بریده‌هایی از کتاب شاد بودن کافی نیست

زمانتان محدود است. آن‌را با زندگی‌کردن برای دیگران هدر ندهید

شرمساری را با آغوش باز بپذیرید. احساس حماقت کردن بخشی از مسیرِ رسیدن به چیزهای مهم و معنادار است. هرچه تصمیم مهمی در زندگی بیش‌تر شما را بترساند، به‌احتمال زیاد شما بیش‌تر نیاز دارید آن‌را انجام بدهید.

بزرگ‌سالی زمانی اتفاق می‌افتد که فرد درمی‌یابد بهتر است به‌خاطر دلیلی درست رنج کشید تا به‌خاطر دلیلی اشتباه لذت برد.

خشم می‌تواند به عمل تبدیل شود. ناراحتی می‌تواند به پذیرش ختم شود. گناه می‌تواند به تغییر منتهی شود و هیجان می‌تواند باعث انگیزه شود. زندگی به‌معنای کنترل احساساتمان نیست. این کار غیرممکن است. چه بخواهیم چه نخواهیم، احساسات می‌آیند و می‌روند. زندگی هدایت احساسات است

درحالی‌که بسیاری از مردم در سی‌سالگی فکر می‌کنند باید حرفهٔ زندگی‌شان را کشف کرده باشند، هیچ‌وقت برای شروعی دوباره دیر نیست. افرادی که بزرگ‌ترین افسوس‌ها را درطول این دهه داشتند کسانی بودند که در شغلی ماندند که می‌دانستند درست نیست. در این دهه، به‌راحتی روزها به هفته‌ها و هفته‌ها به سال‌ها تبدیل می‌شوند، و ناگهان یک روز به خودت می‌آیی و می‌بینی چهل‌ساله شده‌ای و درگیرِ بحرانِ میان‌سالی هستی، به‌خاطر این‌که دررابطه‌با مشکلی که از ده سال پیش از آن آگاه بودی کاری انجام ندادی

دشمن اصلی بسیاری از ما احساسِ کلیشه‌ایِ ازخودراضی‌بودن است. به عادت‌های روزمره‌مان می‌پردازیم. حواس خودمان را پرت می‌کنیم، عجب کاناپهٔ راحتی، عجب چیپس خوش‌مزه‌ای. و هیچ اتفاق جدیدی نمی‌افتد. این یک مشکل است. چیزی که بیش‌ترِ مردم متوجهش نیستند این است که اشتیاقْ نتیجهٔ عمل است، نه لازمهٔ آن.

بیایید باهم روراست باشیم: نظام آموزشی ما افتضاح است.

افرادی که در به‌تعویق‌انداختن لذت‌های خود تواناییِ بیش‌تری دارند، به‌طور میانگین، از سلامت جسمی بهتر، موفقیت‌های تحصیلیِ بیش‌تر و وضعیتِ مالیِ باثبات‌تر و به‌طور کلی، از برابریِ ذهنیِ بالاتری در زندگی برخوردارند.

مدرسه متقاعدم کرد که نویسنده‌ای افتضاحم. این موضوع خیلی عجیب است، چراکه حالا من نویسنده‌ای حرفه‌ای‌ام و نویسندگی شغلِ تمام‌ِوقتِ من است. چشمت دربیاید آقای جیکوبز! جالب این‌جاست که مردم به همان دلیلی نوشته‌های من را می‌خوانند که در مدرسه به‌خاطر آن نمره‌های افتضاح می‌گرفتم. من از موضوعات مرسوم فاصله می‌گیرم، نوشته‌هایم به‌شدت شخصی‌اند

در وهلهٔ اول چرا حتی چیزی را می‌خوانیم؟ جواب مخابرهٔ اطلاعات است. زبانِ نوشتاری در انتقال‌دادن ایده‌ای از مغز من به مغز شما قدرتی جادویی دارد، بدون درنظرگرفتن فضا، زمان و این‌که ما از هم خوشمان می‌آید یا نه.

احساسات حاصل مقایسهٔ محیط اطراف با انتظاراتتان در ذهن‌اند.

متوجه شده‌ام هرچه چیزی بیش‌تر من را بترساند (برای مثال، نوشتن کتابی جدید)، به انجام آن کار بیش‌تر نیاز دارم.

اگر تیم موردعلاقه‌تان در مسابقات برنده نشود، احساس بدی خواهید داشت. اما به‌نظر می‌رسد خاطرهٔ شما از حس بدی که داشته‌اید بازتابی از حس بدی که واقعاً در آن زمان داشته‌اید نیست. درحقیقت، ما مایلیم اتفاقات بد را بدتر از آن‌چه بودند و اتفاقات خوب را بهتر از آن‌چه بودند به‌یاد بیاوریم.

فرد بالغ رایگان عشق می‌ورزد، بدون این‌که انتظار داشته باشد چیزی در قبالش دریافت کند، زیرا می‌داند این تنها چیزی است که باعث به‌وجودآمدن عشقِ حقیقی می‌شود.

وقتی جوان هستیم تصور می‌کنیم کافی است فقط یک کارِ بزرگ انجام بدهیم که بتواند جهان را به‌کلی تغییر بدهد، از بالا تا پایین. ما رؤیاهای بزرگی داریم، چون هنوز متوجه نیستیم ـ جوان‌تر از آنیم که بفهمیم ـ «یک کار بزرگ» متشکل از صدها و هزاران کارِ کوچکِ روزانه است که باید در سکوت و بدون تشریفات در مدت‌زمان طولانی با اندکی هیاهو انجام شود. به زندگی خوش آمدید.

فکر می‌کنید لاک‌پشت‌های نینجا فقط یک برنامهٔ کودک است؟ این‌طور نیست. درس عمیق‌تری در پسِ آن نهفته است. هرکدام از آن‌ها نشانگرِ استادی در هدایت یک دسته از احساساتِ موجودِ در زندگی‌اند: رافائل خشم، دوناتلو کنجکاوی، لئوناردو ناامنی، و مایکل آنجلو پیتزا.

«دانش» و «احساسِ داشتنِ دانش» دو مقولهٔ کاملاً مجزا هستند.

«اگه فقط یه سال دیگه زنده بودی چی‌کار می‌کردی؟»

افرادی هستند که دوستان عالی‌ای هستند، اما والدین افتضاحی‌اند. افرادی هستند که والدین فوق‌العاده‌ای‌اند، اما در شغل خود حرفه‌ای نیستند. افرادی هستند که شخصیت واقعاً مزخرفی دارند، اما به‌طور باورنکردنی‌ای مبتکر و نوآورند. در وجود همهٔ ما پختگی‌ها و خامی‌هایی وجود دارد.

بزرگ‌سالی زمانی اتفاق می‌افتد که فرد درمی‌یابد بهتر است به‌خاطر دلیلی درست رنج کشید تا به‌خاطر دلیلی اشتباه لذت برد. بزرگ‌سالی زمانی اتفاق می‌افتد که فرد درمی‌یابد عاشق‌بودن و ازدست‌دادن بهتر از بی‌عشق‌بودن است.