بریده‌هایی از کتاب جزء از کل

درمورد درد و رنج ــ او فکر می‌کرد می‌توانید تمام‌شان را تحمل کنید. تنها چیز غیرقابل تحمل ترس از درد و رنج است.

درمورد خدا ــ او فکر می‌کرد اگر در خانه‌ای زندگی می‌کنی، دوست داری نام معمارش را بدانی.

او فکر می‌کرد شور مردم برای زندگی نیست، برای شیوهٔ زندگی است.

او فکر می‌کرد آدم‌هایی که کتاب نمی‌خوانند نمی‌دانند تعداد زیادی از نوابغ مرحوم منتظرشان نشسته‌اند.

ضعف کردم. ناامید کردن خودم کم بود یک نفر دیگر را هم از خودم ناامید کردم. حس خوشایندی نداشت. برای همین است که هیچ‌وقت نباید تلفن جواب داد یا در را روی کسی باز کرد. این‌جوری مجبور نمی‌شوی به کسی نه بگویی.

فکر کردم فرقی نمی‌کند آدمی مشهور باشی یا جنایتکاری تحت تعقیب، توجه زیاد آدم را پارانوئید می‌کند.

روی مبل نشستم و چشمانم را بستم و خودم را تصور کردم. هیچ‌چیز را به‌وضوح نمی‌دیدم. عالی! باید همین‌طور باشد! من تصویری مات هستم که مدام در تلاش برای رسیدن به وضوح است و وقتی فقط یک لحظه خودم را به‌وضوح می‌بینم، پیکری هستم در پس‌زمینهٔ خودم، پرزدار مثل کرک هلو.

تازه اگر هم فرایند تبدیل شدن به پدرم را از سر می‌گذراندم، تنها بخشی از من بود که تبدیل می‌شد، نه تمام وجودم، شاید یک‌چهارمم به او بدل می‌شد. یک‌چهارم دیگر به مادرم، یک‌هشتم به تری یا این چهره یا تمام من‌هایی که هنوز ملاقات‌شان نکرده‌ام.

گواهی‌نامه‌ام را درآوردم و به او دادم. نگهبان بررسی‌اش کرد و سعی کرد عکس روی کارت را با صورتی که به سرم الصاق شده بود تطبیق بدهد. خیلی به‌هم شباهت نداشتند ولی بد به دلش راه نداد.

ی‌خواستند دهانم را ببندم. از نزدیک دیده بودم در اردوگاه چه رفتاری با فراری‌ها می‌کنند و دولت نمی‌خواست دربارهٔ بدرفتاری سازمان‌یافته با مردان، زنان و کودکان حرف بزنم و برای همین سکوتم را با رفع اتهام از من خریدند. من همراهی‌شان کردم.