بریده‌هایی از کتاب شاد بودن کافی نیست

احساسات زودگذرند و الزاماً معنای خاصی ندارند.

دقیقاً همان‌طورکه تنوع در سهام شما را نسبت‌به نوسانات در ارزش سهام مقاوم‌تر می‌کند، هرچه در زندگی بیش‌تر تنوع احساسی داشته باشید، دربرابر فرازوفرودهای تجارب زندگی‌تان مقاوم‌تر خواهید بود. اگر با احساس خشم راحتید، می‌توانید در مواقع لازم آن‌را بروز دهید.

پختگی و بلوغِ فکریِ جمعیتِ رأی‌دهنده رو به زوال است.

به‌راحتی از خودتان بپرسید: «انجام‌دادن این کار خوبه؟» بله؟ پس بروید و انجامش دهید. در انجام آن شکست خوردید؟ هنوز وقت برای انجام‌دادنش هست؟ بله؟ پس دوباره انجامش بدهید. اگر در هر مقطعی متوجه شدید به‌اندازه‌ای که فکر می‌کردید خوب نیست، پس دیگر انجامش ندهید

یافتنِ هدف در زندگی باید کاری جالب و سرگرم‌کننده باشد، نه کاری طاقت‌فرسا.

۹. دنیا محل ترسناکی که بخواهد شما را به دام بیندازد نیست این حرف همیشه گفته می‌شود. اما واقعاً درست است. من در جاهای افتضاح زیادی در داخل و خارج از امریکا بوده‌ام و وقتی موقعیتش پیش آمده، اکثر مردم مهربان و یاری‌رسان بوده‌اند. اگر نصیحتی کاربردی برای هر شخص بیست‌ساله‌ای داشته باشم، فارغ از شرایط این است: راهی برای سفرکردن پیدا کن، و وقتی مردد شدی، با مردم صحبت کن، از آن‌ها دربارهٔ خودشان بپرس و آن‌ها را بشناس. تقریباً هیچ ضرری ندارد، ولی منافع بسیاری می‌تواند داشته باشد، خصوصاً زمانی‌که هنوز جوان و تأثیرپذیرید.

این تفکر در نگاه اول بسیار ترسناک است: «هیچ‌کس به من اهمیت نمی‌ده؟!» اما وقتی کسی معنای واقعیِ آن‌را درک کند، بسیار آزادی‌بخش است؛ همان‌طورکه دیوید فاستر والاس گفته است: «وقتی بفهمید دیگران به‌ندرت در موردتان فکر می‌کنند، از نگران‌بودن دربارهٔ این‌که دیگران چه فکری درباره‌تان می‌کنند دست برمی‌دارید.»

وقتی از ارزش‌های خودتان آگاه نباشید، پس لزوماً با ارزش‌های دیگران پیش می‌روید و با اولویت‌های دیگران زندگی می‌کنید، نه اولویت‌های خودتان. و این بلیتی یک‌طرفه به‌سمت روابطی ناسالم و عاقبتی تباه است.

افراد زمانی احساس می‌کنند هیچ راهی برای پیمودن در زندگی ندارند و هدفی در زندگی‌شان وجود ندارد که نمی‌دانند چه‌چیزی برای خودشان اهمیت دارد و ارزش‌های خود را نمی‌شناسند.

زمانی‌که «سعی می‌کنید احساساتتان را کنترل کنید»، احساساتتان چند برابر می‌شوند.

چیزهای بزرگ ذاتاً منحصربه‌فرد و غیرمعمول‌اند. پس برای دستیابی به آن‌ها باید در خلاف جهت تفکر عام حرکت کنیم و این کار ترسناک است. شرمساری را با آغوش باز بپذیرید. احساس حماقت کردن بخشی از مسیرِ رسیدن به چیزهای مهم و معنادار است. هرچه تصمیم مهمی در زندگی بیش‌تر شما را بترساند، به‌احتمال زیاد شما بیش‌تر نیاز دارید آن‌را انجام بدهید.

اگر از انجام چیزی که ممکن است باعث شرمندگی‌تان شود دوری کنید، هرگز نمی‌توانید کاری مهم انجام دهید.

قبل‌از این‌که در تخصصی مهارت پیدا کنید و بتوانید در آن کار مهمی انجام دهید، ابتدا باید در آن گند بزنید و اصلاً ندانید چکار می‌کنید.

یکی از سالم‌ترین کارهایی که می‌توانید پس‌از فقدان انجام دهید این است که دوباره کاری ساده را انجام بدهید که از انجام آن لذت می‌برید. اگر کسی در اطرافتان نبود، اگر وقت و انرژی‌تان آزاد بود، چکار می‌کردید؟ احتمالاً خیلی به آن کار نمی‌پرداختید و مشکل همین‌جاست. کاری انجام دهید.

دور خودتان را پر از افرادی کنید که به‌تان عشق می‌ورزند و شما را به‌خاطر کسی که هستید می‌خواهند

شک‌گرایی این توانایی را در شما تقویت می‌کند که بتوانید گزینه‌های مختلف را در نظر بگیرید، قضاوتی درست داشته باشید، خود را زیر سؤال ببرید و به چالش بکشید و از خودتان فردی بهتر بسازید.

تقریباً هرچیز بدی در زندگی از اطمینان نشئت می‌گیرد: خودخشنودی، غرور، تعصب و قضاوت‌های غیرمنصفانه. افراد به این دلیل که از چیزی نامطمئن‌اند از یکدیگر فاصله نمی‌گیرند و فرقه‌های مذهبی تشکیل نمی‌دهند و سیانور نمی‌خورند، آن‌ها این کارها را انجام می‌دهند چون در مورد چیزی مطمئن‌اند. دولت‌ها میلیون‌ها نفر از شهروندانِ خود را به‌خاطر این‌که از چیزی نامطمئن‌اند گرسنگی نمی‌دهند یا نمی‌کشند، آن‌ها این کار را به این خاطر انجام می‌دهند که از چیزی مطمئن‌اند. مردم به‌خاطر این‌که از چیزی نامطمئن‌اند دچار افسردگی نمی‌شوند یا همسر خود را تعقیب نمی‌کنند یا در مدرسه تیراندازی نمی‌کنند، آن‌ها این کارها را به این خاطر انجام می‌دهند که از چیزی مطمئن‌اند. آن‌ها از اعتقادی مطمئن‌اند که مانند بسیاری از عقایدِ دیگر غلط است.

بسیاری از معیارهای درونیِ خودمان را نه ازطریق انتخاب آگاهانه، بلکه ازطریق احساس خجالتی که به ما دست می‌دهد انتخاب می‌کنیم. عاشق این نقل‌قولم: «همه به‌دنبال اثبات یا عدم‌اثبات کسی هستیم که در دبیرستان بوده‌ایم.» زیرا برای بسیاری از ما معیارهای‌مان برپایهٔ چگونگیِ دیدگاهِ دیگران در زمانِ رشدمان تعریف می‌شده است. به بخشی از زندگی‌مان تمایل نشان می‌دهیم که در آن بخش بیش‌تر از هر زمان دیگری قضاوتمان کرده‌اند؛ سرگروه‌های گروه‌های تشویق‌کننده که می‌ترسیدند زیباییِ ظاهریِ خود را در بزرگ‌سالی از دست بدهند، کودکان فقیری که در رؤیای پول‌دارشدن بودند، بازنده‌هایی که می‌خواستند بزرگ‌ترین مهمانی‌ها را برگزار کنند، افراد تنبلی که می‌خواستند به همه ثابت کنند چقدر باهوش‌اند.

فکر می‌کنم وقتی جوان هستیم تصور می‌کنیم کافی است فقط یک کارِ بزرگ انجام بدهیم که بتواند جهان را به‌کلی تغییر بدهد، از بالا تا پایین. ما رؤیاهای بزرگی داریم، چون هنوز متوجه نیستیم ـ جوان‌تر از آنیم که بفهمیم ـ «یک کار بزرگ» متشکل از صدها و هزاران کارِ کوچکِ روزانه است که باید در سکوت و بدون تشریفات در مدت‌زمان طولانی با اندکی هیاهو انجام شود. به زندگی خوش آمدید.

تواناییِ ما در انجام کارهایی که برای‌مان مهم‌اند با تواناییِ ما در تحمل و گذر از سختی‌ها و پشت‌سرگذاشتنِ روزهای سختِ اجتناب‌ناپذیر ارتباطِ مستقیم دارد.