بریده‌هایی از کتاب جنگی که نجاتم داد

«تو خیلی توانایی، یادگیریت بالاست. به آدمایی که نمی‌شناسنت، نباید گوش کنی. باید به کسی که تو رو می‌شناسه، گوش کنی. به دل خودت گوش کن.»

به آدمایی که نمی‌شناسنت، نباید گوش کنی. باید به کسی که تو رو می‌شناسه، گوش کنی. به دل خودت گوش کن.»

پای من درمان نشده بود. حس می‌کردم کار اشتباهی کرده‌ام. مام همیشه می‌گفت تقصیر خودم بوده که پایم این‌شکلی است. همیشه فکر می‌کردم که آیا حرفش درست است؟

سوزان ما را برده بود «جادوگر شهر اُز» را ببینیم، اما اجازه داده بود توی لابی منتظر بمانم تا اخبارِ قبل از فیلم تمام شود. گفتم: «جِیمی نگران جاسوس‌هاست، ولی من مطمئن نیستم وجود داشته باشن.

سوزان ما را برده بود «جادوگر شهر اُز» را ببینیم

«می‌دونی رفیق؟ اون‌قدرام گشنه نیستم، ولی می‌دونی که، باید ادامه بدم دیگه.»

خیلی چیزها داشتم. خیلی غمگین بودم.

حرف نابه‌جا قاتل جان‌هاست.

دروغگوها حتی وقتایی که لازم نیست هم دروغ می‌گن که خاص یا مهم به نظر بیان.

به آدمایی که نمی‌شناسنت، نباید گوش کنی. باید به کسی که تو رو می‌شناسه، گوش کنی. به دل خودت گوش کن.

دیگر حسابی از تنهایی خسته شده بودم.

«آزادی در خطر است. با همهٔ توان دفاع کنید.»

صدای جِیمی را می‌شنیدم که جیغ می‌کشید. خانم اسمیت یا داشت کتکش می‌زد یا می‌کشت، هرکدام که بود، من مشکلی نداشتم.

گفتم: «سلام.» اخم کرد: «تو کی هستی؟» من را نمی‌شناخت. از باتر پیاده شدم و با دقت روی پای چپ سالمم به زمین آمدم. عصاهایم را از پشت زین باز کردم و جلو رفتم. از دیوار حیاط رد شدم. گفتم: «من آدام.» وقتی فهمید چه کسی هستم به‌طرز وحشیانه‌ای عصبانی شد. گفت: «این چه مسخره‌بازی‌ایه؟ فکر کردی کی هستی؟» جِیمی دست مام را گرفته بود. نگاه جِیمی خیلی امیدوار بود. مام گفت: «با اسب می‌ری و میای؟ فک کردی مثل شاهزاده مارگارتی، ها؟» گفتم: «اسب‌سواری یاد گرفتم. با زین یک طرفی سواری می‌کنم که پام رو اذیت...» مام پاکت نامهٔ پاره و کهنه‌ای توی صورتم پرت کرد. «و این... این یعنی چی؟ ها؟» نگاه کردم. یکی از نامه‌های سوزان بود.

جِیمی گفت: «دکتر قبول نمی‌کنه ببیندش. آدمای خوب از این پا متنفرن.» خانم اسمیت خندهٔ کوتاه و سریعی کرد. «پس خوش‌شانسید؛ چون من اصلاً آدم خوبی نیستم.» آدم خوبی نبود، اما زمین را تمیز کرد. آدم خوبی نبود، ولی پایم را با پارچهٔ سفیدی باندپیچی کرد و دوتا از پیراهن‌های خودش را داد که بپوشیم. پایین زانوهامان آویزان شدند. مویمان را شانه کرد و جاهایی را که گره خورده بود، برید. بعد، یک تابهٔ بزرگ نیمرو برایمان درست کرد. گفت: «این، همهٔ غذاییه که دارم. این هفته خرید نکردم، توقع نداشتم کسی بیاد

آمدن سیلی را دیدم، اما نرسیدم جاخالی بدهم. گفت: «نشنوم این گستاخیات رو!» و لب‌هایش خم شدند و تبدیل به آن لبخندی شدند که باعث می‌شد توی دلم پیچ بخورد. «تو نمی‌تونی بری. هیچ‌وقت نمی‌ری. همین‌جا گیر افتادی. توی همین اتاق. چه با بمب، چه بی بمب.»

کریسمس حس عجیب‌وغریبی داشت. حس می‌کردم توی دلم پروانه بال‌بال می‌زند. این‌همه حرف دربارهٔ باهم بودن و خوش‌حال بودن و جشن‌گرفتن، حس می‌کردم برایم مثل تهدید بود. انگار من نباید بخشی از آن باشم. انگار اجازه نداشتم، اما سوزان می‌خواست که من خوش‌حال باشم و این،‌ همه‌چیز را ترسناک‌تر می‌کرد.

دوست‌بودن با کسی که کمکت کرده سخت‌تر از دوست‌بودن با کسی بود که تو کمکش کرده‌ای.

دروغگوها حتی وقتایی که لازم نیست هم دروغ می‌گن که خاص یا مهم به نظر بیان.

جنگ شکل‌های مختلفی داره