بریده‌هایی از کتاب کلکسیونر

مثل قربانی دادن حساب‌شده در شطرنج.

این چند وقته نشسته‌ام و به پروردگار فکر می‌کنم. فکر نکنم دیگر اعتقادی به او داشته باشم. فقط به خودم فکر نمی‌کنم، به میلیون‌ها نفری فکر می‌کنم که طی جنگ احتمالاً زندگی‌ای داشته‌اند شبیه الآنِ من. آن فرانک‌ها. و کُل تاریخ. حسم این است که به خود زحمتِ مداخله نمی‌دهد. می‌گذارد رنج بکشیم. اگر برای آزادی دعا کنی شاید بابت خودِ فعل دعا کردن احساس آرامش کنی، شاید هم اتفاقات برحسب تصادف به ترتیبی بیفتند که نهایتاً به آزادی برسی. ولی او نمی‌شنود. هیچ‌چیز انسانی مثل شنیدن یا دیدن یا دلسوزی یا دستگیری در خود ندارد. می‌خواهم بگویم شاید دنیا را پدید آورده باشد و قوانین بنیادی ماده و تکامل را. ولی نمی‌تواند به تک‌تک افراد توجه کند. طرح ریخته بعضی خوشبخت باشند، بعضی بدبخت، بعضی خوش‌اقبال، بعضی بداقبال. نمی‌داند کی بدبخت است و کی نیست، اهمیتی هم برایش ندارد. پس واقعاً وجود ندارد.

الآن شکافی بزرگ بین ماست. شکافی که هرگز نمی‌شود رویش پُل زد.

لحن حرف زدن آدم‌هاست که دست‌شان را رو می‌کند نه خودِ چیزهایی که می‌گویند

خوشبختی خریدنی نیست. این را صد دفعه از دهان عمه آنی شنیده بودم.

کلمات خیلی خام‌اند، بی‌اندازه بدوی در قیاس با طراحی و نقاشی و مجسمه‌سازی.

تمام چیزهای آزاد و شریف زندگی به دست آدم‌های شیطان‌صفتی که هیچی براشون اهمیت نداره توی دخمه‌های کوچک کثیف محبوس می‌شند.

اگر یک هنرمند واقعی هستی، باید تمام وجودت را وقف هنرت کنی. یک‌ذره کمتر از این یعنی تو هنرمند نیستی.

انرژی ندارم، اراده ندارم، از همه‌نظر دچار یبوست شده‌ام.

بدترین رابطه‌ها آن‌هایی هستند که قرار بوده پاک و اصیل باشند.

شبیه آن دختربچهٔ ژاپنی که در ویرانه‌های هیروشیما پیدایش کردند. همه‌چیز مُرده بود و او برای عروسکش آواز می‌خواند.

«هدف برای ذهن مثل آب است برای بدن.»

وقتی داشتم می‌رفتم گفت «ما برهنه روبه‌روی هم بودیم و حالا از همیشه دورتریم از هم.»

حقیقت این بود که نمی‌توانست کار زشت بکند. زیادی زیبا بود.

لبخند زدم، هربار این‌طور به من حمله می‌کرد لبخند می‌زدم، دفاعم بود.

می‌دانستم دیگر نباید یکدیگر را ببینیم. هیچ‌وقت نمی‌توانم درمانش کنم. چون مرضش منم.

ولی گاهی اوقات ترسناک است، فکر کردن به این‌که اگر زندگی را جدی بگیری گذرانش تا چه حد مشکل است.

«من دوستی دارم که هربار همدیگه رو می‌بینیم می‌بوسدم و هیچ منظوری هم نداره، بوسه‌هاش بی‌معنی‌اند. همه رو می‌بوسه. درست نقطهٔ مقابل تو. تو هیچ تماسی با هیچ‌کس نداری و اون با همه داره. هر دوی شما به یک اندازه مریضید.»

زیباترین چیزها مستقل‌اند از پول.

من نمی‌تونم برای کسی، خصوصاً برای مردی، احترام قایل باشم که یک‌سری کار انجام می‌ده فقط برای این‌که من رو خوشحال کنه. من دوست دارم از سر اعتقاد به درست بودن‌شون این کارها رو انجام بده.»