بریده‌هایی از کتاب جزء از کل

چیزی که نمی‌فهمیدم این بود که مردم تفکر نمی‌کنن، تکرار می‌کنن. تحلیل نمی‌کنن، نشخوار می‌کنن. هضم نمی‌کنن، کپی می‌کنن.

وقتی از دنیا کنار می‌کشی دنیا هم به همان اندازه از تو کنار می‌کشد.

«خب، یه چیز دیگه هم هست که تو بهش اشاره نکردی. این‌که اگر یه‌بار ببینی خرده‌چوب توی دست کسی که دوستش داری رفته، بلند می‌شی و سطح همهٔ چوب‌های دنیا رو با یه چیز لطیف و شفاف می‌پوشونی تا یه وقت دوباره چوب نره توی دستش.»

وقتی مردم فکر می‌کنند چند روز بیشتر به پایان عمرت نمانده با تو مهربان می‌شوند. فقط موقعی که در زندگی پیشرفت می‌کنی به تو چنگ‌ودندان نشان می‌دهند.

«من تمام این سال‌ها با این‌که پدرت رو دوست نداشتم بهش وفادار موندم. حالا فهمیده‌م کار اشتباهی کرده‌م. اجازه نده اخلاق سد راه زندگیت بشه. تری اون آدم‌ها رو کشت چون دوست داشت. اگه دوست داری خیانت کنی، خیانت کن. اگه دوست داری بکشی، بکش.»

دوستت دارم یعنی تو به من مدیونی بدبخت! تو نمایندهٔ معنای زندگی منی چون خودم نتونستم معنایی برای زندگیم پیدا کنم، پس گند نزن! نه، ننه باباتون شما رو دوست ندارن ــ اون‌ها به شما احتیاج دارن! خیلی بیشتر از اونی که شما به‌شون نیاز دارین، مطمئن باشین!»

وقت آزاد زیاد دارم. وقت آزاد باعث می‌شود آدم‌ها فکر کنند، تفکر باعث می‌شود مردم به شکل بیمارگونه‌ای متوجه خود شوند و در صورتی که بی‌نقص و بی‌چون‌وچرا نباشی، این در خود فرو رفتن منجر به افسردگی می‌شود. برای همین است که افسردگی دومین بیماری شایع جهان است

هیچ‌چیز بدتر از این نیست که وقتی اسمت را صدا می‌زنند تنت از شنیدن نامت مورمور شود یا موقع دیدن اسمت روی کاغذ هیچ احساسی به تو دست ندهد، برای همین است که بیشتر امضاها یک خط‌خطی ناخوانا هستند: شورش ناخودآگاه علیه نام، تلاشی برای درهم شکستنش.

غافلگیری‌یی شبیه پیدا کردن قبضی داخل صندوق پست که فکر می‌کردی قبلاً پرداختش کرده‌ای.

مردم مهم است. اگر کسی به من بگوید «یه داستان فوق‌العاده دارم که برات تعریف کنم ولی یه کلمه‌ش هم راست نیست»، از کوره در می‌روم.

پدرم همیشه مدعی بود مردم اصلاً سفر نمی‌کنند، بلکه تمام عمرشان به دنبال شواهدی می‌گردند تا اعتقاداتی را که از ابتدا داشته‌اند توجیه کنند.

جنگ شروع شده جسپر. یادت باشه چی گفتم. ندارها دارن باهم متحد می‌شن. داراها روزگار سختی پیش رو دارن.

انسانی که خود را از قیدوبند خون و خاک رها نکرده، انسان کامل نیست و توانایی عشق و خردورزی ندارد؛ نمی‌تواند واقعیت انسانی خود یا اطرافیانش را تجربه کند.

شاید از اون آدم‌هاست که این‌قدر توی زندگیش کار کرده که نمی‌دونه غیر از کار کردن چه کار دیگه‌ای می‌تونه با زندگیش بکنه.

ولی نمی‌شود با تفکر مثبت مرگ را تاراند؛ مثل این می‌ماند که با خودت فکر کنی «فردا خورشید از غرب طلوع خواهد کرد. از غرب. از غرب.» هیچ ثمری ندارد.

خدایان‌شان قدیمی بودند، از آن نوعی که تمام طبیعت را به میل یک آدم تغییر می‌دهند. عجب شانسی! خدایان‌شان واقعاً به حرف آدم‌ها گوش می‌دادند و بعضی وقت‌ها هم دخالت می‌کردند. خدایان‌شان آرزوهای شخصی را برآورده می‌کردند! کسی بود که می‌شناختی‌اش! برای همین بود که تجربهٔ خصوصی‌شان هیچ نشانی از دهشت سرد ما نداشت: ما نمی‌توانستیم انگشت شست و اشاره‌ای را تصور کنیم که از آسمان پایین می‌آید و ما را از مهلکهٔ بلایا بیرون می‌کشد.

«می‌دونی منکن راجع به بدن انسان چی گفته؟‌ گفته خطاها و ناتوانی‌ها در انسان به اوج رسیده‌ن. به عنوان یک مکانیسم بین موجودات بدترینه، در قیاس با انسان، ماهی آزاد یا حتا یه استافیلوکوک مکانیسم بهینه و درست‌تری دارن. انسان در جانورشناسی تطبیقی بدترین کلیه‌ها رو داره، بدترین ریه‌ها و بدترین قلب. چشمش، با توجه به کاری که مثلاً باید انجام بده، از چشم کرم خاکی ناکارآمدتره.»

بعد فکر کردم جنایتکارهای حرفه‌ای و فلاسفه به شکل شگفت‌انگیزی در خیلی چیزها اشتراک دارند ــ هر دو با جامعه تضاد دارند، هر دو با قوانین تغییرناپذیر خودشان زندگی می‌کنند و از هیچ‌کدام والد به‌دردبخوری درنمی‌آید.

نه، نمی‌توانم خود را متقاعد کنم روح چیزی است به غیر از اسم رمانتیکی که روی خودآگاهی گذاشته‌ایم تا بتوانیم باور کنیم از هم نمی‌پاشد و نمی‌پوسد.

یکی از آن لحظاتِ وحشتناک زیبا ترسناک نفرت انگیزحیرت آور دیوانه واربی سابقه‌نشاط آور شورانگیز آزاردهنده هیجان انگیز هولناک والااستثنایی تهوع آوری را تجربه می‌کردم که نمی‌شود توصیفش کرد مگر این‌که بخت یار باشد و کلمهٔ درست به ذهن آدم برسد.