بریده‌هایی از کتاب هنر ظریف اهمیت ندادن

مردم به یک دلیل ساده مشکلاتشان را انکار می‌کنند و دیگران را مقصر می‌دانند؛ زیرا این کار راحت است و به آنها احساس خوبی دست می‌دهد، درصورتی‌که حل کردن مشکلات سخت است و اغلب به آنها احساس بدی دست می‌دهد.

شما نمی‌توانید در زندگی عده‌ای مهم و تأثیرگذار باشید، مگر آنکه برای عده‌ای دیگر مسخره و مایهٔ شرمساری باشید. ممکن نیست. زیرا چیزی به نام نبود ناملایمات نداریم.

«به زندگی عاری از مشکلات امید نداشته باش، چنین چیزی وجود ندارد. در عوض، به زندگی‌ای سرشار از مشکلات خوب امید داشته باش.»

آدم‌های بی‌تفاوت اغلب سعی می‌کنند بی‌تفاوت باشند؛ چون در واقع بیش از اندازه اهمیت می‌دهند. آنها به این اهمیت می‌دهند که دیگران راجع‌به موهایشان چه فکری می‌کنند؛ بنابراین هرگز به خود زحمت شستن یا شانه کردن آنها را نمی‌دهند. به این اهمیت می‌دهند که دیگران دربارهٔ ایده‌هایشان چه فکری می‌کنند؛ بنابراین پشت نیش‌وکنایه‌های حق‌به‌جانب پنهان می‌شوند. از این می‌ترسند که به کسی اجازه دهند به آنها نزدیک شود، بنابراین تصور می‌کنند که شخص خاص و بی‌همتایی هستند با مشکلاتی که هیچ‌کس هرگز آنها را درک نخواهد کرد.

«هراس از مرگ، در پی هراس از زندگی می‌آید. کسی که واقعاً زندگی می‌کند، هر لحظه آمادهٔ مردن است.»

تعهد به شما آزادی می‌بخشد؛ زیرا دیگر چیزهای بی‌اهمیت و پوچ حواس شما را پرت نمی‌کنند. تعهد به شما آزادی می‌بخشد؛ زیرا توجه و تمرکز شما را ارتقا می‌بخشد و آنها را به‌سوی چیزی هدایت می‌کند که موجب سلامت و خوشحالی‌تان می‌شود.

برای اینکه یک رابطه سالم باشد، هر دو نفر باید هم خواهان نه گفتن و نه شنیدن باشند هم قادر به نه گفتن و نه شنیدن. بدون نفی، بدون نپذیرفتن‌های گاه‌به‌گاه، حدومرزها از بین می‌روند و مشکلات و ارزش‌های یک شخص بر مشکلات و ارزش‌های شخص دیگر چیره می‌شوند.

انسان‌ها برای اینکه بتوانند کارهای وحشتناکی را که در حق دیگران می‌کنند توجیه کنند، باید نسبت به باورها و شایستگی و حق‌به‌جانب بودن خود نوعی یقین تأثیرناپذیر داشته باشند. نژادپرستان کارهای نژادپرستانه می‌کنند؛ چون به برتری ژنتیکی خود یقین دارند.

«خشم هم مانند بسیاری از چیزهای دیگر است که احساس خوبی ایجاد می‌کند، اما ما را به‌مرورزمان از درون می‌بلعد و حتی از بیشتر بی‌اخلاقی‌ها ضرربارتر است، زیرا آگاهانه اعتراف نمی‌کنیم که برایمان لذت‌بخش است.»

ما مسئول تجاربی هستیم که همیشه تقصیر خودمان نیستند. این جزئی از زندگی است. یک راه برای افتراق این‌دو مفهوم از یکدیگر این است. تقصیر مربوط به زمان گذشته است، مسئولیت مربوط به زمان حال. تقصیر نتیجهٔ انتخاب‌هایی است که قبلاً صورت گرفته‌اند. مسئولیت حاصل انتخاب‌هایی است که در حال حاضر و در هر ثانیه از روز برمی‌گزینید.