بریده‌هایی از کتاب درمان شوپنهاور

شوپنهاور باور دارد که نشان دادن اندکی صمیمیت و رفتار دوستانه، می‌تواند سایر افراد را به بازی بگیرد. اگر کسی بخواهد موم را به کار ببرد، باید آن را گرم کند.

پزشکان دو دستخط دارند. یکی ناخوانا برای نوشتن نسخه؛ و دیگر خوانا برای نوشتن حق ویزیت و سایر هزینه‌ها.

با مسیر بازگشت‌ناپذیر زندگی، نمی‌توان شوخی کرد.

«هربار که با انسانها بیرون می‌روم، در بازگشت احساس می‌کنم کمتر انسان به حساب می‌آیم. »

«... هیچ سخنی بر زبان نیاوردن، بسیار بهتر از انجام دادن گفتگوهایی بیهوده و خسته‌کننده، یا همان گفتگوی معمول میان افراد دوپا، است. »

«مرگ به محض تولد، آغاز می‌شود»

سقراط آشکارا می‌گوید: «اگر می‌خواهی خوب زندگی کردن را بیاموزی، باید خوب مردن را یاد بگیری». از سنه‌کا هم چنین نقل می‌شود: «هیچ انسانی، طعم واقعی زندگی را احساس نخواهد کرد، مگر زمانی که برای ترک کردن آن، آمادگی داشته باشد».

«هرکس می‌خواهد همه چیز بشود، نمی‌تواند هیچ چیز باشد. »

به صراحت می‌گویم هرگز کسی را ندیده‌ام که برایم جذابیتی داشته باشد.

گل پاسخ داد: ابله! گمان می‌کنی شکوفا شدن من، برای دیده شدن است؟ من برای خود می‌شکفم، و نه برای سایر افراد. شکوفایی، مرا خوشحال می‌کند. منشاء شادی من، در وجود و در شکوفایی خودم است!

«انسان در اصل، هرگز شاد نیست، بلکه همه عمر، در تلاش برای رسیدن به شرایطی است که تصور می‌کند برایش شادی می‌آورد و به ندرت به چنین هدفی دست می‌یابد و اگر هم دست یابد، پیآمدی جز ناامیدی، ناکامی، شکست، و بدون بادبان به ساحل رسیدن، ندارد. در آن صورت، میان شاد بودن یا بدبخت بودن، هیچ تفاوتی نیست، زیرا زندگی او، تنها لحظه‌ای در حال حاضر بوده که آن هم خیلی زود از بین رفته و به پایان رسیده است. »

دارایی درونی انسان، هرچه بیشتر باشد، از سایر افراد، کمتر می‌خواهد.

هیچ عضوی از بدن ما نمی‌تواند از چنگال سالخوردگی بگریزد.

اگر رازی را نهفته نگه‌دارم، زندانی من می‌شود؛ اگر افشا کنم، من زندانی آن می‌شوم.

عشق، درون فردی می‌شکفد که عاشق است، نه درون فردی که عاشق او می‌شوند.

هر بار تصمیم گرفتم به کسی نزدیک بشوم، از خودم دور شدم.

هرچه دلبستگیهای انسان بیشتر باشد، زندگی برای او سخت‌تر و رنجی که برای جدا شدن از آن دلبستگیها می‌برد، بسیار شدیدتر می‌شود. شوپنهاور و بودا هر دو باور دارند که انسان باید خود را از دلبستگیها جدا کند و...

اصرار شوپنهاور بر تجربه زندگی در زمان حال است، و نه زندگی کردن به امید داشتن شرایط بهتر. دو نسل بعد، نیچه همین انگاره را پذیرفت، امید را بزرگترین آفت زندگی به حساب آورد، و افلاطون، سقراط، و مسیحیت را مورد انتقاد قرار داد که چرا توجه انسان را از زندگی تحت مالکیت خود، منحرف و به دنیایی موهوم در آینده معطوف می‌کنند.

مستعد، همانند تیراندازی است که تیر را به هدفی می‌زند که سایر افراد قادر نیستند این کار را انجام دهند. نابغه، همانند تیراندازی است که هدفی را با تیر می‌زند که سایر افراد، قادر نیستند آن را ببینند.

هر موضوع بی‌اهمیتی که راجع به ما بدانند، با تغییر شرایط، تبدیل به نقطه ضعف ما می‌شود