بریده‌هایی از کتاب هنر ظریف اهمیت ندادن

ایدهٔ اهمیت ندادن، راه ساده‌ای است برای جهت‌دهی دوباره به انتظاراتمان از زندگی و انتخاب آنچه مهم یا بی‌اهمیت است.

گسترهٔ تجربه زمانی که جوان هستید احتمالاً ضروری و خواستنی است - زیرا شما باید دست‌به‌کار شوید و کشف کنید که چه چیزی ارزش این را دارد که خودتان را وقف آن کنید. ولی طلا در عمق دفن شده است و شما باید به چیزی متعهد بمانید و به عمق بروید تا به طلا برسید. این درمورد روابط، شغل، ساختن یک سبک زندگی عالی - و دربارهٔ همه‌چیز صدق می‌کند.

اعتمادی که از بین رفته است، تنها درصورتی‌بازسازی می‌شود که این این‌دو مورد رعایت شود: ۱) اعتمادشکن به ارزش‌های واقعی که باعث ایجاد شکاف شده اعتراف کند و مسئولیتش را بپذیرد و ۲) اعتمادشکن در طول زمان یک لیست عمکرد منسجم را با رفتارهای بهتری بسازد. بدون قدم اول، اصلاً نباید هیچ تلاشی برای مصالحه صورت بگیرد.

همهٔ ما برای ارزش دادن به چیزی، باید به چیزی اهمیت بدهیم. و برای ارزش دادن به چیزی، باید چیزهای غیر از آن را رد کنیم. برای ارزش دادن به X، باید غیر X ها را رد کنیم. آن نپذیرفتن، برای حفظ ارزش‌ها و هویتمان جزئی ذاتی و ضروری است، ما با انتخاب چیزی که نمی‌پذیریم تعریف می‌شویم. و اگر چیزی را رد نکنیم (احتمالاً به دلیل ترس از پذیرفته نشدن خودمان)، اساساً هیچ هویتی نداریم.

پیشرفت در هر چیزی مبتنی بر هزاران شکست کوچک است، و میزان موفقیتتان بر پایهٔ تعداد دفعاتی است که در کاری شکست می‌خورید. اگر کسی از شما در زمینه‌ای بهتر است احتمالاً چون بیشتر از شما شکست خورده. اگر کسی از شما بدتر است، احتمالاً چون مانند شما همهٔ تجارب آموزندهٔ دردناک را از سر نگذرانده. اگر به کودکی فکر کنید که دارد تلاش می‌کند راه رفتن بیاموزد، می‌بینید که آن کودک صدهابار زمین می‌خورد و به خودش آسیب می‌زند، اما هرگز در هیچ مرحله‌ای متوقف نمی‌شود و با خودش فکر نمی‌کند «اوه، به گمانم راه رفتن کار من نیست، من در این کار ماهر نیستم». اجتناب از شکست چیزی است که در مقاطع بعدی زندگی یاد می‌گیریم

پیشرفت در هر چیزی مبتنی بر هزاران شکست کوچک است، و میزان موفقیتتان بر پایهٔ تعداد دفعاتی است که در کاری شکست می‌خورید. اگر کسی از شما در زمینه‌ای بهتر است احتمالاً چون بیشتر از شما شکست خورده. اگر کسی از شما بدتر است، احتمالاً چون مانند شما همهٔ تجارب آموزندهٔ دردناک را از سر نگذرانده. اگر به کودکی فکر کنید که دارد تلاش می‌کند راه رفتن بیاموزد، می‌بینید که آن کودک صدهابار زمین می‌خورد و به خودش آسیب می‌زند، اما هرگز در هیچ مرحله‌ای متوقف نمی‌شود و با خودش فکر نمی‌کند «اوه، به گمانم راه رفتن کار من نیست، من در این کار ماهر نیستم». اجتناب از شکست چیزی است که در مقاطع بعدی زندگی یاد می‌گیریم

اگر بتوانید به درد اهمیت ندهید، توقف‌ناپذیر می‌شوید.

شما انتخاب نکردید که ازتان دزدی شود، اما همچنان مسئول هستید که عواقب احساسی و روانی (و قانونی) آن تجربه را مدیریت کنید.

آن رؤیا همانند کوهی بود که برای رسیدن به قلهٔ آن یک‌ونیم کیلومتر کوهنوردی لازم بود. و چیزی که خیلی طول کشید تا متوجه شوم این بود که من صعود کردن را دوست نداشتم، فقط دوست داشتم قلهٔ آن را تصور کنم. روایات فرهنگی رایج، به من خواهند گفت که خودم به‌نوعی باعث شکست خودم شدم، که من شخصی هستم که زود تسلیم می‌شود، یا یک بازنده‌ام، که من «توانایی‌اش را نداشتم»، که از رؤیایم دست کشیدم و اینکه شاید به خودم اجازه دادم مغلوب فشارهای جامعه شوم. اما حقیقت به‌مراتب کمتر از همهٔ این توجیهات جذابیت دارد. حقیقت این است که فکر می‌کردم چیزی را می‌خواهم، اما کاشف به عمل آمد که نمی‌خواستم. پایان داستان. من پاداش را می‌خواستم، نه کشمکش را. نتیجه را می‌خواستم، نه فرایند را. عاشق جنگیدن نبودم؛ بلکه فقط عاشق پیروزی بودم. و زندگی این‌گونه پیش نمی‌رود. هویت شما با چیزی که حاضر هستید برای آن تقلا کنید تعریف می‌شود

در روزگاران قدیم، پدربزرگ هم احساس مزخرف بودن می‌کرد و با خود فکر می‌کرد: «ای بابا، امروز واقعاً احساس می‌کنم پهن گاو هستم اما خب، به گمانم زندگی همین است دیگر. برگردم سراغ جمع کردن کاه‌ها.» اما الان؟ الان اگر فقط برای پنج دقیقه احساس کنید مزخرف هستید، با سیصدوپنجاه عکس از مردمی که کاملاً خوشحال هستند و زندگی‌های فوق‌العاده‌ای دارند، بمباران می‌شوید و امکان ندارد احساس نکنید که یک جای کارتان می‌لنگد.

چند مثال از ارزش‌های خوب و سالم: صداقت، ابتکار، آسیب‌پذیری، دفاع از حقوق خود، دفاع از حقوق دیگران، احترام به نفس، کنجکاوی، بخشندگی، فروتنی، خلاقیت. چند مثال از ارزش‌های بد و ناسالم: تسلط از راه دغل‌کاری یا خشونت، روابط جنسی بدون محدودیت، همیشه احساس خوب داشتن، همیشه در کانون توجه بودن، تنها نبودن، موردعلاقهٔ همه بودن، ثروتمند بودن فقط به‌خاطر ثروتمند بودن، قربانی کردن حیوانات کوچک در راه خدایان دروغین.

پندهای مرسومی که برای زندگی می‌دهند - همهٔ نکات مربوط به مثبت‌اندیشی و خودیاری که هر روز می‌شنویم - درحقیقت روی نقایص شما تمرکز دارند. این پندها، عیوب و کم‌وکاستی‌هایی را که خودتان فکر می‌کنید دارید، نشانه می‌گیرند و آنها را برایتان برجسته می‌کنند. شما بهترین راه‌های پول درآوردن را یاد می‌گیرید، چون احساس می‌کنید که به اندازهٔ کافی پول ندارید. مقابل آینه می‌ایستید و جملات تصدیق‌کننده‌ای را با این مضمون که زیبا هستید، تکرار می‌کنید؛ زیرا احساس می‌کنید که زیبا نیستید. از توصیه‌های مرتبط با معاشرت و برقراری رابطه پیروی می‌کنید؛ زیرا احساس می‌کنید دوست‌داشتنی نیستید. تمرین‌های مربوط به تجسم موفقیت را انجام می‌دهید؛ زیرا احساس می‌کنید به اندازهٔ کافی موفق نیستید.

شاید مشکلات اجتناب‌ناپذیر باشند، اما معنای هر مشکل این‌گونه نیست.

اگر بخواهید طوری زندگی کنید که بدون تفکر یا انتخاب آگاهانه، به هر چیز و هرکس اهمیت بدهید - خب، آن‌موقع به فنا خواهید رفت.

«اگر به جست‌وجوی اجزای خوشبختی ادامه دهید، هرگز خوشبخت نخواهید بود. اگر دنبال معنای زندگی باشید، هرگز زندگی نخواهید کرد.»

خواستن تجربهٔ مثبت، تجربه‌ای منفی است. و به‌طور متناقض، پذیرش تجربهٔ منفی، تجربه‌ای مثبت است.

کلید دستیابی به یک زندگی بهتر، اهمیت دادن به چیزهای بیشتر نیست؛ بلکه اهمیت دادن به چیزهای کمتر است، اهمیت دادن به چیزهایی که واقعی، ضروری و مهم هستند.

این خیلی گیج‌کننده است. پس به شما یک دقیقه وقت می‌دهم تا مغزتان را باز کنید و دوباره این جمله را بخوانید: خواستن تجربهٔ مثبت، تجربه‌ای منفی است؛ پذیرفتن تجربهٔ منفی، تجربه‌ای مثبت است.

کلید دستیابی به یک زندگی بهتر، اهمیت دادن به چیزهای بیشتر نیست؛ بلکه اهمیت دادن به چیزهای کمتر است، اهمیت دادن به چیزهایی که واقعی، ضروری و مهم هستند.

برای ناجیان، سخت‌ترین کار دنیا دست برداشتن از پذیرش مسئولیت مشکلات دیگران است. آنها تمام زندگی‌شان را طوری سپری کرده‌اند که تنها هنگام نجات دیگری احساس ارزشمند بودن و محبوبیت کرده‌اند - پس برای آنها نیز دست کشیدن از این نیاز وحشتناک است.