بریده‌هایی از کتاب جزء از کل

به جای این‌که به شاگردات یاد بدی باید چه‌جوری فکر کنن به‌شون یاد می‌دی باید به چی فکر کنن

معمولاً می‌گویند «نگران نباش.» یا «همه‌چیز درست می‌شه.» که نه‌تنها غیرکاربردی بلکه به شکل وحشتناکی زجرآور هستند، جوری که باید صبر کنی تا کسی که این حرف را به تو زده بیماری لاعلاجی بگیرد تا بتوانی با لذت تمام جملهٔ خودش را به خودش تحویل بدهی.

بعضی چیزها هستند که حاضرم گردنم را به خاطرشان به خطر بیندازم ولی یک تشک پاره‌پوره قطعاً جزءشان نیست.

ابد دقیقاً به معنای ابد نیست. یه اصطلاحه. یعنی ابدیتی که در واقع از زندگی کوتاه‌تره

اگر بدون فکر کردن از باور عامهٔ مردم پیروی کنی، مرگی ناگهانی و هولناک در انتظارت است.

متنفرم از این‌که هیچ‌کس نمی‌تواند بدون این‌که یک ستاره از دشمنش بسازد قصهٔ زندگی‌اش را بازگو کند، ولی ظاهراً راهی جز این نیست.

صورت پرستارها را زیر نظر گرفتم: چه‌طور همچین جایی کار می‌کردند؟ یا سادیست بودند یا قدیس. چیز دیگری نمی‌توانستند باشند. شاید هم ترکیبی از هر دو. پرستارها و دکترها خسته به‌نظر می‌آمدند

فوراً شروع کردم به بستن بار سفر. چمدان قهوه‌ای کهنه‌ای بیرون کشیدم و داخلش چند تکه لباس چپاندم. بعد در اتاق‌خوابم دنبال چیزهای خاطره‌انگیز گشتم، ولی تا یادم افتاد وظیفه‌شان زنده کردن خاطرات است دست از جست‌وجو کشیدم. گور پدرشان. دوست نداشتم خاطراتم را با خودم ببرم این‌طرف و آن‌طرف. خیلی سنگین بودند.

او در معرض بوگندوترین تعصب روی زمین بود: نفرت از ثروت. دست‌کم یک نژادپرست، مثلاً کسی که از سیاهان متنفر است، ته دلش آرزو نمی‌کند سیاه باشد.

بعد خداوند می‌گوید زندگی هدیه‌ای بود که ارزانی‌ات کردم ولی تو حتا به خودت زحمت ندادی کاغذش را باز کنی. بعد هلاکم می‌کند

چیزی که نمی‌فهمیدم این بود که مردم تفکر نمی‌کنن، تکرار می‌کنن. تحلیل نمی‌کنن، نشخوار می‌کنن. هضم نمی‌کنن، کپی می‌کنن

امروز صبح از کنار گدایی رد شدم چنان ازریخت‌افتاده که صرفاً یک نیم‌تنه بود که فنجانی را تکان می‌داد ــ واقعاً این من بودم که صد فرانک به او دادم و گفتم بقیهٔ روز استراحت کند؟ من نبودم، دقیقاً خودم نبودم. یکی از نفوس من بود، یکی از هزاران. بعضی‌هاشان به من می‌خندند. بعضی از شدت هیجان ناخن می‌جوند و بعضی حتا لایق تمسخرم هم نمی‌دانند. این‌جوری هستند این هزاران. بعضی فرزند هستند و بعضی والد. برای همین است که هر مردی پدر و فرزند خودش هم هست. در گذر سال‌ها یاد می‌گیری چه‌طور نفوس را مثل سلول‌های مرده از خود بتکانی. بعضی وقت‌ها از تو بیرون می‌آیند و برای خودشان راه می‌افتند.

رهایی در این است که شبیه دیوانه‌ها باشی.

وقتی از دنیا کنار می‌کشی دنیا هم به همان اندازه از تو کنار می‌کشد.

ناشناس بودن تضمینی برای راستگویی‌ست (به قول اسکار وایلد، «یک نقاب به دست هر کسی بده و حقیقت را بشنو.»

تنها کاری که ازم برمی‌آمد این بود که مشت گره‌کرده‌ام را تکان بدهم و به این حقیقت فکر کنم که میل آدم‌ها به بردگی قابل باور نیست.

مردم می‌گن شخصیت هر آدمی تغییرناپذیره ولی اغلب این نقابه که بدون تغییر باقی می‌مونه و نه شخصیت، و در زیر این نقاب غیرقابل تغییر موجودی هست که دیوانه‌وار در حال تکامله و به شکل غیرقابل کنترلی ماهیتش تغییر می‌کنه.

هر کسی که می‌گوید زندگی‌ست که آدم‌ها را تبدیل به هیولا می‌کند، باید به طبیعت خام بچه‌ها یک نگاهی بیندازد، یک مشت توله‌سگ که هنوز سهم‌شان را از شکست و پشیمانی و نکبت و خیانت نگرفته‌اند ولی باز هم مثل سگ‌های درنده رفتار می‌کنند.

فقط پول‌دارها می‌توانند تا این حد بی‌صدا باشند، سکوت به خاطر قطر در است و هر چه‌قدر بیشتر پول داشته باشی درِ خانه‌ات چاق‌تر است. راه‌وروش دنیا چنین است. فقرا لاغرتر و پول‌دارها چاق‌تر می‌شوند.

وقتی بچه هستی برای این‌که پیرو جمع نباشی با این جمله به تو حمله می‌کنند «اگه همه از بالای پل بپرند پایین، تو هم باید بپری؟» ولی وقتی بزرگ می‌شوی ناگهان متفاوت بودن با دیگران جرم به حساب می‌آید و مردم می‌گویند «هی. همه دارن از روی پل می‌پرن پایین، تو چرا نمی‌پری؟»