بریده‌هایی از کتاب هنر ظریف اهمیت ندادن

عمل فقط نتیجهٔ انگیزه نیست؛ عامل آن هم هست.

این رشد است که خوشحالی به وجود می‌آورد، نه فهرست بلندبالایی از دستاوردهای دلبخواهی.

وقتی رابطهٔ خوبی با خواهرمان داشته باشیم، بیشتر خاطرات مرتبط با او را با دید مثبتی تفسیر می‌کنیم، اما وقتی رابطه بد می‌شود، عموماً همان خاطرات را متفاوت خواهیم دید و آنها را به نحوی بازسازی می‌کنیم که خشم امروزمان به او را توجیه کند.

به ادراک خود از تجارب مثبت/ منفی اعتماد نکنید. تنها چیزی که ما با اطمینان می‌دانیم، این است که چه چیزی در لحظه دردناک است و چه چیزی نیست. و این ارزش چندانی ندارد.

اینکه شما شخص دیگری را به‌خاطر وضعیتتان مقصر بدانید، و اینکه آن شخص واقعاً مسئول وضعیت شما باشد، تفاوتی وجود دارد. هیچ‌وقت هیچ‌کس به‌جز خودتان مسئول وضعیتتان نیست. شاید بتوان خیلی‌ها را برای خوشحال نبودنتان مقصر دانست، اما به‌جز خودتان، هیچ‌کس هرگز مسئول خوشحال نبودنتان نیست؛ زیرا شما همیشه می‌توانید انتخاب کنید که همه‌چیز را چگونه ببینید، چگونه به آنها واکنش نشان دهید، چگونه برای آنها ارزش قائل شوید

ما همیشه نمی‌توانیم اتفاقاتی را که برایمان می‌افتند کنترل کنیم، اما همواره نحوهٔ تفسیر اتفاقاتی که برایمان می‌افتند و نیز نحوهٔ پاسخ‌دهی به آنها تحت کنترل خودمان است.

وقتی که ارزش‌های بد داریم - یعنی استانداردهای بدی که برای خود و دیگران در نظر می‌گیریم - اساساً داریم به چیزهایی اهمیت می‌دهیم که مهم نیستند و زندگی‌مان را درحقیقت بدتر می‌کنند، اما وقتی ارزش‌های بهتری را انتخاب می‌کنیم، می‌توانیم اهمیت‌هایمان را به سمت چیز بهتری منحرف کنیم - به سمت چیزهایی که مهم هستند و وضعیت رفاهمان را بهبود می‌بخشند و به‌عنوان اثرات جانبی، خوشحالی، لذت و موفقیت تولید می‌کنند.

ارزش‌های خوب و سالم از درون حاصل می‌شوند. چیزی مثل خلاقیت یا فروتنی، همین حالا قابل تجربه کردن است. فقط کافی است ذهنتان را به نحو خاصی جهت‌دهی کنید تا آن را تجربه کنید. این ارزش‌ها بی‌واسطه و قابل‌کنترل هستند و شما را درگیر دنیایی می‌کنند که واقعاً وجود دارد، نه آن دنیایی که آرزو می‌کنید وجود داشت.

سؤال این نیست که آیا خودمان را با دیگران می‌سنجیم یا نه؛ سؤال این است که خودمان را با چه استانداردی می‌سنجیم؟

تکنولوژی، مشکلات اقتصادی قدیم را با ایجاد کردن مشکلات روانی جدید حل کرده است. اینترنت فقط منبع اطلاعات آزاد نیست؛ منبع آزاد ناامنی، تردید به خود و شرمساری نیز است.

بیشتر اشخاص معروف احتمالاً به اندازهٔ افرادی که احمقانه به آنها خیره می‌شوند و تمامی حرکاتشان را تقلید می‌کنند، از زندگی چیزی نمی‌دانند. همهٔ ما در اکثر موارد انسان‌های کاملاً متوسطی هستیم

خوشحالی واقعی تنها زمانی اتفاق می‌افتد که شما مشکلاتی را پیدا کنید که از داشتن و حل کردن آنها لذت می‌برید.

مردی که باور دارد همه‌چیز را می‌داند، هیچ‌چیز یاد نمی‌گیرد

انسان‌ها برای اینکه بتوانند کارهای وحشتناکی را که در حق دیگران می‌کنند توجیه کنند، باید نسبت به باورها و شایستگی و حق‌به‌جانب بودن خود نوعی یقین تأثیرناپذیر داشته باشند. نژادپرستان کارهای نژادپرستانه می‌کنند؛ چون به برتری ژنتیکی خود یقین دارند. آدم‌های تندرو خود را منفجر می‌کنند و ده‌ها نفر را به قتل می‌رسانند؛ چون یقین دارند که به‌عنوان شهید، جایگاهی در بهشت دارند. مردان زنان را آزار می‌دهند و به آنها تجاوز می‌کنند؛ چون یقین دارند که بدن زنان حق آنهاست.

انسان‌ها برای اینکه بتوانند کارهای وحشتناکی را که در حق دیگران می‌کنند توجیه کنند، باید نسبت به باورها و شایستگی و حق‌به‌جانب بودن خود نوعی یقین تأثیرناپذیر داشته باشند. نژادپرستان کارهای نژادپرستانه می‌کنند؛ چون به برتری ژنتیکی خود یقین دارند. آدم‌های تندرو خود را منفجر می‌کنند و ده‌ها نفر را به قتل می‌رسانند؛ چون یقین دارند که به‌عنوان شهید، جایگاهی در بهشت دارند. مردان زنان را آزار می‌دهند و به آنها تجاوز می‌کنند؛ چون یقین دارند که بدن زنان حق آنهاست.

سؤال این است که خودمان را با چه استانداردی می‌سنجیم؟

باید بپرسیم «چرا رنج می‌کشم - برای چه هدفی؟»

زندگی خود نوعی رنج است. ثروتمندان به‌خاطر ثروتشان رنج می‌کشند. فقرا به‌خاطر فقرشان رنج می‌کشند. افرادی که خانواده ندارند به‌خاطر نداشتن خانواده رنج می‌کشند. افرادی که خانواده دارند به‌خاطر خانواده‌شان رنج می‌کشند. افرادی که دنبال لذت‌های دنیوی هستند به‌خاطر لذت‌های دنیوی‌شان رنج می‌کشند. افرادی که از لذت‌های دنیوی پرهیز می‌کنند به‌خاطر پرهیزکاری‌شان رنج می‌کشند.

اهمیت ندادن به معنای بی‌تفاوت بودن نیست؛ بلکه به معنای پذیرش متفاوت بودن است.

پاندا گفت: «به زندگی عاری از مشکلات امید نداشته باش، چنین چیزی وجود ندارد. در عوض، به زندگی‌ای سرشار از مشکلات خوب امید داشته باش.»