بریده‌هایی از کتاب سالتو

مُد نباید هر روز به آدم شخصیت تازه‌ای بدهد و تو باید به آن معنا بدهی.

از من به تو نصیحت؛ هر وقت کم آوردی برو یه جایی و از بالا به شهر نگاه کن. خودت رو گول بزن که دوستش داری.

«بدمصب از این‌جا خیلی خوشگله. باورت نمی‌شه تو دلش مردم دارن همدیگه رو پاره می‌کنن و از سروکول هم بالا می‌رن. از من به تو نصیحت؛ هر وقت کم آوردی برو یه جایی و از بالا به شهر نگاه کن. خودت رو گول بزن که دوستش داری.»

«آدم باید هر وقت خواست از خواب بیدار بشه و هر وقت خواست بره. باید بتونه کُل وابستگی‌ها و مال‌واموالش رو ظرف نیم‌ساعت تو یه کوله‌پشتی بذاره و بزنه به جاده.»

نادر مرا برد سمت بالکن. تهران از آن‌جا معصوم بود؛ موجودی آرام و دوست‌داشتنی که نمی‌توانی عاشقش نباشی. و این خطرناک بود. شهرِ دروغ‌گو.

اولش همه می‌ترسیم اما باید یاد بگیری کنترلش کنی. باید یاد بگیری ترس رو به انگیزه تبدیل کنی.

می‌دونی بچه، ما حتا وقتی شیر یا خط می‌ندازیم هم می‌دونیم دوست داریم کدوم طرفش بیاد. فقط احمق‌ها و ترسوها جرئت گفتنش رو ندارن و پشتِ نمی‌دونم قایم می‌شن. ما به عنوان باهوش‌ترین گونهٔ جانوری همه‌چیز رو می‌دونیم.

باورها رو زیاد جدی نگیر بچه. فقط گوشهٔ ذهنت باشه و مُدام غربال‌شون کن. باورِ ثابت تو دنیا نداریم. همه‌چی تغییر می‌کنه. یادت باشه وقتی چیزی رو زیادی باور کردی دیگه نمی‌تونی کار درست رو انجام بدی.

تو کُشتی این حریفت نیست که باید بزنیش زمین، خود کُشتیه که باید شکستش بدی. باید ذاتت رو بگیری تو مشتت، سرنوشتت رو تو بازوهات و تیز و بُزیت رو تو عقلت.

کُشتی وحشی است. وقتی وارد گودش بشوی فریادرسی نخواهی داشت. کسی نیست بگوید چه‌کار کنی. خودتی و خودت. داوری هم هست مثل خدا دست‌نیافتنی؛ تصمیم‌گیر و قضاوت‌گر؛ کاری به تلاش‌ها و رنج‌هات ندارد، فقط می‌گوید بُرده‌ای یا باخته‌ای.

«به من اعتماد کن. کُشتی دردناک‌ترین قسمت زندگیته. اصلاً ببین کی‌ها قهرمان جهان و المپیک شده‌ن... از اون‌ور هم ببین بچهٔ کدوم نابغهٔ کُشتی تونسته قهرمان بشه... هیچ‌کدوم. کُشتی نه زور می‌خواد نه استعداد نه فن؛ کُشتی درد می‌خواد، این درد رو هم فقط زندگی بهت می‌ده. واسه همین هم هست که کم‌کم خودش رو عینِ زندگی به رُخ می‌کشه؛ می‌زنه تو چشم مردم که ببین، منم، کُشتی.»

«کُشتی ورزش سختی‌کشیده‌هاست. مال اون‌هاییه که زمین خوردن و بلند شدن رو بلدن. واسه اون‌ها که دست‌شون فقط رو زانوی خودشونه. مال اون‌ها که همهٔ تمرکزشون رو زنده موندنه و چیزی جز زندگی‌شون ندارن. مال من و توئه که فقط زمین خورده‌یم و حالا این فرصت رو داریم که زمین بزنیم.»

هر روز بیشتر از روز قبل می‌فهمیدم که کُشتی آن‌طور است که نادر می‌گفت؛ «عین پیچ‌های سخت زندگیه، هر دفعه که رو تُشکی باید فکر کنی پنج دقیقهٔ آخر عمرته، هربار که خسته می‌شی باید وایسی و به راهی که اومدی نگاه کنی و ادامه بدی.»

زن‌وشوهر با باقی‌ماندهٔ پول و کمکی که بنیاد خانه‌سازی به‌شان کرده بود، خانهٔ آجری بدون پنجره‌شان را ساختند. می‌گفت «پنجره فقط باعث می‌شه مردم تو زندگیت سَرَک بکشن.»

ما سربازانِ نگهبانی بودیم که چیزی برای مراقبت و نگهبانی نداشتیم.

خیابان آغوشش باز بود و نشانم می‌داد چه‌طور به غریزه‌ام، این دریافتِ بدون واسطهٔ نظمِ جهان، اعتماد کنم.

خندیدنش صدایی مخصوصی داشت. مثل ریختن آب بر سنگ. مثل آب‌باریکه‌ای که از دلِ خاک رد شود و همه‌چیز را بشوید و ببرد.

زیر پام ماشین‌ها و دست‌فروش‌ها مثل گُنگ‌ها این‌طرف آن‌طرف می‌رفتند؛ شریک در یک سردرگمی دسته‌جمعی، یک هدفمندی بی‌هدف در دِل خیابان‌هایی که هر کدام در جهتی میدانِ بی‌میدان را تکه‌پاره می‌کردند. خیابان‌هایی که آدم‌ها در آن‌ها رشد می‌کنند، کُشته می‌شوند، به‌هم می‌رسند، عاشق می‌شوند و گاهی فارغ. خیابان‌ها، این پیوسته‌ترین اتفاق زندگی بشر.

«آفرین، حالا می‌خوام که بندازیش دور، باورها رو زیاد جدی نگیر بچه. فقط گوشهٔ ذهنت باشه و مُدام غربال‌شون کن. باورِ ثابت تو دنیا نداریم. همه‌چی تغییر می‌کنه. یادت باشه وقتی چیزی رو زیادی باور کردی دیگه نمی‌تونی کار درست رو انجام بدی.

هر روز بیشتر از روز قبل می‌فهمیدم که کُشتی آن‌طور است که نادر می‌گفت؛ «عین پیچ‌های سخت زندگیه، هر دفعه که رو تُشکی باید فکر کنی پنج دقیقهٔ آخر عمرته، هربار که خسته می‌شی باید وایسی و به راهی که اومدی نگاه کنی و ادامه بدی.»