بریده‌هایی از کتاب شاد بودن کافی نیست

و در سنِ بلوغِ کاملِ سی‌سالگی سرانجام متوجه شدم زندگی‌کردن به‌عنوان فردی بالغ چگونه است. توانابودن در انتخاب‌کردن است: چه لذتی ارزشمند است، چه دردی ارزشمند است، دنباله‌روبودن و عشق‌ورزیدن بی‌قیدوشرط، بدون قضاوت و شرمساری. پس تصمیم گرفتم جشن بگیرم. به‌همراه هشت نفر از نزدیک‌ترین دوستانم به لاس‌وگاس رفتیم و در یک شب حدود هزار دلار خرج کردیم و این عالی بود.

باید بیاموزیم به افکارمان اعتماد نکنیم. باید نسبت‌به تفاسیرِ خودمان از افکارمان شکاک باشیم. باید به خودِ اعمال توجه کنیم. افکار می‌توانند دروغین باشند. تفاسیر می‌توانند تغییر کنند و فراموش شوند. اما اعمال ثابت‌اند. بنابراین، تنها راه رسیدن به ارزش‌های‌تان ـ برای این‌که به‌درستی بفهمید چه‌چیزی برایتان ارزش محسوب می‌شود و چه‌چیزی ارزش نیست ـ مشاهدهٔ اعمالتان است. اگر بگویید می‌خواهید ادامه‌تحصیل بدهید و مدرک دانشگاهی بگیرید، اما دوازده سال است که از آخرین زمانِ تحصیلتان می‌گذرد و به بهانهٔ شمارهٔ پنجاه‌وهفت رسیده‌اید، پس نه، شما نمی‌خواهید ادامه‌تحصیل بدهید. چیزی که شما می‌خواهید این است که احساس کنید می‌خواهید به دوران تحصیلتان برگردید و این موضوعی کاملاً متفاوت است.

فرد بالغ صادق خواهد بود، به این خاطر که صداقت مهم‌تر از لذت و درد است. صداقت مهم‌تر از به‌دست‌آوردن آن‌چه می‌خواهید و رسیدن به هدف است. صداقت به‌طور ذاتی و به‌تنهایی خوب و ارزشمند است. فرد بالغ رایگان عشق می‌ورزد، بدون این‌که انتظار داشته باشد چیزی در قبالش دریافت کند، زیرا می‌داند این تنها چیزی است که باعث به‌وجودآمدن عشقِ حقیقی می‌شود. فرد بالغ می‌بخشد، بدون این‌که انتظار داشته باشد چیز دیگری دریافت کند، چون انجام این کار در وهلهٔ اول هدفِ هدیه‌دادن را گرامی می‌دارد. بنابراین کودک بستنی را می‌دزدد، چون حس خوبی به او می‌دهد، بدون توجه به عواقبی که در پی دارد. کودکی بالغ‌تر جلوی خودش را می‌گیرد و نمی‌دزدد، چون می‌داند در آینده عواقب بدی در انتظارش خواهد بود، اما تصمیم او درنهایت بخشی از دادوستد خودش با آیندهٔ خویش است: «الان از لذتم چشم‌پوشی می‌کنم تا جلوی درد بزرگ‌تری رو در آینده بگیرم.»

افرادی که جهان را ازطریق دادوستد پیش می‌برند در جهان مادی بدون هیچ مشکلی جلو می‌روند، اما در دنیای احساسی خود زمین‌گیر می‌شوند و تنها می‌مانند. علتش این است که ارزش‌های قابل‌دادوستد روابطی سمی ایجاد می‌کنند، روابطی که با فریب شکل گرفته‌اند. زمانی‌که بالغ می‌شوید، درمی‌یابید که مشاهدهٔ برخی روابط و پیش‌بردن آن‌ها ازطریق دادوستد تمام لذت و معنا را از بین می‌برد. زندگی در دنیایی که همه‌چیز در آن دادوستد می‌شود از شما برده‌ای برای افکار و خواسته‌های دیگران می‌سازد، بی‌آن‌که بتوانید آزادانه به‌دنبال افکار و خواسته‌های خودتان باشید. برای ایستادن روی پاهای خودتان گاهی لازم است تنها بایستید.

در نسل ما همیشه تأکید بر عزت‌نفس بوده است، نه انضباط نفس، و به‌نظر می‌رسد تاوان همین اشتباه را پس می‌دهیم. در جامعهٔ امروزی، نیروی اراده فضیلتی به‌حساب می‌آید که نیاز به تقویت دارد. امروزه تعداد افراد چاق بیش‌از هروقت دیگری در تاریخ است. میزان توجه دارد کاهش پیدا می‌کند. خودشیفتگی، اختلالات عصبی و افسردگی بیش‌از هر زمان دیگری هستند. انضباط مغز و تواناییِ ایجادِ عادت‌های سالم احتمالاً یکی از باارزش‌ترین مهارت‌هاست.

«نمی‌توانی برای عده‌ای شخصیتی جذاب و متحول‌کننده داشته باشی، بدون این‌که برای دیگران مایهٔ خجالت و خنده نباشی. شدنی نیست. باید برای موفق‌شدن بحث‌برانگیز باشی.»

چیزی که بیش‌ترِ مردم متوجهش نیستند این است که اشتیاقْ نتیجهٔ عمل است، نه لازمهٔ آن.

حتی اگر بخش بسیار کوچکی از جهانِ هستیِ اطرافتان را در نظر بگیرید، نوری که آن‌را می‌بینیم به‌طرز مضحکی نوار کوچکی از طیف الکترومغناطیسی است.

استیون پینکر این مقوله را «شکاف اخلاقی» می‌نامد. شکاف اخلاقی به این معناست که وقتی درگیری‌ای پیش می‌آید، ما نیت خیر خودمان را دست‌بالا و نیت افراد دیگر را دست‌کم می‌گیریم. این موضوع ما را در مسیری قرار می‌دهد که در آن برای دیگران اشد مجازات و برای خودمان اقل مجازات را می‌خواهیم.

باید نسبت‌به تفاسیرِ خودمان از افکارمان شکاک باشیم. باید به خودِ اعمال توجه کنیم.

ما زمان زیادی را صرف ایجاد یا حذف رفتارها می‌کنیم، درحالی‌که باید این نیروی ارادهٔ خود را وقف ایجاد یا شناخت آگاهانهٔ نشانه‌های محیطی‌ای کنیم که عادت‌ها را برمی‌انگیزند.

نیروی اراده پایدار نیست، اما می‌تواند تمرین داده و تقویت شود.

همهٔ ما برای نیروی اراده‌مان مخزن سوختی داریم که می‌توانیم آن‌را مصرف کنیم و زمانی‌که تمامش را مصرف کنیم، به تسلیم‌شدن درمقابل هواوهوس، انگیزه و خواسته‌های اولیهٔ خود تمایلِ بیش‌تری داریم. این پدیده را در روان‌شناسی «تخیلهٔ نفس» می‌نامند. به همین دلیل است که بعداز یک روزِ کاریِ سخت، تنها کاری که تمایل دارید انجام بدهید این است که روی مبل دراز بکشید و بستنی بخورید یا بعداز یک هفته رژیمِ سخت به‌راحتی می‌توانید خودتان را متقاعد کنید که خوردنِ پیتزای کامل چیز زیادی نیست. بعداز این‌که تمام روز را مشغول مطالعه برای امتحان بوده‌اید، خودتان را شایستهٔ خوش‌گذرانی و بیرون‌رفتن می‌دانید. این اطلاعات باعث افسردگی مردم می‌شوند، اما باعث می‌شوند بفهمند وقتی نیروی ارادهٔ قوی‌ای دارند باید آن‌را صرف چیزهای مهم‌تر کنند،

اهداف برای ایجاد انگیزه ابزار خوبی‌اند. اما مشکل این‌جاست که به‌تنهایی پوچ و قراردادی‌اند. اگر «چرای» پرمعنایی در پس اهداف وجود نداشته باشد، خودِ هدفْ شادی و رضایتمندیِ بلندمدتی فراهم نمی‌کند.

افرادی را پیدا کنید که در موقعیت و مقام مشابه شما هستند و محرکِ یکدیگر به‌سوی پیشرفت باشید.

اکثر چیزهایی که الان برای تو مهم‌اند ده یا بیست سال بعد دیگر اهمیتی ندارند و این موضوع اشکالی ندارد.

چیزی که بیش‌ترِ مردم متوجهش نیستند این است که اشتیاقْ نتیجهٔ عمل است، نه لازمهٔ آن. کشف اشتیاقِ واقعیِ خودتان در زندگی و چیزی که برای آن اهمیت قائلید بازی‌ای تن‌به‌تن و روندِ آزمون‌وخطاست

بیش‌تر مردم جهان اساساً چیزهای مشابهی می‌خواهند

زندگی هدایت احساسات است. هر احساسی مهارتِ خاصِ خودش را می‌طلبد، مثل یادگیریِ مبارزه با نانچیکو و چوب و شمشیرِ سامورایی که مهارت‌های متفاوتی در حوزهٔ مبارزه‌اند.

دلیلی ندارد وقتمان را با افرادی سپری کنیم که به مسیر زندگی‌مان کمکی نمی‌کنند.