بریده‌هایی از کتاب فراسوی نیک و بد

چنان سرد و یخزده است که انگشت در برخورد با آن می‌سوزد! هر دستی که بر آن بخورد، می‌هراسد! و مردم به همین دلیل او را شعله‌ور می‌پندارند.

رنج ژرف فرد را والا می‌کند

«ملت‌ها» باید از هر رقابت و خصومت مستانه بپرهیزند!

هر آنچه امروزه در اروپا «ملت» می‌نامند و در واقع بیشتر امری برساخته است تا طبیعی

من هنوز هیچ فرد آلمانی را ندیده‌ام که به یهودیان محبت داشته باشد.

آیا تمام ایزدان تاکنون همان ابلیسانی نبوده‌اند که تقدس یافته و نامی دیگر را پذیرفته‌اند؟

باید در عشق جسور بود و تاب این جسارت را آورد، باید هیچ‌گاه هراس را نیاموخت... این هراس ریشه در تنهایی و تکروی پویندهٔ واقعی راه شناخت دارد و از آن می‌توان به‌ژرفای تنهایی نیچه در زندگی پی‌برد.

جنبش دمکراتیک، میراث مسیحیت است. اما سرعت آن برای ناشکیبایان، بیماران و معتادان به این غریزه هنوز بس اندک و خواب‌آور است و نشانه‌اش زنجموره‌های رو به فزونی و دندان‌قروچه‌های آشکارتر سگانِ هرج و مرج‌طلبی است که اکنون در کوچه‌های اروپا پرسه می‌زنند و ظاهرا مخالف با دمکرات‌های آرام و کوشا و ایدئولوگ‌های انقلاب و بیش از آن، در تضاد با فیلسوفان مبتذل و خیال‌پردازانِ برادری‌اند که نام سوسیالیست را بر خود نهاده‌اند و می‌خواهند «جامعهٔ آزاد» را بنیان گذارند، ولی در حقیقت همگی مخالف سرسخت و غریزی هر شکل دیگر جامعه، جز رمهٔ خودسر هستند

با دهان دروغ می‌گوییم، ولی با شکل و پوزهٔ خویش به هنگام بیان دروغ، حقیقت را بر زبان می‌آوریم.

حتی همبستری هم با ازدواج خراب می‌شود.

در زمان صلح انسان جنگجو به جان خودش می‌افتد.

مرتبه و چگونگی امور جنسی هر انسانی تا بالاترین قلهٔ روح او می‌رسد.

آن کس که از اساس آموزگار باشد، تمام امور را تنها در رابطه با شاگردانش جدی می‌پندارد، حتی خودش را.

در هر فریب، نیکی فراوانی نیز نهفته است.

شرم، خود مخترع و نوآور است.

برای کشف برخی جنبه‌های حقیقت، شروران و بدبختان مناسب‌ترند و احتمال موفقیت بیشتری دارند.

هیچ کس به اندازهٔ فردی خشمگین دروغ نمی‌گوید.

در باب «دوستان نیک» که همیشه احساس راحتی می‌کنند و فکر می‌کنند حق آنان است که راحت باشند، بهتر است از همان ابتدا فرصت و زمینهٔ کژفهمی را داد و به این ترتیب مجال خندیدن یافت و یا خویشتن را از شر آنان راحت کرد و باز هم خندید!

علّت را سرکوب می‌کند و بر آن ضربه می‌زند تا «معلول» پدید آید.

هستند «انسان‌های شادی» که از شادمانی بهره می‌جویند، چون کسی آنان را به‌درستی نمی‌شناسد و می‌خواهند دیگران را در شناخت خویش به اشتباه اندازند. هستند «انسان‌های اهل علم» که از علم بهره می‌جویند، جون علم ظاهری شادمانه به فرد می‌دهد و از علمیت می‌توان به این نتیجه رسید که انسان موجودی سطحی است و در نهایت می‌خواهد دیگران را به نتیجه‌گیری نادرستی بکشاند. جان‌های گستاخ و دلیری هم هستند که دل‌شکسته، مغرور و بی‌درمان خویش را پنهان و انکار می‌کنند و گاهی لودگی نیز نقابی برای آگاهی بس مطمئن و تیره‌بختانه است. ـ پس نتیجه می‌گیریم که برای انسانیت ظریف باید «به نقاب» احترام گذاشت و در جای نادرست از روان‌شناسی و کنجکاوی بهره نجست.