باید مدام _ بارها و بارها _ به خودمان یادآوری کنیم: «آب این است، آب این است.»

به آن دسته از خوانندگان گورمی که از غذای خوش‌طبخ و خوش‌ظاهری مثل گوشت گاو، گوساله، گوسفند، خوک، مرغ، لابستر و الخ لذت می‌برند: آیا اصلاً به شرایط اخلاقیِ (ممکن) و رنجِ (محتمل) حیوانِ مورد نظر فکر می‌کنید؟ اگر می‌کنید، چه اصول اخلاقی‌ای به شما اجازه می‌دهد که غذاهای گوشتی را نه‌تنها بخورید بلکه نوشِ جان کنید و لذت ببرید؟

نکتهٔ واضح در رابطهٔ بلومینگتون و «وحشت» این است که واقعیت _ هر درکی از جهان بیرون _ از اساس تلویزیونی‌شده است.

ادعا می‌کنم که ارزش حقیقی و درست‌ودرمان آموزش علوم انسانی قرار است همین باشد: چطور هر روز زندگی بزرگ‌سالانهٔ آسوده و ارزشمند و قابل احترام خود را دور کنید از مُردگی، ناآگاهی، بردگی کاسهٔ سر خود و تنظیمات کارخانه‌ای غریزی، از انزوای منحصربه‌فرد، کامل و امپراتورگونه.

به این یکی کلیشهٔ قدیمی فکر کنید: «ذهنْ خدمتکاری عالی و اربابی افتضاح است.»

نبوغ تکرارپذیر نیست اما الهام مُسری است و شکل‌های گوناگون می‌یابد. و حتی فقط دیدن _ از نزدیک دیدنِ _ شکنندگیِ قدرت و مبارزه‌جویی جلوی زیبایی الهام‌بخش است و (هرچند گذرا و فانی) آرام‌کننده

«ذهنْ خدمتکاری عالی و اربابی افتضاح است.» این هم مثل خیلی از کلیشه‌ها در ظاهر بی‌مزه و لوث است، اما از واقعیتی بزرگ و وحشتناک حرف می‌زند. اصلاً تصادفی نیست که آدم‌هایی که با تفنگ خودکشی می‌کنند تقریباً همیشه به کله‌شان شلیک می‌کنند. و واقعیت این است که بیشتر آن‌ها در واقع خیلی قبل از کشیدن ماشه مُرده‌اند.

جستارنویس که در گرانیگاه جریان‌های اجتماعی، فرهنگی، سیاسی، اقتصادی و... زمانِ خود هشیارانه ایستاده، می‌تواند با اجتناب از قضاوت نهایی و تک‌گوییِ تمامیت‌خواهانه و پرهیز از سازآرایی صداهای گوناگون به نفع دیدگاه خود، شرکت مؤثر صداهای دیگر را در گفت‌وگوی متن تضمین کند.

جستارنویس بر اساس تجربهٔ زیستهٔ خود، نگاه ویژه‌ای به مفهوم یا رخداد مورد نظرش پیدا کرده، به یک روایت فردی رسیده و با نوشته‌ای صمیمی و صادقانه می‌خواهد موضع و تحلیل خودش را شرح دهد. به همین دلیل خواندن جستار ما را با طرز فکر و منش نویسنده آشنا می‌کند.

جستارنویس که در گرانیگاه جریان‌های اجتماعی، فرهنگی، سیاسی، اقتصادی و... زمانِ خود هشیارانه ایستاده، می‌تواند با اجتناب از قضاوت نهایی و تک‌گوییِ تمامیت‌خواهانه و پرهیز از سازآرایی صداهای گوناگون به نفع دیدگاه خود، شرکت مؤثر صداهای دیگر را در گفت‌وگوی متن تضمین کند.

به سراغم می‌آید و تسلّای خاطر و شانه‌ای برای گریه و درکِ عجیبی از فهمِ بی‌حرف به من تعارف می‌کند

ادبیات‌دیدنِ روزنامه‌نگاری تغییراتی در مناسباتِ این ژانر پدید می‌آورد که فقط محدود به استفاده از تکنیک‌های داستان‌نویسی نمی‌شود: همان‌طور که در داستان حقیقت یک چیز عینی و قاطع نیست که نویسنده به آن دست یابد، و از منظر راوی‌ها و شخصیت‌های مختلف شکل عوض می‌کند، این‌جا هم حقیقت از دریچهٔ چشم نویسنده است که شکل می‌یابد. روزنامه‌نگاری نوین دیگر گزارش‌هایی پر از اطلاعات بر مبنای توالیِ اتفاق‌ها نبود، داستانی بود مستقل. قالبی هنری بود بر مبنای واقعیت. نویسنده‌ها داستان‌هایی حقیقی از زمانه‌شان را به آدم‌های زمانه‌شان می‌گفتند، تصویری می‌ساختند از این‌که آدم‌ها در آن دوران چگونه زندگی می‌کردند.

نوشتن داستان ترسناک‌تر است اما نوشتنِ ناداستان سخت‌تر است؛ چون ناداستان بر پایهٔ واقعیت نوشته می‌شود و واقعیتی که امروز حس می‌شود به طرزی تحمل‌ناپذیر و مغزپُکان عظیم و پیچیده است. در حالی که داستان از هیچ در می‌آید. در واقع... یک لحظه صبر کنید: حقیقت این است که هر دو ژانر ترسناک‌اند، هر دو انگار بندبازی‌اند بر فراز مغاک؛ این مغاک‌ها هستند که فرق دارند. مغاکِ داستان سکوت است، خلأ. اما مغاکِ ناداستان هیاهوی محض است، سکونِ پرآشوبِ تمام چیزها و تجربه‌ها، و آزادیِ مطلقِ بی‌نهایت انتخاب که سراغ چه چیزهایی بروید و نشان‌شان دهید و به هم وصل‌شان کنید، و چگونه، و چرا، و الی آخر.»

نبوغ تکرارپذیر نیست اما الهام مُسری است و شکل‌های گوناگون می‌یابد.

هدف ورزش قهرمانی زیبایی نیست اما ورزش حرفه‌ای بهترین میعادگاه برای بیان زیبایی بشر است. این رابطه تقریباً مثل رابطهٔ شهامت با جنگیدن است. زیبایی بشری‌ای که این‌جا ازش حرف می‌زنیم نوع خاصی از زیبایی است؛ شاید بتوان بهش گفت «زیبایی جنبشی». (v) نیرو و جذبه‌اش فراگیر است. ربطی به قراردادهای جنسیتی و فرهنگی ندارد. چیزی که ظاهراً بهش مربوط است، آشتی بشر است با این واقعیت که بدنی دارد.