بریده‌هایی از کتاب درمان شوپنهاور

اغلب مردان فریب ظاهر زنان را می‌خورند و پلیدی آنها را نمی‌بینند. مردان در دوران جوانی ازدواج می‌کنند و درسالخوردگی بهای گزافی برای این اقدام می‌پردازند

رنجهای بزرگ، احساسات مربوط به رنجهای کوچکتر را از بین می‌برند. برعکس، در غیبت رنجهای بزرگ، حتی کوچکترین دردسر و مزاحمت، عذابی بزرگ همراه دارد.

حتی زمانی که انگیزه‌ای وجود ندارد، نگرانی و اضطراب درونی، موجب می‌شود مخاطراتی را ملاحظه یا جستجو کنم که وجود خارجی ندارند. این امر، کوچکترین ناراحتی را برای من، تبدیل به بزرگترین می‌کند و ایجاد ارتباط با مردم را بسیار دشوار می‌سازد.

زیستن در ناامیدی به بهانه فانی بودن زندگی، یا به بهانه اینکه هدف درونی والاتری وجود ندارد، ناسپاسی ناشی از بی‌خردی است. چرا باید آن همه عشق را صرف یک تصور واهی کرد، در حالی که عشق اندکی در زمین وجود دارد؟ بهتر است از راهکار اسپینوزا و اینشتین پیروی شود: سرها را خم کنیم، در برابر قوانین و رمز و رازهای ظریف طبیعت، کلاه از سر برداریم، و سپس به دنبال زندگی کردن برویم.

زنان را می‌شناسم. ازدواج را تنها سنتی رایج برای تأمین زندگی به حساب می‌آورند.

ــ شاید پس از پایان مراسم، دوباره یکدیگر را در این قطار ببینیم. ــ آه، نباید به چنین موضوعاتی فکر کنیم. گونکا زندگی کردن در زمان حال را به ما یاد می‌دهد. دیروز و فردا، وجود ندارند. یادگارهای گذشته و آرزوها و امیدهای آینده، جز تشویش و اضطراب، همراه نمی‌آورند. مسیر دستیابی به تعادل. از مشاهده زمان حال می‌گذرد. باید بدون نگرانی، آگاهی خود را در رودخانه شناور کنیم و به پایین بفرستیم.

در نهایت، مرگ باید به پیروزی دست یابد، زیرا از لحظه تولد، سرنوشت ما را رقم می‌زند و با طعمه‌ای که در اختیار دارد، تنها مدتی کوتاه، پیش از بلعیدن آن، بازی می‌کند.

دارایی درونی انسان، هرچه بیشتر باشد، از سایر افراد، کمتر می‌خواهد.

کنید! صبر کنید! اجازه بدهید موضوع را همین‌ج

صبر کنید! اجازه بدهید موضوع را همین‌جا نگه‌

احساس کامیابی در امر به گفته نیچه «به کمال رساندن زندگی شخصی»، از میزان اضطراب ناشی از مواجهه با مرگ، می‌کاهد.

ما نه تنها طعم مرگ را در خواب و دوره‌های فاقد هشیاری احساس می‌کنیم، بلکه پیش از ورود به دنیای هستی، از ابدیت نیستی گذشته‌ایم. آیا هراس ما از مرگ، به علت شر و اهریمنی بودن آن است؟ تصاویری که مرگ را نشان می‌دهند، در نظر بگیرید. شوپنهاور در اینجا نیز اصرار بر اشتباه ما دارد.

زندگی شاد، غیرممکن است؛ بهترین کار، این است که انسان بتواند زندگی قهرمانانه داشته باشد.

هرگاه از منظر جوانی به زندگی نگریسته شود، آینده‌ای طولانی و پایان‌ناپذیر است؛ ولی اگر از منظر سالخوردگی نگریسته شود، گذشته‌ای بسیار کوتاه می‌شود. هرگاه با کشتی از ساحل دور می‌شویم، اجزای ساحل به تدریج کوچک و کوچکتر می‌شوند، به گونه‌ای که امکان شناسایی و تمایز آنها بسیار کمتر است، درست همچون سالهایی که با همه رویدادها و ویژگیهای گوناگون، پشت سر نهاده‌ایم.

هرگاه مردی همچون من به دنیا می‌آید، تنها یک درخواست می‌تواند داشته باشد: اینکه در همه مدت عمر، بتواند خودش باشد و برای نیروی اندیشه خود زندگی کند، البته تا حدی که امکان دارد.

اغلب افراد، با هدفی معین و محدود، مثل بهتر خوابیدن، کابوس ندیدن، و غلبه بر هراس وارد گروه می‌شدند و پس از گذشتن چند ماه، اهداف دیگری مثل: اینکه دوست داشتن را یاد بگیرند، اشتیاق به ادامه زندگی داشته باشند، بر تنهایی چیره شوند، و به خود ارزش بدهند را مطرح می‌کردند.

یکی از قوانین یهودی را با این مضمون به یاد می‌آورد: نجات یک فرد، یعنی نجات همه دنیا!

هرگاه یکی از زوجین با درمان بهبود حاصل می‌کرد، تعادل زندگی زناشویی از بین می‌رفت و برای حفظ این تعادل، ضرورت داشت طرف دیگر نیز به درمان اقدام کند.

باید پیوسته راجع به مشکلاتی حرف بزنیم که همچنان ما را آزارمی‌دهند.

هرگاه از منظر جوانی به زندگی نگریسته شود، آینده‌ای طولانی و پایان‌ناپذیر است؛ ولی اگر از منظر سالخوردگی نگریسته شود، گذشته‌ای بسیار کوتاه می‌شود.