بریده‌هایی از کتاب فراسوی نیک و بد

به هنگام زخم‌ها و صدمه‌های گوناگون، روان پست و خشن بهتر از روان والا است، زیرا خطرهای انسان والا بزرگ‌تر است و احتمال آن بیشتر که باعث نابودی و تیره‌بختی او شود و حتی به دلیل گوناگونی شرایط زندگی او، این خطرات بس بزرگ است. اگر انگشتان بزمجه قطع شود، به جایش انگشتی دیگر درمی‌آید، ولی در مورد انسان چنین نیست.

«او مرا می‌ستاید، پس به من حق می‌دهد.» این خریت در نتیجه‌گیری، نیمی از زندگی ما گوشه‌نشینان را تباه می‌کند، زیرا خران را به همسایگی و دوستی با ما وامی‌دارد.

از روح انسان نمی‌توان آنچه را که نیاکانش با بیشترین علاقه و پیوسته انجام داده‌اند، پاک کرد.

حماقت‌های هوشمندان را باور نمی‌کنیم. چه لطمه‌هایی به حقوق بشر!

در ستایش، گستاخی بیش از سرزنش است.

اگر زنی گرایش‌های عالمانه داشته باشد، معمولا در امور جنسی می‌لنگد. همین نازایی، ذائقه‌ای مردانه در وجودش برمی‌انگیزد، زیرا با پوزش باید بگویم که مرد «حیوانی عقیم» است.

از دید تمام زنان درست و حسابی، علم مخالف با شرم است، زیرا حس می‌کنند که گویی کسی می‌خواهد زیر پوست و حتی بدتر از آن زیر لباس و جامهٔ آنان را بنگرد.

نه محبت انسان‌ها، بلکه ناتوانی آنان در محبت به انسان‌ها، مانع از آن می‌شود که امروزه مسیحیان را بسوزانند.

روانی که می‌داند دوستش دارند، ولی خودش کسی را دوست ندارد، ژرفای وجودش را آشکار می‌کند، یعنی آن رسوب‌ها بالا می‌آیند.

بس نیک و عالی است که مخالفان خاص خویش را داشته باشیم!

به رغم احترام به خانم معلم‌ها، می‌پرسم: آیا زمان آن فرا نرسیده است که فیلسوفان به باورهای این پیرزنان پاسخ منفی دهند؟

آه، چه سادگی مقدسی! انسان در چه سادگی و فریب شگفت‌انگیزی زندگی می‌کند! اگر چشمی برای دیدار این شگفتی داشته باشیم، هرگز از این شگفت‌زدگی نخواهیم رست! چه روشن و رها و سهل و ساده کرده‌ایم هر آنچه را که گرداگرد ما را فرا گرفته است! چه نیک بلدیم که حواس خویش را گذرگاهی برای امور سطحی و اندیشهٔ خوش را شهوتی خدایی برای جهش‌ها و خطاها بدانیم!

هر فضیلتی گرایش به حماقت دارد و در هر حماقتی گرایش به فضیلت نهفته است. در روسیه می‌گویند: «ابله تا حد قداست.»

بیایید با تمام «ابلیس‌های» خود به «خدا» یاری کنیم!

آن کسی بزرگ‌ترین است که بتواند تنهاترین باشد، پنهان‌ترین، رهپویی متفاوت از دیگران، انسانی فراسوی نیک و بد

آنجا که «عدالت» بس آسان ممکن است بدل به ظلم یکسان به همگان شود

«آیا کافی نیست که تنها آنان را بی‌خطر کنیم؟ دیگر مجازات برای چیست؟ مجازات کاری بس هراس‌انگیز است!»

هر سختگیری، حتی در عدالت، وجدان را نابود می‌کند

پختگی مرد یعنی کشف دوبارهی همان جدیتی که در کودکی و به هنگام بازی داشته‌ایم.

آنچه از سر عشق انجام می‌شود، فراسوی نیک و بد است.