بریده‌هایی از کتاب سالتو

تجربه‌مان نشان داده بود «آرزوت چیه» اولین سؤالی است که بیشتر مردم از بچه‌های فقیر خیابانی می‌پرسند. سمیه گفته بود بگوید «می‌خوام مهندس بشم و واسه همهٔ فقیرها خونه بسازم تا سردشون نشه.» این دست می‌گذاشت روی نقطهٔ ضعف مردم، روی دل‌هاشان و آن‌قدر فشارشان می‌داد تا بند جیب‌هاشان شُل شود.

من انجامش داده بودم. هم امتیاز را گرفته بودم و هم نشان داده بودم بن‌بست فقط یک تصور بچگانه است برای آن‌هایی که نمی‌توانند.

باورِ ثابت تو دنیا نداریم. همه‌چی تغییر می‌کنه. یادت باشه وقتی چیزی رو زیادی باور کردی دیگه نمی‌تونی کار درست رو انجام بدی.

می‌دونی اگه رهبرها نبودن ما الان کجا بودیم؟» من فقط نگاهش می‌کردم. می‌دانستم چیزی که در آن لحظه آرامش می‌کند حرف زدن است. «بهت می‌گم بچه. اگه رهبرها نبودن ما الان داشتیم خرخرهٔ هم رو می‌جویدیم. ماشین نداشتیم. ماه نرفته بودیم و حتا یه میز نداشتیم که روش غذا بخوریم. چرا باید دعوا کرد، وقتی می‌شه با فکر کردن مشکل رو به‌وقتش و به روش درستش حل کرد؟! سعی کن مثل یه رهبر باشی بچه. فکر کن؛ قبلِ این‌که رگ گردنت رو بندازی بیرون. فکر کن ببین نمی‌شه مشکل رو گذاشت رو میز و حلش کرد. آخرش شاید باز هم از زورت استفاده کنی ها، از تفنگ یا چاقو؛ اما اون وقت تو مثل یه رهبر ازش استفاده کرده‌ای نه مثل یه احمق.»

وقتی حقیقتی را غلط تعریف کنید دروغ گفته‌اید و جامعه از شما بیزار می‌شود. اما اگر همین دروغ را خوب تعریف کنید، تاریخ جدیدی ساخته‌اید.

یادت باشه تو کُشتی بعدِ سالتو خوردن بدترین چیز غرور داشتنه؛ نمی‌ذاره خوب فکر کنی.»

داستانم به‌قدری واقعی بود که سخت کسی می‌توانست باورش کند.

یادت باشه هیچ‌وقت با ترس کاری رو نکنی... ولت نمی‌کنه... اولش فکر می‌کنی راحت شدی اما بعد هر روز و هر شب کنارته.

مرز باریکی بین خباثت و نامردی است

آدم باید هر وقت خواست از خواب بیدار بشه و هر وقت خواست بره. باید بتونه کُل وابستگی‌ها و مال‌واموالش رو ظرف نیم‌ساعت تو یه کوله‌پشتی بذاره و بزنه به جاده.

تنها چیزی که نمی‌گذاشت او نفر اول باشد، خودش بود.

آن موقع هنوز نمی‌دانستم مریم با خوابِ بعدِ گریه فراموش می‌کند. زندگی را از نو شروع می‌کند و این‌طوری اثرات اتفاقات دنیا از چهره‌اش پاک می‌شود.

پیشانی مادرم را بوس جانانه‌ای کردم؛ طوری که در آن دنیا حسرتش را نخورم.

«همیشه می‌گفت من باید یه مبارز می‌شدم نه قاچاقچی. می‌گفت خدا اون استعدادی رو که می‌خوای بهت نمی‌ده. می‌گفت اون چیزی رو بهت می‌ده که طبیعت نیاز داره تا چرخه‌اش از کار نیفته. می‌گفت این رسم زندگیه که توی تصمیم‌گیری‌های بزرگش تو رو پشیزی هم حساب نمی‌کنه، این‌که اسمت چی باشه، کجا به دنیا بیای، چه استعدادی داشته باشی و مرد باشی یا زن. به‌هیچ‌وجه ازت نظر نمی‌خواد. کار خودش رو می‌کنه و این تهِ نامردیه.»

داور آرام بهم گفت «تو دیوانه‌ای بچه.» و دستم را بالا برد. بله، کُشتی فن و ماهیچه و زور است به‌علاوهٔ مقداری دیوانگی. بدون دیوانگی فقط یک ورزش است مثل همهٔ ورزش‌ها.

چرا باید دعوا کرد، وقتی می‌شه با فکر کردن مشکل رو به‌وقتش و به روش درستش حل کرد؟! سعی کن مثل یه رهبر باشی بچه. فکر کن؛ قبلِ این‌که رگ گردنت رو بندازی بیرون. فکر کن ببین نمی‌شه مشکل رو گذاشت رو میز و حلش کرد. آخرش شاید باز هم از زورت استفاده کنی ها، از تفنگ یا چاقو؛ اما اون وقت تو مثل یه رهبر ازش استفاده کرده‌ای نه مثل یه احمق.

هر کاری رو که ازش لذت می‌بری انجام بده، حتا اگه می‌دونی تهش شکسته. انجامش بده. برنده شدن تو نترسیدنه بچه، نه تو اول شدن.»

وقتی حقیقتی را غلط تعریف کنید دروغ گفته‌اید و جامعه از شما بیزار می‌شود. اما اگر همین دروغ را خوب تعریف کنید، تاریخ جدیدی ساخته‌اید.

آدم پیروزْ اول میز مذاکره یا میدان نبرد را ترک می‌کند. بازنده زمان بیشتری نیاز دارد برای بلند شدن.

آدم‌ها به خاطر مُرده‌ها نیست که گریه می‌کنند، به خاطر زنده‌هاست. به خاطر آن‌هایی که مانده‌اند.