بریده‌هایی از کتاب درمان شوپنهاور

کشف کانت، این است که ما به جای تجربه کردن دنیا به گونه‌ای که وجود دارد، نسخه پردازش‌شده شخصی را از آنچه می‌بینیم، تجربه می‌کنیم و در نتیجه مؤلفه‌هایی همچون زمان، مکان، کمیت و علیت، در خود ما وجود دارد و نه در آنجا. پس واقعیت خالص و پردازش‌نشده کدام است؟ آنچه واقعا در آنجا وجود دارد و جوهره خام پیش از پردازش ما نامیده می‌شود، چیست؟ کانت می‌گوید که این جوهره، همیشه برای ما ناشناخته باقی خواهد ماند.

هیچکس نمی‌تواند فرد دیگری را ناراحت کند، بلکه خود فرد، آرامش خود را برهم می‌زند...

تنها یک عاج دارد. ــ یعنی خوبی را نگه‌دارید و بدی را دور بیندازید. ــ آنچه در دست دارد، چیست؟ تبر است؟ ــ بله، برای بریدن همه وابستگیها و تعلقات.

جز تماشای افکاری که به ذهن می‌آوری، عمل دیگری انجام نده! بگذار افکار، از دری وارد خودآگاه، و از در دیگری خارج شوند. » افکار به آسانی وارد می‌شدند، ولی بیرون نمی‌رفتند

گروهها هم مثل انسانها، نمی‌خواهند بمیرند.

حتی به بیماریهای مهلک نیز می‌توان عادت کرد

نخستین ضرورت عشق به سایر افراد و باور کردن عشق آنها به خویشتن، یا به زندگی است، در کودکان محروم از عشق مادر، ایجاد نمی‌شود. آنها در بزرگسالی، از ترس همگان، به درون می‌گریزند و بقیه مدت عمر به روابط خصمانه می‌اندیشند. گستره روانشناسی که جهان‌بینی آرتور از آن تأثیر پذیرفت، چنین بود.

بانی با تضادی مهم، یعنی احساس خشم نسبت به شوهر سابق به دلیل ترک زندگی و احساس رهایی از ارتباط با مردی که به شدت از او نفرت داشت، مبارزه می‌کرد.

اضطراب و نگرانی، همواره موجب می‌شد در جستجوی مخاطراتی باشم که وجود خارجی نداشتند.

به عنوان انسانی منطقی، هیچ اعتقادی به تناسخ به مفهوم عام، ندارم، ولی می‌دانم که اگر در گذشته به دنیا آمده بودم، فردی همچون شوپنهاور می‌شدم، زیرا زندگی او با درد تنهایی من، شباهت داشت.

با هر نفسی که برمی‌آوریم، مرگ را که پیوسته در پی ضربه زدن به انسان است، به عقب می‌رانیم، هرچند که در نهایت، مرگ باید به پیروزی دست یابد، زیرا از لحظه تولد، سرنوشت ما را رقم می‌زند و با طعمه‌ای که در اختیار دارد، تنها مدتی کوتاه، پیش از بلعیدن آن، بازی می‌کند. در عین حال، ما با علاقه زیاد و نگرانی فراوان، تا حدی که می‌توانیم، به زندگی ادامه می‌دهیم، درست به همان شیوه دمیدن بر حباب صابون، در حالی که تردیدی نداریم سرانجام خواهد ترکید.

«انسان با شگفتی کامل، پس از هزاران هزار سال نیستی، ناگهان خود را می‌یابد؛ مدتی زندگی می‌کند؛ و پس از آن، دوباره دوره‌ای به همان اندازه طولانی، فرا می‌رسد که در آن، انسان دیگر نباید حضور داشته باشد.

«... انسان در اصل، هرگز خوشبخت نمی‌شود، در عوض همه مدت عمر، سرگرم تلاش و مبارزه برای دستیابی به پدیده‌ای است که تصور می‌کند برایش خوشبختی به ارمغان می‌آورد. به ندرت به هدف دست می‌یابد و پیآمد دستیابی نیز جز ناامیدی بیشتر، ناکامی، شکستگی کشتی زندگی، و رسیدن به بندر، بدون دکل و بادبان نیست. در این صورت، تفاوتی ندارد که انسان، خوشبخت باشد یا بدبخت، زیرا زندگی او، تنها همین زمان حال است که همواره از دست می‌رود و به پایان می‌رسد. »

کار، هراس، سختکوشی، و گرفتاری، سرنوشت همه انسانها در مدت زندگی است. اگر همه نیازها به محض احساس شدن، برآورده شوند، انسان چگونه می‌تواند زندگی خود را پر کند و وقت بگذراند؟

برای آرزوها باید مرز قائل شد، اشتیاق را مهار کرد، بر خشم چیره شد و همواره این واقعیت را به ذهن سپرد که هرکس، تنها می‌تواند به بخش بسیار اندکی از آنچه داشتنش ارزشمند است، دست یابد.

«باید در درون انسان، آشوبی پدید آید، تا ستاره‌ای رقصان از او زاییده شود! » بله، منشاء تردید راجع به ویپاسانا، کشف شده و بر اساس سخنان درست گونکا، همان را می‌زایید که وعده داده شده بود، یعنی تعادل و آرامش، یا به قول خودش، توازن. ولی به چه بهایی؟ اگر شکسپیر به تمرین ویپاسانا همت می‌گماشت، آیا شاه‌لیر یا هملت زاده می‌شد؟

«مرگ به محض تولد، آغاز می‌شود»

می‌دانم زندگی متضاد با روح انسان، چه مفهومی دارد.

جستجو برای یافتن روشی متفاوت برای درمان، مقاومت در برابر ایجاد تغییر است.

بی‌میلی مزمن جولیوس به درک و فهم زمان حال، به زندگی مشترک او صدمه زده بود. از همان لحظه‌ای که میریام را در کلاس دهم دید، عاشق شد، ولی در عین حال، او را مانعی در برابر دستیابی به انبوه زنانی می‌دانست که احساس می‌کرد حق دارد از وجود آنها متلذذ شود.