بریده‌هایی از کتاب درمان شوپنهاور

خردسالی، بهترین زمان برای آموختن است.

۱ـ زندگی رنج است. ۲ـ رنج، تحمل دلبستگیهای متعدد به اجسام، عقاید، افراد، و زنده ماندن است. ۳ـ ترک آرزوها، دلبستگیها و خویشتن، درمان رنج است. ۴ـ پیمودن مسیری دارای هشت مرحله به سوی وارستگی، راهی ویژه برای دستیابی به زندگی فاقد رنج است.

بیشتر رنجهای انسان، ناشی از جذب شدن به سوی آرزوها و امیال است. به محض برآورده شدن یکی از آنها، لحظاتی احساس لذت و رضایت می‌کند، ولی خیلی زود، ملال به سراغ او می‌آید و تا برآورده شدن یکی دیگر از آرزوها، از بین نمی‌رود.

یکی از روشهای کاربردی توسط تعدادی از افراد روان‌درمانگر در گروه‌درمانی یا گروههای رشد فردی، تمرینی است به نام «من کیستم». اعضای گروه، هفت پاسخ جداگانه به پرسش «من کیستم» را روی هفت کارت می‌نویسند و سپس آنها را به ترتیب اهمیت، ردیف می‌کنند. آنگاه از آنها می‌خواهند هر بار یک کارت را برگردانند، از پاسخ فرعی آغاز و بر این امر تمرکز کنند که اگر آن پاسخ از آنها دور شود، یعنی در آن زمینه هویتی نداشته باشند، چه خواهد شد. این روند تا زمانی به ویژگیهای خویشتن اصلی یا محوری برسند، ادامه خواهد یافت.

ولی ندای عقل، همواره در برابر نیروی شهوات، فاقد توانایی کافی است. او از قول ترنس، چنین می‌نویسد: «... آنچه با منطق به دست نیاید، به فرمان منطق عمل نمی‌کند. »

کودکان به نظر زندانیانی بی‌گناه می‌آیند که نه به مرگ، بلکه به زندگی محکوم شده‌اند، ولی از مفهوم مجازات خویش، آگاهی چندانی ندارند. با این همه، هر کودکی، آرزو دارد به دوران سالخوردگی برسد، یعنی همان دوره‌ای از زندگی که امروز آن، بد است؛ هر روز آن، بدتر از پیش می‌شود؛ و بدترین روز نیز فردا فرا خواهد رسید.

همه روابط شخصی را رمز و رازی پنهان برای خود نگه‌دارید و با سایر افراد حتی دوستان صمیمی در میان نگذارید.

افرادی را دوست دارم که زندگی را با آغوش باز می‌پذیرند. حوصله افرادی را که از زندگی می‌گریزند، ندارم

درست حرف بزن و پاسخ درست را دریافت کن!

مادر سلامت و امنیت، بی‌اعتمادی است.

محبوبیت هرگز به مفهوم درست یا خوب بودن نیست، بلکه برعکس، معنای همتراز بودن با سایرین و کم‌عقل شدن می‌دهد. بهتر است انسان در درون خویش به دنبال هدف و ارزش بگردد.

گل پاسخ داد: ابله! گمان می‌کنی شکوفا شدن من، برای دیده شدن است؟ من برای خود می‌شکفم، و نه برای سایر افراد. شکوفایی، مرا خوشحال می‌کند. منشاء شادی من، در وجود و در شکوفایی خودم است!

اگر نخواهیم آلت دست هر فرد پست؛ و مورد استهزای هر فرد تهی‌مغزی باشیم، نخستین اصل، رعایت احتیاط و غیرقابل دسترس بودن است.

پزشکان دو دستخط دارند. یکی ناخوانا برای نوشتن نسخه؛ و دیگر خوانا برای نوشتن حق ویزیت و سایر هزینه‌ها.

مرگ یعنی ناممکن شدن هر امکان دیگر! شاید لازم باشد من هم این عبارت را به آینه بچسبانم.

به درون بنگر، نه به جای دیگر!

«مرگ به محض تولد، آغاز می‌شود»

چاره در این است که انتقاد را هدیه فرض کرد. در عین حال، باید مطمئن شوی که این انتقاد، درست و سازنده بوده. همیشه انتقاد را با برداشت شخصی از خودم، مقایسه می‌کنم و اگر حتی پنج درصد شباهت میان آنها ببینم، می‌پذیرم. همچنین می‌کوشم به یاد بیاورم که آیا افراد دیگری نیز چنین انتقادهایی از من کرده‌اند، یا نه. غیر از این، به سایر افراد مراجعه می‌کنم و از آنها در این باره نظر می‌خواهم تا مطمئن شوم آیا کسی توانسته نقاط کور شخصیت مرا ببیند، یا نه.

هنگامی انسان به بیهودگی افکار تکراری گذشته پی می‌برد که دیگر وجود نداشته باشند.

تنها فردی که به عنوان درمانگر مرا نجات داد، او بود و بنابراین بزرگنمایی نیست اگر بگویم زندگی خود را مدیون آرتور شوپنهاور هستم.