بریده‌هایی از کتاب شاد بودن کافی نیست

به‌جای این‌که هدفتان را سه ساعت کار کردن در هر شب تعیین کنید، نیروی اراده‌تان را روی عادت‌هایی صرف کنید که انجام آن سه ساعت کار را حتمی کنند: با حذف انحرافات و متصل‌نبودن به اینترنت.

همچنین تحقیقات نشان داده‌اند بعداز این‌که یک رفتار به عادت تبدیل شد، دیگر رفتارِ ما براساس اهداف و انگیزه‌های درونی هدایت نمی‌شود. بازهم می‌گویم: عادت‌ها فقط واکنشی خودکار به نشانه‌های محیطی‌اند. اما ـ این نکته خیلی مهم است ـ با هدفی که در سر داریم، می‌توانیم آگاهانه از نیروی اراده‌مان برای تغییرِ محیطِ اطرافمان استفاده و واکنش‌های دلخواه‌مان به نشانه‌های محیطی را انتخاب کنیم. از این طریق می‌توانیم از محیط اطرافِ روزانه‌مان استفاده کنیم تا با ایجاد رفتارهایی ازسرِ عادت به اهدافمان برسیم.

«نمی‌توانی برای عده‌ای شخصیتی جذاب و متحول‌کننده داشته باشی، بدون این‌که برای دیگران مایهٔ خجالت و خنده نباشی. شدنی نیست. باید برای موفق‌شدن بحث‌برانگیز باشی.»

به‌یاد دارم مصاحبهٔ داستین موسکوویتز هم‌بنیان‌گذارِ فیسبوک و هم‌اتاقیِ دانشگاهیِ مارک زاکربرگ را خواندم. مصاحبه‌گر از داستین پرسید از این‌که بخشی از «موفقیتِ یک‌شبهٔ فیسبوک» بودی چه احساسی داری، و او جوابی داد: «اگر منظورت از موفقیت یک‌شبه بیدارماندن و برنامه‌نویسی در تمام طول شب است، هر شب به‌مدت شش سال متوالی، پس واقعاً خسته‌کننده و استرس‌زا بود.» ما مایلیم فکر کنیم همه‌چیز همان‌طور که هست اتفاق افتاده است. به‌عنوان ناظری خارجی تمایل داریم فقط نتیجهٔ هرچیزی را ببینیم، نه فرایند مشقت‌بار آن‌را (و تمام شکست‌ها) که به پدیدآمدن این نتیجه منجر شده است.

مردم افرادِ ناهماهنگِ جامعه را خجالت‌زده می‌کنند، چون خودشان از این‌که متفاوت باشند می‌ترسند. او بود که گفت شجاعت به‌خرج‌دادن در نشان‌دادنِ تفاوت و توانمندسازیِ خود برای این‌که همان کسی باشید که می‌خواهید، همان چیزی است که به دیگران هم اجازه می‌دهد همین‌طور رفتار کنند.

هرچه بیش‌تر عشق بورزید، بیش‌تر آسیب می‌بینید و بیش‌تر عصبی می‌شوید.

به خاطر داشته باش بازیِ زندگی طوری طراحی شده است که پیچیده و گیج‌کننده باشد. سختی آن پیروزشدن نیست، بلکه دانستنِ معنای پیروزشدن است

«پاداش» جزئی از معادلهٔ عادت‌محورِ بالا خواهد بود که پس‌از انجام موفقیت‌آمیزِ عادتتان موجب تقویت آن هم می‌شود.

زمان موردنیاز برای شکل‌گیری عادت‌ها کم‌ترین: هجده روز؛ متوسط: شصت‌وشش روز؛ بیش‌ترین: دویست‌وپنجاه‌وچهار روز.

رایج‌ترین نصحیتِ افراد به خودشان در ۳۰ سالگی جالب‌توجه بود: اگر به گذشته برمی‌گشتند، مرزبندی‌های محکم‌تری در زندگی‌شان ایجاد می‌کردند و زمانشان را صرف معاشرت با افراد بهتری می‌کردند.

اگر کسی زیاد مطالب اینترنتی بخواند، حق دارد که فکر کند جنگ جهانی سوم قریب‌الوقوع است و مؤسساتی با دسیسه بر جهان حکم‌فرمایی می‌کنند، همهٔ مردان مجرم‌اند (یا حداقل همدست مجرم)، همهٔ زنان دروغ می‌گویند، سفیدپوستان قربانیانِ نژادپرستیِ معکوس‌اند، و تمام افراد فقیر تنبل و باعث نابودی دولت‌اند و... و... .

درنهایت، این همان «خودشناسی» است: شناخت ارزش‌های خود، داشتن درکی روشن از اعمال خودتان و عوامل محرک آن‌ها و شناخت سطح بلوغی که در آن هستید.

کمال‌گراهای خودمحور آرمان‌های‌شان را بر خودشان تحمیل می‌کنند؛ کمال‌گراهای دگرمحور آرمان‌های‌شان را بر مردم و جهان اطرافشان تحمیل می‌کنند؛ کمال‌گراهای جامعه‌محور چیزی را که ازنظر جامعه مقبول است به‌عنوان «کمال» بر خودشان تحمیل می‌کنند.

اصطلاحی عامیانه وجود دارد که می‌گوید زمان دوای هر دردی است. شاید خواص ترمیم‌کنندهٔ مغز از خیلی جهات گویای خواص ترمیم‌کنندهٔ زمان بر دردهای ما باشند.

تو سوارِ زندگی شو، نه این‌که زندگی سوار تو بشود. نترس از این‌که مجبور شوی هرچه ساخته‌ای را خراب کنی، چون قدرتش را داری که همه را ازنو بسازی.

خشم می‌تواند به عمل تبدیل شود. ناراحتی می‌تواند به پذیرش ختم شود. گناه می‌تواند به تغییر منتهی شود و هیجان می‌تواند باعث انگیزه شود.

و درنهایت شاید چشم‌گشاترین حقیقتی که در سن بیست‌سالگی متوجهش می‌شوید این است که والدینتان را دیگر نه به‌صورت نگهبانان دانای کل در دوران کودکی، و نه به‌صورت حاکمان آزاردهنده و بی‌کلاس دوران نوجوانی، بلکه آن‌ها را به‌صورت همتایانی می‌بینید، دو فرد ناکامل آسیب‌پذیر و کوشا که باوجود این‌که نمی‌دانند چه می‌کنند (شمارهٔ ۵ را بخوانید)، تمام تلاششان را می‌کنند.

وقتی جوانید، بزرگ‌ترین دارایی شما استعدادتان، ایده‌های‌تان و تجاربتان نیست، بلکه زمان است

کسی را می‌شناسم که طی دو سال وزن خیلی زیادی کم کرد. وقتی وزنش را کم کرده بود، در دوی ماراتن شرکت می‌کرد. اما می‌دانید چطور شروع کرد؟ با روزی چهار دقیقه دوچرخه‌سواری؛ این تمام کاری بود که از دستش برمی‌آمد. اما هر روز آن‌را انجام می‌داد و هرچه بیش‌تر وزنش کم می‌شد، اعتمادبه‌نفسش بالاتر می‌رفت. وقتی فهمید می‌تواند چند دقیقه دوچرخه‌سواری کند، فهمید می‌تواند چند دقیقه بیش‌تر این کار را انجام بدهد.

بزرگ‌سالی زمانی اتفاق می‌افتد که فرد درمی‌یابد بهتر است به‌خاطر دلیلی درست رنج کشید تا به‌خاطر دلیلی اشتباه لذت برد.