بریده‌هایی از کتاب عامه پسند

آن‌قدر پول وجود نداشت که به همه برسد. هیچ‌وقت هم وجود نداشته. نمی‌دانستم با این مسئله باید چه کرد.

بعضی وقت‌ها بخشندگی می‌کردم و بعضی وقت‌ها نه. بستگی داشت از کدام دنده بلند شوم. شاید. کی می‌داند؟

خیلی چیزها هست که آدم را غمگین می‌کند. مثلاً تصور این‌که فقرا با این کله‌ها سوپ درست می‌کنند.

احساس گنگی به من می‌گفت که سرم تا گردن کلاه رفته.

این درست زمانی است که می‌فهمی پیر شدی، وقتی که می‌نشینی و در شگفتی که همه‌چیز کجا رفت.

ماجرای این شمارهٔ نُه چه بود؟ به نظر خطرناک می‌رسید. ولی همیشه بیشتر اعداد باعث نگرانی‌ام می‌شدند. من فقط سه و هفت و هشت و ترکیبات‌شان را دوست داشتم.

البته کلی آدم خوب بودند که در خیابان می‌خوابیدند. آن‌ها احمق نبودند، فقط به درد نیازهای تشکیلات زمانه نمی‌خوردند. نیازهایی که مدام تغییر می‌کردند. این توطئهٔ شومی بود. اگر قادر بودی شب‌ها در رخت‌خواب خودت بخوابی خودش پیروزی باارزشی بود بر قدرت‌ها.

ما نمی‌خوایم روی زمین شما سکونت کنیم.» «چی وحشتناکه جینی؟» «زمین، دود، جنایت، هوای مسموم، آب مسموم، غذای مسموم، نفرت، نومیدی. همه‌چیز. تنها چیز زیبای زمین حیواناتشن که اون‌ها هم دارن قتل‌عام می‌شن. همه‌شون به‌زودی نابود می‌شن، به‌جز موش‌های دست‌آموز و اسب‌های مسابقه. خیلی ناراحت‌کننده‌ست، تعجب نداره که تو این‌قدر مشروب می‌خوری.» «آره جینی. سلاح‌های اتمی رو هم فراموش نکن.»

بیشتر آدم‌های دنیا دیوانه بودند. آن بخشی هم که دیوانه نبودند، عصبی بودند. آن بخش هم که دیوانه یا عصبی نبودند، احمق بودند. هیچ شانسی نداشتم. انتخابی نداشتم. فقط ادامه بده و منتظر پایان باش.

من باید یک فیلسوف بزرگ می‌شدم. آن وقت به همه می‌گفتم که ما چه‌قدر ابله‌ایم. ول می‌گردیم و هوا را توی ریه‌مان می‌فرستیم و بیرون می‌دهیم. لعنتی، داشتم افسرده می‌شدم.

هنوز نمرده بودم، ولی داشتم به‌سرعت می‌گندیدم. کی توی این وضعیت نبود؟ همه‌مان مسافر این کشتی سوراخ بودیم و دل‌مان هم خوش بود که زنده‌ایم. مثلاً به کریسمس فکر کنید. آره، این کریسمس لعنتی را از این‌جا ببرید! کسی که کریسمس را راه انداخته برای بقیه خرحمالی مفت نکرده. همهٔ ما باید بیشتر آت‌وآشغال‌مان را دور بریزیم تا بفهمیم که کجاییم. نه، نه این‌که ببینیم کجاییم، بلکه ببینیم کجا نیستیم. هر چه بیشتر خرت‌وپرت دور بریزی، بهتر می‌بینی. چیزها وقتی برعکس حرکت می‌کنند راه را درست می‌روند.

روز بعد رفتم به مؤسسهٔ کفن‌ودفن بندرگاه نقره‌ای تا ببینم اوضاع از چه قرار است. عجب کاروکاسبیِ خوبی، کسادی ندارد.

همهٔ ما بی‌پول زندگی می‌کردیم و بی‌پول هم می‌مُردیم. بازیِ ما فرسایشی است.

زمانی که منتظرش نشسته بودم چهارتا مگس کشتم. لعنتی، مرگ همه‌جا حاضر بود. انسان، پرنده، چرنده، خزنده، جونده، حشرات، ماهی‌ها، هیچ‌کدام شانسی ندارند. از حالا آخر بازی معلوم است. نمی‌دانستم چه‌کارش کنم. افسرده شدم.

مگس هنوز داشت روی میز راه می‌رفت. مجلهٔ اخبار اسب‌دوانی را لوله کردم و محکم کوبیدم روی میز. مگس دررفت. روز من نبود. هفتهٔ من، ماه من، سال من، زندگی من. لعنتی.

خوبیِ مستی این است که آدم هیچ‌وقت یبس نمی‌شود. بعضی وقت‌ها یاد کبدم می‌افتم. ولی کبدم هیچ‌وقت حرف نمی‌زد. نمی‌گفت «بس کن، داری منو می‌کشی. من هم دارم تو رو می‌کشم!» اگر کبدهای‌مان سخنگو بودند دیگر انجمن الکلی‌های ناشناس لازم نداشتیم.

کم‌کم داشت وحشت برم می‌داشت. چه مرگم بود؟ داشت از این خانم خوشم می‌آمد؟ محتویات شکمش که با بقیه فرقی نداشت. توی سوراخ دماغ‌هاش هم پُر از مو بود. توی گوش‌هاش هم پُر از چربی و کثافت بود.