بریده‌هایی از کتاب هنر ظریف اهمیت ندادن

مشکل مردمی که به هر چیز پیش‌پاافتاده‌ای اهمیت می‌دهند این است که چیزی ندارند که ارزش اهمیت دادن داشته باشد تا بخواهند به آن اهمیت بدهند.

دنبال چیزی بودن، تنها باعث تأیید این حقیقت می‌شود که شما اکنون آن چیز را ندارید.

اهمیت ندادن یعنی باوجود خیره شدن به ترسناک‌ترین و دشوارترین چالش‌های زندگی، دست‌به‌کار شوید.

خواستن تجربهٔ مثبت، تجربه‌ای منفی است. و به‌طور متناقض، پذیرش تجربهٔ منفی، تجربه‌ای مثبت است.

همهٔ ما نقاط کور احساسی داریم. بیشتر این نقاط کور مرتبط با احساساتی هستند که موقع بزرگ شدنمان به ما آموخته‌اند که آنها احساسات نامناسبی هستند. سال‌ها تمرین و تلاش لازم است تا در شناسایی نقاط کور خودمان مهارت پیدا کنیم و سپس بتوانیم احساسات تحت‌تأثیر آنها را به‌طور مناسب بروز دهیم اما این کار بسیار مهم است و به زحمتش می‌ارزد.

احساسات منفی محرکی برای اقدام به عمل هستند. وقتی چنین احساسی دارید، یعنی باید کاری انجام بدهید. از سوی دیگر، احساسات مثبت پاداش‌هایی برای اقدام به عمل مناسب هستند.

پاندا گفت: «به زندگی عاری از مشکلات امید نداشته باش، چنین چیزی وجود ندارد. در عوض، به زندگی‌ای سرشار از مشکلات خوب امید داشته باش.»

باور اینکه برای همهٔ ما مقدر شده است که کاری واقعاً خارق العاده انجام بدهیم، به بخش قابل‌قبولی از فرهنگ امروزی ما تبدیل شده است. افراد مشهور این را می‌گویند. بزرگان تجارت همین را می‌گویند. سیاست‌مداران همین را می‌گویند. حتی اُپرا وینفری هم همین را می‌گوید.

فرقی نمی‌کند کجا بروید، به‌هرحال مانعی دویست کیلوگرمی سر راهتان قرار خواهد داشت و این اصلاً ایرادی ندارد. هدف این نیست که از مانع دور شوید. هدف این است که مانعی را بیابید که از دست‌وپنجه نرم کردن با آن لذت می‌برید.

۱. من فوق‌العاده‌ام و شما همگی مزخرف هستید، پس من سزاوار رفتار ویژه‌ای هستم. ۲. من مزخرف هستم و شما همگی فوق‌العاده‌اید، پس من سزاوار رفتار ویژه‌ای هستم. ذهنیت‌هایی که به‌ظاهر متضاد هستند، ولی باطن خودخواه یکسانی دارند. در واقع، شما اغلب می‌بینید که آدم‌های حق‌به‌جانب دائماً میان این‌دو حالت پرش می‌کنند.

یک‌بار شنیدم که هنرمندی گفت وقتی انسان مشکلی نداشته باشد، ذهن او به‌طور خودکار راهی پیدا می‌کند تا مشکل‌تراشی کند. من فکر می‌کنم آنچه بیشتر مردم - به‌خصوص مردم سفیدپوست نازپروردهٔ تحصیل‌کردهٔ طبقهٔ متوسط - «مشکلات زندگی» تلقی می‌کنند، درحقیقت عوارض جانبی نداشتن دغدغه‌های مهم‌تری برای نگرانی است.

مردم همیشه به احساس آزرده بودن اعتیاد پیدا می‌کنند، چون باعث سرخوشی‌شان می‌شود؛ حق‌به‌جانب بودن و برتری اخلاقی، احساس خوبی دارد.

خواستن تجربهٔ مثبت، تجربه‌ای منفی است؛ پذیرفتن تجربهٔ منفی، تجربه‌ای مثبت است.

خوشحالی، از حل کردن مشکلات نشئت می‌گیرد. کلمهٔ کلیدی اینجا «حل کردن» است. اگر شما از مشکلاتتان اجتناب می‌کنید یا احساس می‌کنید که هیچ مشکلی ندارید، پس قصد دارید خودتان را تیره‌بخت کنید. همچنین اگر حس می‌کنید مشکلاتی دارید که نمی‌توانید حلشان کنید، خودتان را تیره‌بخت خواهید کرد. راز پرهیز از تیره‌روزی در حل کردن مشکلات است، نه‌اینکه اصلاً مشکلی نداشته باشیم. برای خوشحال بودن ما به حل کردن چیزی نیاز داریم. بنابراین خوشحالی شکلی از عمل است؛ یک فعالیت است، چیزی نیست که بی‌آنکه تلاش کنید به شما بخشیده شود

بلکه این است که او چه احساسی به تجربیات منفی خود دارد.

مهم‌ترین حقایق زندگی معمولاً آنهایی هستند که شنیدنشان ناخوشایندتر است.

لحظه‌ای تأمل کنید و به چیزی فکر کنید که واقعاً دارد آزارتان می‌دهد. حال از خود بپرسید که چرا آزارتان می‌دهد. جوابتان احتمالاً این است: نوعی شکست. حال به آن شکست فکر کنید و بپرسید که چرا از دید شما «واقعی» است. اگر این شکست، واقعاً یک شکست نباشد چه؟ اگر تابه‌حال با دیدی اشتباه به آن نگاه کرده باشید چه؟

یک ضرب‌المثل تگزاسی می‌گوید: «کوچک‌ترین سگ بلندترین صدا را دارد.»

در فرهنگ روسی یک‌جور بی‌ملاحظگی وجود دارد که با سلیقهٔ غربی‌ها ناسازگار است. از معاشرت‌ها و مکالمات مؤدبانه خبری نیست. شما به غریبه‌ها لبخند نمی‌زنید یا به دوست داشتن چیزی که دوست ندارید تظاهر نمی‌کنید. در روسیه، اگر چیزی احمقانه باشد، می‌گویید احمقانه است. اگر کسی عوضی باشد، می‌گویید عوضی است. اگر واقعاً از کسی خوشتان می‌آید و دارید با او اوقات خوشی را می‌گذرانید، به او می‌گویید از او خوشتان می‌آید و دارید اوقات خوشی را با او می‌گذرانید. مهم نیست که این شخص یک دوست، غریبه یا کسی باشد که پنج دقیقهٔ پیش در خیابان ملاقات کرده‌اید.

اهمیت ندادن یعنی باوجود خیره شدن به ترسناک‌ترین و دشوارترین چالش‌های زندگی، دست‌به‌کار شوید.