بریده‌هایی از کتاب هنر ظریف اهمیت ندادن

فرقی ندارد که چه افرادی دوروبرتان باشند، هرچه بیشتر بخواهید شاد باشید و به شما عشق بورزند، تنهاتر و وحشت‌زده‌تر خواهید بود.

دو مشکل وجود دارد. اول اینکه مغز ناقص است. ما در دیدن و شنیدن چیزها اشتباه می‌کنیم. به‌راحتی فراموششان می‌کنیم یا به تفسیری نادرست از وقایع می‌رسیم. دوم اینکه مغز ما طوری طراحی شده است که معناهایی را که برای خودمان می‌سازیم نگه دارد. ما به معنایی که ذهنمان ساخته است تعصب داریم و نمی‌خواهیم آن را رها کنیم. حتی اگر شواهدی را ببینیم که ناقض معنای ساختگی‌مان باشد، اغلب آن شواهد را نادیده می‌گیریم و باورمان را حفظ می‌کنیم.

او در دفتر خاطراتش نوشت که می‌خواهد یک سال را با این باور بگذراند که خودش صددرصد مسئول تمام اتفاقاتی بود که در زندگی‌اش می‌افتاد، هر اتفاقی. در این دوره، او می‌خواست بی‌توجه به احتمال شکست، سعی‌اش را بکند تا شرایطش را تغییر دهد.

ما طوری تکامل یافته‌ایم که همواره مقداری نارضایتی و کمبود اعتمادبه‌نفس داشته باشیم، زیرا همین موجودی که کمی ناراضی است و اعتمادبه‌نفس ندارد، برای نوآوری و بقا بیشتر تلاش خواهد کرد.

در جوانی، همه‌چیز تازگی دارد و هیجان‌انگیز است، و به‌نظر می‌رسد که همه‌چیز بسیار مهم است. به همین دلیل، به هر چیز و هرکس اهمیت می‌دهیم - به حرف‌هایی که مردم دربارهٔ ما می‌زنند، به اینکه آیا آن پسر/ دختر جذاب به ما زنگ خواهد زد یا نه، به اینکه مبادا جوراب‌هایمان لنگه‌به‌لنگه باشند، به اینکه بادکنک تولدمان چه رنگی است.

«اگر به جست‌وجوی اجزای خوشبختی ادامه دهید، هرگز خوشبخت نخواهید بود. اگر دنبال معنای زندگی باشید، هرگز زندگی نخواهید کرد.» یا به بیان ساده‌تر: سعی نکنید.

نازپروردگی ذهن مدرن، منتج به جمعیتی شده است که احساس می‌کند لیاقت چیزی را دارد، بی‌آنکه برای آن تلاشی بکند. جمعیتی که احساس می‌کند مستحق چیزی است، بی‌آنکه برایش فداکاری کرده باشد. مردم بدون هیچ تجربه‌ای در زندگی واقعی، خود را متخصص، کارآفرین، مخترع، نوآور، مستقل و مربی می‌نامند. و دلیل این کارشان این نیست که واقعاً فکر می‌کنند از همه برتر هستند؛ این کار را می‌کنند چون احساس می‌کنند باید برتر باشند تا در دنیایی که فقط خارق‌العاده‌ها را نمایش می‌دهد، پذیرفته شوند.

تعهد به شما اجازه می‌دهد روی چند هدف بسیار مهم با دقت تمرکز کنید و به درجهٔ بالاتری از موفقیت دست پیدا کنید که در شرایط دیگر امکان‌پذیر نبود.

یاد بگیرید دردی را که انتخاب کرده‌اید تحمل کنید. وقتی ارزش جدیدی انتخاب می‌کنید، انتخاب می‌کنید نوع جدیدی از درد را به زندگی‌تان وارد کنید. از آن لذت ببرید. مزه‌اش کنید. با آغوش باز به آن خوشامد بگویید. سپس علی‌رغم وجود آن دست‌به‌کار شوید.

دانستن اینکه در دنیا چه جایگاهی دارید، آرامش خاصی را به همراه دارد. هر چیزی که بتواند این آرامش را متزلزل کند - حتی اگر ظرفیت بهبود بخشیدن به زندگی‌تان را هم داشته باشد - ذاتاً ترسناک است.

تغییر هم به‌سادگی انتخاب چیز دیگری برای اهمیت دادن حاصل می‌شود.

مردم به یک دلیل ساده مشکلاتشان را انکار می‌کنند و دیگران را مقصر می‌دانند؛ زیرا این کار راحت است و به آنها احساس خوبی دست می‌دهد، درصورتی‌که حل کردن مشکلات سخت است و اغلب به آنها احساس بدی دست می‌دهد.

شما نمی‌توانید در زندگی عده‌ای مهم و تأثیرگذار باشید، مگر آنکه برای عده‌ای دیگر مسخره و مایهٔ شرمساری باشید. ممکن نیست. زیرا چیزی به نام نبود ناملایمات نداریم.

«به زندگی عاری از مشکلات امید نداشته باش، چنین چیزی وجود ندارد. در عوض، به زندگی‌ای سرشار از مشکلات خوب امید داشته باش.»

آدم‌های بی‌تفاوت اغلب سعی می‌کنند بی‌تفاوت باشند؛ چون در واقع بیش از اندازه اهمیت می‌دهند. آنها به این اهمیت می‌دهند که دیگران راجع‌به موهایشان چه فکری می‌کنند؛ بنابراین هرگز به خود زحمت شستن یا شانه کردن آنها را نمی‌دهند. به این اهمیت می‌دهند که دیگران دربارهٔ ایده‌هایشان چه فکری می‌کنند؛ بنابراین پشت نیش‌وکنایه‌های حق‌به‌جانب پنهان می‌شوند. از این می‌ترسند که به کسی اجازه دهند به آنها نزدیک شود، بنابراین تصور می‌کنند که شخص خاص و بی‌همتایی هستند با مشکلاتی که هیچ‌کس هرگز آنها را درک نخواهد کرد.

«هراس از مرگ، در پی هراس از زندگی می‌آید. کسی که واقعاً زندگی می‌کند، هر لحظه آمادهٔ مردن است.»

تعهد به شما آزادی می‌بخشد؛ زیرا دیگر چیزهای بی‌اهمیت و پوچ حواس شما را پرت نمی‌کنند. تعهد به شما آزادی می‌بخشد؛ زیرا توجه و تمرکز شما را ارتقا می‌بخشد و آنها را به‌سوی چیزی هدایت می‌کند که موجب سلامت و خوشحالی‌تان می‌شود.

برای اینکه یک رابطه سالم باشد، هر دو نفر باید هم خواهان نه گفتن و نه شنیدن باشند هم قادر به نه گفتن و نه شنیدن. بدون نفی، بدون نپذیرفتن‌های گاه‌به‌گاه، حدومرزها از بین می‌روند و مشکلات و ارزش‌های یک شخص بر مشکلات و ارزش‌های شخص دیگر چیره می‌شوند.

انسان‌ها برای اینکه بتوانند کارهای وحشتناکی را که در حق دیگران می‌کنند توجیه کنند، باید نسبت به باورها و شایستگی و حق‌به‌جانب بودن خود نوعی یقین تأثیرناپذیر داشته باشند. نژادپرستان کارهای نژادپرستانه می‌کنند؛ چون به برتری ژنتیکی خود یقین دارند.

«خشم هم مانند بسیاری از چیزهای دیگر است که احساس خوبی ایجاد می‌کند، اما ما را به‌مرورزمان از درون می‌بلعد و حتی از بیشتر بی‌اخلاقی‌ها ضرربارتر است، زیرا آگاهانه اعتراف نمی‌کنیم که برایمان لذت‌بخش است.»