بریده‌هایی از کتاب هنر ظریف اهمیت ندادن

ما مسئول تجاربی هستیم که همیشه تقصیر خودمان نیستند. این جزئی از زندگی است. یک راه برای افتراق این‌دو مفهوم از یکدیگر این است. تقصیر مربوط به زمان گذشته است، مسئولیت مربوط به زمان حال. تقصیر نتیجهٔ انتخاب‌هایی است که قبلاً صورت گرفته‌اند. مسئولیت حاصل انتخاب‌هایی است که در حال حاضر و در هر ثانیه از روز برمی‌گزینید.

بیشتر مرشدان خودیاری هم به این لایهٔ عمیق‌تر خودآگاهی اعتنا نمی‌کنند. آنها سراغ افرادی می‌روند که به‌خاطر تمایلشان به پول‌دار بودن، بدبخت هستند. سپس به آنها برای به دست آوردن پول بیشتر همه‌جور توصیه ارائه می‌کنند، درحالی‌که سؤالات مهم مبتنی بر ارزش را نادیده می‌گیرند: اصلاً چرا این‌قدر احساس می‌کنند که نیاز دارند پول‌دار باشند؟ معیارشان برای سنجش موفقیت/ شکست خود چیست؟ آیا این احتمال وجود ندارد که ریشهٔ تمام ناخوشی‌هایشان، ارزشی خاص باشد، نه این حقیقت که هنوز نتوانسته‌اند یک ماشین بنتلی بخرند؟

سومین لایه، ارزش‌های شخصی ماست: چرا من این را موفقیت/ شکست تلقی می‌کنم؟ چگونه انتخاب می‌کنم که خودم را بسنجم؟ بر اساس چه معیاری دربارهٔ خود و اطرافیانم قضاوت می‌کنم؟ این لایه که مستلزم پرسش‌گری و تلاش بی‌وقفه است، به‌سختی قابل‌دستیابی است اما مهم‌ترین لایه است، زیرا ارزش‌های ما تعیین‌کنندهٔ ماهیت مشکلاتمان هستند، و ماهیت مشکلاتمان کیفیت زندگی‌هایمان را تعیین می‌کند.

خودآگاهی مثل یک پیاز است. چندین لایه دارد و هرچه بیشتر لایه‌های آن را کنار بزنید، بیشتر احتمال دارد که در مواقع نامناسب شروع کنید به گریستن.

خواستن تجربهٔ مثبت، تجربه‌ای منفی است. و به‌طور متناقض، پذیرش تجربهٔ منفی، تجربه‌ای مثبت است.

انسان‌ها برای اینکه بتوانند کارهای وحشتناکی را که در حق دیگران می‌کنند توجیه کنند، باید نسبت به باورها و شایستگی و حق‌به‌جانب بودن خود نوعی یقین تأثیرناپذیر داشته باشند. نژادپرستان کارهای نژادپرستانه می‌کنند؛ چون به برتری ژنتیکی خود یقین دارند. آدم‌های تندرو خود را منفجر می‌کنند و ده‌ها نفر را به قتل می‌رسانند؛ چون یقین دارند که به‌عنوان شهید، جایگاهی در بهشت دارند. مردان زنان را آزار می‌دهند و به آنها تجاوز می‌کنند؛ چون یقین دارند که بدن زنان حق آنهاست.

هیچ‌کس نمی‌تواند بی‌آنکه چند زخم بر پیکرش بیفتد، مسیر زندگی را طی کند.

بسیاری از مردم از پذیرش عادی بودن می‌ترسند؛ چون باور دارند که اگر آن را بپذیرند، هرگز به هیچ‌چیز دست نخواهند یافت، هرگز پیشرفت نخواهند کرد و زندگی‌شان اهمیتی نخواهد داشت. این نوع طرز فکر خطرناک است.

افراد حق‌به‌جانب کسانی هستند که دائماً احساس می‌کنند پست و بی‌ارزش هستند.

اهمیت ندادن یعنی باوجود خیره شدن به ترسناک‌ترین و دشوارترین چالش‌های زندگی، دست‌به‌کار شوید.

مغز شما وجهی شرور دارد که اگر به آن اجازه دهید، می‌تواند شما را به جنون مطلق بکشاند. به من بگویید که آیا این برای شما آشناست یا نه: شما از مواجهه با شخصی مضطرب می‌شوید. آن اضطراب شما را فلج می‌کند و تعجب می‌کنید که چرا تا این حد مضطرب شده‌اید. حال شما دارید دربارهٔ اضطرابتان مضطرب می‌شوید. ای‌وای! اضطراب دوبل! اکنون درمورد اضطرابتان اضطراب دارید و این خود باعث بیشتر شدن اضطرابتان می‌شود. زود بجنبید، نوشیدنی کجاست؟

و اگر همواره در رؤیای چیزی به سر می‌برید، پس دارید ناخودآگاه این واقعیت را تقویت می‌کنید: شما آن‌گونه نیستید.

د. یک زن ثروتمند، احساس نمی‌کند لازم است دیگران را قانع کند که ثروتمند است. یا این‌گونه هستید یا نیستید. و اگر همواره در رؤیای چیزی به سر می‌برید، پس دارید ناخودآگاه این واقعیت را تقویت می‌کنید: شما آن‌گونه نیستید.

پیشرفت در هر چیزی مبتنی بر هزاران شکست کوچک است، و میزان موفقیتتان بر پایهٔ تعداد دفعاتی است که در کاری شکست می‌خورید

از خودتان متنفر باشید.

به همین خاطر است

زود بجنبید، نوشیدنی کجاست؟

لحظه‌ای که تصمیم می‌گیرید درس خواندن مهم‌تر از رفتن به مهمانی است؛

درست است که «دیدن نیمهٔ پر لیوان» خوب است، اما حقیقت این است که گاهی زندگی مزخرف است و سالم‌ترین کاری که می‌شود انجام داد، اعتراف به این مسئله است.

مشکلات ما برگشت‌پذیر و غیرقابل‌اجتناب هستند. شخصی که با او ازدواج می‌کنید، شخصی است که با او دعوا می‌کنید. خانه‌ای که می‌خرید، خانه‌ای است که تعمیرش می‌کنید. شغل رؤیایی‌ای که اختیار می‌کنید، شغلی است که در آن با مشکل مواجه می‌شوید. هر چیزی با یک فداکاری ذاتی همراه است، هر چیزی که باعث می‌شود احساس خوبی داشته باشیم همچنین ناگزیر باعث خواهد شد احساس بدی داشته باشیم.