بریده‌هایی از کتاب شاد بودن کافی نیست

شاید اولین وظیفهٔ بزرگ‌سالی ـ بزرگ‌سالی واقعی، نه‌فقط بزرگ‌سالی به حرف ـ آگاهی، پذیرش و (شاید) بخشیدن خطاهای والدین است. آن‌ها هم انسان‌اند. آن‌ها بهترین تلاششان را می‌کنند، اگرچه همیشه نمی‌دانند بهترین چیست.

اگر نصیحتی کاربردی برای هر شخص بیست‌ساله‌ای داشته باشم، فارغ از شرایط این است: راهی برای سفرکردن پیدا کن، و وقتی مردد شدی، با مردم صحبت کن، از آن‌ها دربارهٔ خودشان بپرس و آن‌ها را بشناس. تقریباً هیچ ضرری ندارد، ولی منافع بسیاری می‌تواند داشته باشد، خصوصاً زمانی‌که هنوز جوان و تأثیرپذیرید.

مهم است که گاهی به آن نود درصد دیدگاه بی‌صدا پناه ببریم و به خودمان یادآور شویم: زندگی ساده است، مردم خوب‌اند و شکاف‌های عظیمی که به‌ظاهر ما را از هم جدا می‌کنند درواقع تَرَک‌هایی بیش نیستند.

من یاد گرفته‌ام مردم را نه براساس ظاهر و مقامشان، بلکه براساس رفتارشان قضاوت کنم. برخی‌از مهربان‌ترین و بخشنده‌ترین افرادی که دیده‌ام مردمی بوده‌اند که مجبور نبوده‌اند با من مهربان و بخشنده باشند. اکثر عوضی‌های نفرت‌انگیزی که در زندگی‌ام دیده‌ام افرادی بوده‌اند که دلیلی نداشته به من نفرت بورزند. در دنیا همه‌جور آدمی وجود دارد و شما نمی‌دانید با چه‌جور آدمی طرفید، مگر این‌که زمان کافی را با آن شخص بگذرانید تا ببینید چگونه رفتار می‌کند، نه این‌که ظاهرش چگونه است یا اهل کجاست یا چه جنسیتی دارد.

همه ناامنی‌ها و نگرانی‌هایی دارند که آن‌ها را به‌ستوه درمی‌آورند، فارغ از این‌که چقدر موفق‌اند. همه از شکست‌خوردن و احمق به‌نظر رسیدن وحشت دارند. همه دوستان و خانوادهٔ خود را دوست دارند، درحالی‌که بیش‌از همه باعث رنجش آن‌ها می‌شوند.

اکثر تغییرات شخصی‌مان در لحظهٔ خاصی از زمان رخ نمی‌دهند، بلکه به‌صورت تحولی درازمدت و تدریجی‌اند که به‌ندرت متوجه می‌شویم رخ داده‌اند.

اهداف برای ایجاد انگیزه ابزار خوبی‌اند. اما مشکل این‌جاست که به‌تنهایی پوچ و قراردادی‌اند. اگر «چرای» پرمعنایی در پس اهداف وجود نداشته باشد، خودِ هدفْ شادی و رضایتمندیِ بلندمدتی فراهم نمی‌کند. تابه‌حال تقلای ستارگان ورزشی پس‌از بازنشستگی‌شان را دیده‌اید؟ یا فردی که سرانجام میلیونر شده است اما احساس بدبختی می‌کند، چون نمی‌داند چه کار دیگری در زندگی انجام بدهد؟

در مغز ما «برنامه‌ریزی» شده است که کمک‌کردن به دیگران باعث می‌شود معنا و هدفی بزرگ‌تر را حس کنیم. صرفاً همین‌که بتوانید به خودتان بگویید «زندگی من زندگیِ چند نفر دیگه رو بهتر کرده»، احساس معنایی را ایجاد می‌کند که شما را به ادامهٔ تلاش سوق می‌دهد.

هر اندازه درجهت حل یک مشکل کار بیش‌تری انجام دهید، همان اندازه معنای بیش‌تری احساس می‌کنید. حل مشکلات اساساً به‌معنای یافتنِ راهی است که جهان را کمی بهتر کنید. این راه می‌تواند به‌سادگیِ تعمیرِ خانهٔ ویران‌شدهٔ مادرِ سال‌خورده‌تان باشد یا می‌تواند به‌پیچیدگیِ تحولی جدید درزمینهٔ فیزیک باشد.

معنا بذری است که باید در زندگیِ خود بکاریم. معنا چیزی نیست که بیرون وجود ما باشد. حقیقتی کیهانی نیست که در انتظار کشف‌شدن باشد.

اما شاید اولین وظیفهٔ بزرگ‌سالی ـ بزرگ‌سالی واقعی، نه‌فقط بزرگ‌سالی به حرف ـ آگاهی، پذیرش و (شاید) بخشیدن خطاهای والدین است. آن‌ها هم انسان‌اند. آن‌ها بهترین تلاششان را می‌کنند، اگرچه همیشه نمی‌دانند بهترین چیست.

خشم می‌تواند به عمل تبدیل شود. ناراحتی می‌تواند به پذیرش ختم شود. گناه می‌تواند به تغییر منتهی شود و هیجان می‌تواند باعث انگیزه شود.

فناوریِ مدرن ما را تغییر نمی‌دهد، جامعه را تغییر می‌دهد. تفاوتی میان این دو وجود دارد. اولی چیزی است که ما هستیم و دومی چگونگیِ واکنشِ ما به اتفاقات جهان اطراف است

ضرب‌المثل قدیمی‌ای هست که می‌گوید: «نور خورشید بهترین ضدعفونی‌کننده است.» خب، این موضوع در مورد خود ما هم صدق می‌کند. بهترین راه برای ازبین‌بردن بخش تاریک وجودمان تاباندن نور بر آن است.