بریده‌هایی از کتاب درمان شوپنهاور

بامداد روزی، فرزندی به مادر گفت: ــ امروز به مدرسه نمی‌روم. مادر پرسید: ــ چرا؟ ــ به دو دلیل. نخست اینکه همشاگردیها را دوست ندارم. دوم اینکه همشاگردیها مرا دوست ندارند. مادر گفت: ــ به دو دلیل باید به مدرسه بروی. نخست اینکه چهل و پنج سال داری. دوم اینکه مقام مدیریت مدرسه به تو واگذار شده!

مذهب، در واقع پدیده‌هایی مثل وحی، پیشگویی، محافظت از حکومت، برترین منزلت و آوازه رفیع را همراه این امتیاز ارزشمند دارد که آموزه‌هایی را در دوران حساس کودکی، در ذهن انسان حک کند، تا در آینده، اندیشه‌هایی ذاتی و جبلی شوند.

گاهی از موضوع اصلی دور می‌شوم تا بتوانم با شور و شوق بیشتری به آن بازگردم...

پاکتی را روی زمین یافت، کناره آن را باز کرد و با دستخطی ناخوانا، مطالبی را نوشت که ریشه‌های سست کتاب قدرتمند او به حساب می‌آمدند

شاید هرگز امر مهمی در زندگی وجود نداشته و تنها ذهن او به بعضی از امور، بیهوده اهمیت می‌داده

شوپنهاور می‌گوید سرنوشت زن بسیار جذاب نیز همچون مرد بسیار عاقل و باهوش، تنها زندگی کردن است، چون سایر افراد، از شدت حسادت کور می‌شوند و نمی‌خواهند فرد برتر از خود را ببینند. بنابراین چنین زن و مردی، هرگز دوست صمیمی همجنس ندارند.

شوپنهاور می‌گوید سرنوشت زن بسیار جذاب نیز همچون مرد بسیار عاقل و باهوش، تنها زندگی کردن است، چون سایر افراد، از شدت حسادت کور می‌شوند و نمی‌خواهند فرد برتر از خود را ببینند. بنابراین چنین زن و مردی، هرگز دوست صمیمی همجنس ندارند.

شوپنهاور می‌گوید سرنوشت زن بسیار جذاب نیز همچون مرد بسیار عاقل و باهوش، تنها زندگی کردن است، چون سایر افراد، از شدت حسادت کور می‌شوند و نمی‌خواهند فرد برتر از خود را ببینند. بنابراین چنین زن و مردی، هرگز دوست صمیمی همجنس ندارند.

شوپنهاور می‌گوید سرنوشت زن بسیار جذاب نیز همچون مرد بسیار عاقل و باهوش، تنها زندگی کردن است، چون سایر افراد، از شدت حسادت کور می‌شوند و نمی‌خواهند فرد برتر از خود را ببینند. بنابراین چنین زن و مردی، هرگز دوست صمیمی همجنس ندارند.

اغلب انسانها هنگامی که در انتهای عمر، به گذشته نگاهی می‌اندازند، متوجه می‌شوند که زندگی ناپایداری را گذرانده‌اند. هنگامی که می‌بینند آنچه را از دست داده‌اند، بدون اینکه ارزش آن را بدانند یا از آن لذت ببرند، جز زندگی نبوده، دچار شگفتی می‌شوند. چنین انسانی، فریب خورده از امید واهی، رقصان به آغوش مرگ می‌رود.

«هرکس می‌خواهد همه چیز بشود، نمی‌تواند هیچ چیز باشد. »

. نیچه تفاوت انسان و گاو را در این می‌دانست که گاو می‌داند چگونه باید فارغ از هراس، در زمان مقدس حال، بدون احساس سنگینی بارهای زمان گذشته و بی‌خبر از وحشتهای زمان آینده زندگی کند، در حالی که انسان بیچاره، چنان اسیر زمان گذشته و آینده است که تنها می‌تواند لحظاتی کوتاه در زمان حال پرسه بزند.

والاترین هدف دانستن لذت بردن از زمان حال، یعنی تنها واقعیت موجود، برترین فرزانگی است، زیرا سایر لذتها، جز بازیهای فکری به حساب نمی‌آیند. البته این امر را می‌توان برترین بی‌خردی نیز به حساب آورد، زیرا هرگز تلاش سخت انجام دادن، ارزش دستیابی به آنچه لحظه‌ای بیشتر نمی‌ماند و همچون رؤیا ناپدید می‌شود، ندارد.

«هیچ انسانی، طعم واقعی زندگی را احساس نخواهد کرد، مگر زمانی که برای ترک کردن آن، آمادگی داشته باشد».

شوپنهاور می‌گوید درک این موضوع که افراد دیگر، بیشتر از ما رنج می‌برند، همیشه می‌تواند لذتبخش باشد.

«... اگر آینده‌نگری داشتیم، مواردی را می‌یافتیم که در آن کودکان به نظر زندانیانی بی‌گناه می‌آیند که نه به مرگ، بلکه به زندگی محکوم شده‌اند، ولی از مفهوم مجازات خویش، آگاهی چندانی ندارند. با این همه، هر کودکی، آرزو دارد به دوران سالخوردگی برسد، یعنی همان دوره‌ای از زندگی که امروز آن، بد است؛ هر روز آن، بدتر از پیش می‌شود؛ و بدترین روز نیز فردا فرا خواهد رسید... »

اگر به جزئیات زندگی نگاهی بیندازیم، آنها را بسیار مضحک می‌یابیم. همچون قطره‌ای از آب که زیر میکروسکوپ قرار گیرد، هر جزء آن انباشته از موجودات تک‌یاخته است، و ما به حرکات مشتاقانه و نبرد آنها با هم، می‌خندیدیم. چنین فعالیت وحشتناکی، چه در این نمونه، چه در زمان کوتاهی از زندگی انسان، تأثیری مضحک ایجاد خواهد کرد.

زندگی شاد، غیرممکن است؛ بهترین کار، این است که انسان بتواند زندگی قهرمانانه داشته باشد.

مستعد، همانند تیراندازی است که تیر را به هدفی می‌زند که سایر افراد قادر نیستند این کار را انجام دهند. نابغه، همانند تیراندازی است که هدفی را با تیر می‌زند که سایر افراد، قادر نیستند آن را ببینند.

آیا می‌خواهیم تا ابد با همین سرنوشت زندگی کنیم؟