بریده‌هایی از کتاب فراسوی نیک و بد

پدر و مادر ناخواسته فرزند خویش را شبیه خود می‌کنند و نام «تربیت» را بر آن می‌گذارند. هیچ مادری هرگز در ژرفای دل خویش تردید نمی‌کند که با کودک خویش صاحب کسی شده است و هیچ پدری نیست که از حق خویش بگذرد و فرزند را تسلیم ارزشگذاری و مفاهیم خویش نکند. آری، حتی روزگاری پدران در باب مرگ و زندگی نوزاد (همانند آلمانی‌های قدیم) خویش هر تصمیمی می‌خواستند می‌گرفتند. درست به سان پدر، امروز آموزگاران، طبقه‌های اجتماعی، روحانی و امیر در وجود هر انسانی فرصتی تازه را برای تصاحبی تازه می‌یابد. در نتیجه...

فرد جبهه می‌گیرد، جبهه علیه «جوانی» ... و ده سال بعد می‌فهمد که این کار نیز از روی جوانی بوده است.

بیایید اعتراف کنیم که حد و مرز برای ما غریب است و مشتاق امور بی‌کران و بی‌حد و مرز هستیم.

ما را به خاطر فضیلتها بیشتر کیفر می‌دهند

هر فلسفه‌ای فلسفه‌ای دیگر را پنهان می‌کند و هر نظری مخفیگاهی، هر واژه‌ای نقابی است.

فکر به خودکشی راهی موثر برای تسلی خاطر است و با آن می‌توان به‌خوبی از پس برخی شب‌های سخت برآمد.

پایین‌تنه دلیل آن است که انسان به‌سادگی خویشتن را خدا نمی‌پندارد.

هر امری ژرف باشد، نقاب را دوست دارد

هیچ کس به اندازهٔ فردی خشمگین دروغ نمی‌گوید.

باید به‌کجا چشم امید بدوزیم؟

ایراد، خیانت، سوءظنی شادمانه، میل به تمسخر، همگی نشانی از سلامت است و هر امر بی‌قید و شرطی نشانی از بیماری.

اگر ناگزیر شویم نظر خویش را در باب کسی تغییر دهیم، به خاطر این زحمتی که او فراهم کرده است، انتقام سختی از او خواهیم گرفت.

شرم از کاری غیراخلاقی پله‌ای از پلکانی است که در پایان آن از اخلاق‌گرایی خود شرم می‌کنیم.

آن کس که خویشتن را تحقیر می‌کند، در مقام تحقیرگر به خویشتن احترام می‌گذارد.

احساس‌های عاطفی بین زن و مرد از نظر سرعت متفاوت است و به همین دلیل سوءظن بین زن و مرد هرگز پایان نخواهد پذیرفت.

خوشا به حال فراموش‌کاران، زیرا آنان از پس حماقت‌های خویش نیز «برمی‌آیند».

آنچه در روشنایی رخ می‌دهد، در تاریکی نیز ادامه می‌یابد، یا شاید هم برعکس

چنان که پرهیز از داوری‌های نادرست، همان پرهیز از زندگی و نفی آن است. ناحقیقت را شرط زندگی دانستن، یعنی به شیوه‌ای خطرناک در برابر احساس‌های معمول در باب ارزش‌ها مقاومت کردن و هر فلسفه‌ای که جسارت چنین کاری را داشته باشد، یکه و تنها به فراسوی نیک و بد گام نهاده است

پیرترین و جوان‌ترین مارها چنین می‌گویند: «هر جا درخت معرفت است، همان جا بهشت است.»

«هر جا انسان هیچ نبیند و لمس نکند، دیگر نباید به دنبال چیزی بگردد.»