بریده‌هایی از کتاب کلکسیونر

اگر یک هنرمند واقعی هستی، باید تمام وجودت را وقف هنرت کنی. یک‌ذره کمتر از این یعنی تو هنرمند نیستی.

انسانِ معمولی نفرین تمدن است.

ما از نظر جسمانی ضعیف‌ایم، در استفاده از چیزها درمانده‌ایم. هنوز، حتی امروز. ولی ما از آن‌ها قوی‌تریم. ما می‌توانیم ظلم آن‌ها را تاب بیاوریم. آن‌ها تحمل ظلم ما را ندارند.

گاهی اوقات ترسناک است، فکر کردن به این‌که اگر زندگی را جدی بگیری گذرانش تا چه حد مشکل است.

مردم حاضر به پذیرش نیستند، این‌قدر دودستی به پول درآوردن چسبیده‌اند که نمی‌بینند دیگر نوری در کار نیست. تاریکی و چهرهٔ عنکبوتی پسِ این تار عظیم را نمی‌بینند. این‌که اگر سطح سعادت و خوبی را با ناخن بخراشی زیرش چیزی جز این نیست. سیاهی و سیاهی و سیاهی.

جی.پی. یک‌بار به طرف‌داری‌ام از حزب کارگر خندید (اوایل). یادم است که گفت تو داری از حزبی طرف‌داری می‌کنی که «آدم‌های جدید» را به وجود آورد، می‌فهمی؟ گفتم (جا خورده بودم، چون براساس گفته‌هایش دربارهٔ چیزهای دیگر فکر می‌کردم باید هوادار حزب کارگر باشد، می‌دانستم دوره‌ای کمونیست بوده) من ترجیح می‌دهم «آدم‌های جدید» داشته باشیم تا آدم‌های فقیر. گفت «آدم‌های جدید» باز هم آدم‌های فقیر هستند. دارایی آن‌ها شکل جدیدی از فقر است. آن‌ها پول ندارند و این‌ها روح.

گفتم کاش می‌شد می‌رفتم عطرفروشی و عطرهای مختلف را بو می‌کردم ببینم کدام را می‌پسندم. امروز با چهارده شیشه عطر مختلف آمد. رسماً عطرفروشی را غارت کرده بود. جنون است. چهل پوند قیمت دارند. انگار در هزار و یک شب زندگی می‌کنم. سوگلی حرمم. با این‌همه تنها عطری که می‌خواهم آزادی است.

ولی من نمی‌خواهم پرهیزگار باشم. جذابیت من (اگر چنین چیزی وجود داشته باشد) برای تو صرفاً صراحتم است. و تجربه. نه خوبی. من آدم خوبی نیستم. از نظر اخلاقی شاید حتی از تو جوان‌تر باشم. می‌توانی بفهمی؟ داشت همان چیزی را می‌گفت که خودم حس می‌کردم. من خشک بودم و او منعطف، و باید برعکسِ این می‌بود.

«این مسئلهٔ کوچکی نیست. این وحشتناکه که نمی‌تونی با من مثل یه دوست رفتار کنی. جنسیت من رو فراموش کن. فقط راحت باش.»

همهٔ خیریه‌ها را یک مشت دزد می‌گردانند.

آن قادر متعال ناتوان است. نمی‌تواند ما را دوست داشته باشد. از ما متنفر است چون نمی‌تواند دوست‌مان داشته باشد.

تو نمی‌دونی چی هستی. تو همه‌چیزی. اگر بری من هیچی ندارم.

بورژواها پول می‌دهند چون بدشان می‌آید موی دماغ‌شان شوی. آدم‌های باشعور یا پول می‌دهند یا دست‌کم صادقانه نگاهت می‌کنند و نه می‌گویند. از پول ندادن شرمنده نیستند. ولی «آدم‌های جدید» خسیس‌تر از آن‌اند که پول بدهند و حقیرتر از آن که حقارت‌شان را بپذیرند.

فقرای درستکار همان ثروتمندان وقیح‌اند منهای پول. فقر مجبورشان می‌کند غرور و خصایل خوب را در چیزهایی به‌جز پول جست‌وجو کنند. ولی وقتی دست‌شان به پول می‌رسد نمی‌دانند با آن چه کنند. کُل فضایل قدیمی را، که در واقع فضایل واقعی نبوده‌اند، از یاد می‌برند. فکر می‌کنند تنها فضیلتْ پولِ بیشتر درآوردن و خرج کردن است. نمی‌توانند تصور کنند آدم‌هایی هستند که پول برای‌شان هیچ است. این‌که زیباترین چیزها مستقل‌اند از پول.

چرا آدم‌ها باید پول داشته باشند وقتی استفاده از آن را بلد نیستند؟

ولی گاهی اوقات ترسناک است، فکر کردن به این‌که اگر زندگی را جدی بگیری گذرانش تا چه حد مشکل است.

تا آدم‌ها از منظر اقتصادی نجات پیدا نکنند، روح‌شان هم نجات‌دادنی نیست.

تمام عکس‌ها. وقتی موجودی زنده رو نقاشی می‌کنی یا ازش عکس می‌گیری، اون می‌میره.»

حقیقت این بود که نمی‌توانست کار زشت بکند. زیادی زیبا بود.

هدف برای ذهن مثل آب است برای بدن