بریده‌هایی از کتاب جنگی که نجاتم داد

اما دیدن او بغل خانم اسمیت باعث می‌شد بخواهم جیغ بکشم. هیچ‌کس من را آن‌طوری بغل نمی‌کرد.

می‌خواستم بدوم، اما نمی‌توانستم.

مداد و کاغذی برداشتم و با بهترین خطی که می‌توانستم، نامه‌ای نوشتم. مام عزیز! لطفاً بذار خوبم کنند.

توی خانه بوی غاز کبابی پیچیده بود. از شومینه صدای ترق‌ترق چوب می‌آمد. خورشید داشت غروب می‌کرد و حتی با وجود خاموشی بیرون، خانه روشن و گرم بود.

«می‌تونم بمونم پیش آدمای بد. فرقی با اینجا زندگی‌کردن نداره.» آمدن سیلی را دیدم، اما نرسیدم جاخالی بدهم. گفت: «نشنوم این گستاخیات رو!» و لب‌هایش خم شدند و تبدیل به آن لبخندی شدند که باعث می‌شد توی دلم پیچ بخورد. «تو نمی‌تونی بری. هیچ‌وقت نمی‌ری. همین‌جا گیر افتادی. توی همین اتاق. چه با بمب، چه بی بمب.»

فرق بین درک یه حس و تجربهٔ اون حس، چیزیه مثل فاصلهٔ بین زمین تا آسمونه!

فرار کرده بودیم؛ از مام، بمب‌های هیتلر، زندان تک‌اتاقه‌ام؛ از همه‌چیز. دیوانگی بود یا نه، حالا آزاد بودم.

‫خیلی چیزها می‌خواستم بگویم، اما مثل همیشه کلمه‌های مناسبی برای افکارِ توی ذهنم نداشتم.

ناگهان حسش کردم، دویدن را، پریدن را، حرکت آرام را، پرواز را. با همهٔ بدنم حس می‌کردم

نخست‌وزیر چرچیل در رادیو گفته بود: «هرگز در جنگ میان انسان‌ها، این‌همه را مدیون این تعداد کم نبوده‌ایم.» معنی حرفش این بود که خلبان‌ها، همه‌مان را نجات می‌دادند. یعنی تنها چیزی که آلمانی‌ها را از ما دور نگه می‌داشت، همین خلبان‌ها بودند.

در زمستان چندین بار برای مگی نامه نوشته بودم، اما حتی یک‌بار هم نتوانسته بودم دربارهٔ ناپدیدشدن مام چیزی بگویم. نمی‌خواستم فکر کند اضافی‌ام و راحت می‌شود من را کنار گذاشت.

«همه‌مون خیلی شانس آوردیم که حرف احمقانه زدن معنیش این نیست که احمقیم.»

خانم اسمیت کمی به جلو خم شد. «تو خیلی توانایی، یادگیریت بالاست. به آدمایی که نمی‌شناسنت، نباید گوش کنی. باید به کسی که تو رو می‌شناسه، گوش کنی. به دل خودت گوش کن.»

سوزان گفت: «همه‌مون خیلی شانس آوردیم که حرف احمقانه زدن معنیش این نیست که احمقیم.»

«نمی‌دونم. همیشه هر کاری رو که پدرم می‌خواست، انجام می‌داد.» دیگر پارچه‌ها را به هم وصل نمی‌کرد. «کار خوبی نبود. همیشه عذاب می‌کشید، ولی بازم به این روش ادامه می‌داد.»

دراز کشیدم. صحرا بی‌نظیر بود. چمن، خاک، گل‌ها، حشره‌های کوچکی که پرواز می‌کردند. چرخیدم و روی شکمم خوابیدم،‌ بو کشیدم و دسته‌ای چمن را از خاک بیرون آوردم. خودم را جلو کشیدم تا گل سفیدی را نگاه کنم. کمی بعد، جریان هوایی را پشت گردنم حس کردم. خندیدم و برگشتم.

اشکالی نداره چیزی رو دوست نداشته باشی، ولی باید اول امتحانش کنی.

«می‌دونی رفیق؟ اون‌قدرام گشنه نیستم، ولی می‌دونی که، باید ادامه بدم دیگه.»

مام نگاه لطیف‌تری انداخت و گفت: «کاریش نمی‌تونی بکنی. هیچ کار مفیدی نمی‌تونی بکنی. همهٔ عمرت افلیج می‌مونی.»

«دیدم مردک رو! داشت برمی‌گشت سمت کانال. همین‌طوری‌که پرواز می‌کرد هواپیماش تیکه‌تیکه می‌ریخت.»