بریده‌هایی از کتاب فراسوی نیک و بد

آن کس که با هیولاها می‌جنگد، باید مراقب باشد که خود بدل به هیولا نشود. اگر مدتی طولانی به پرتگاهی بنگری، پرتگاه نیز به تو چشم می‌دوزد.

زیاده از خویش سخن گفتن راهی است برای پنهان کردن خویشتن.

بسیار کم‌شمارند کسانی که مستقل باشند، زیرا این امتیاز افراد قدرتمند است.

تا زمانی که امری یا کسی را کم‌ارزش می‌پنداریم، نفرت نمی‌ورزیم، بلکه تازه زمانی چنین می‌کنیم که آن را همسان یا برتر می‌دانیم.

پختگی مرد یعنی کشف دوبارهی همان جدیتی که در کودکی و به هنگام بازی داشته‌ایم.

سخن مادام دو لامبر به پسرش: «عزیزم، هیچ کاری جز دیوانگی نکن، زیرا این کار بس لذتبخش است.» در ضمن این هوشمندترین سخنی است که کسی به پسرش گفته است.

فکر به خودکشی راهی موثر برای تسلی خاطر است و با آن می‌توان به‌خوبی از پس برخی شب‌های سخت برآمد.

هر بار دل خویش را سخت به بند کشیم و اسیر کنیم، می‌توانیم به جان خویش، آزادی‌های فراوانی بدهیم. من این اصل را زمانی بر زبان راندم، ولی کسی حرف مرا باور نمی‌کند، مگر آنکه از پیش آن را بداند...

آن کس که ژرف به جهان نگریسته باشد، بی‌تردید می‌داند چه حکمتی در سطحی بودن انسان‌ها نهفته است. این غریزهٔ حفظ خویشتن است که به او می‌آموزاند سطحی، آسان‌نگر و دروغین باشد.

نباید به یک فرد ـ حتی اگر عزیزترین کسِ ما هم باشد ـ وابسته بمانیم، زیرا هر انسانی زندانی و زاویه‌ای است. نباید به وطن وابسته شد، حتی اگر رنجورترین و نیازمندترین پاره از جهان باشد، زیرا دل کندن از موطنی پیروز چندان دشوار نیست. نباید وابسته به ترحّم شد، زیرا انسان‌های به‌نهایت والایی هستند که رنج و درماندگی آنان را از سر تصادف شاهد خواهیم بود. نباید به علم وابسته شد، حتی اگر با ارزش‌مندترین یافته‌های خاصِ خود، قصد فریفتن ما را داشته باشد. نباید به وارستگی خویش وابسته شد، منظورم آن دوری و بیگانگی شهوت‌برانگیز پرنده‌ای است که پیوسته به بلنداها پر می‌کشد تا هر چه بیشتر امور را زیر پای خود ببیند. نباید به فضیلت‌های خویش وابسته شویم و خویشتن را قربانی جزیی از کل، برای مثال «مهمان‌نوازی» خود کنیم، یعنی درست به همان سان که بزرگ‌ترین خطر در خصوص روح‌های والا و غنی است، همان روح‌هایی که بی‌هیچ حساب و کتابی برای خویش ارزشی قائل نیستند و فضیلت آزادی را به پلیدی می‌کشانند. باید بدانیم که بزرگ‌ترین آزمون استقلال، همان حفظ خویشتن است.

هر قومی دورویی خاص خود را دارد و آن را فضیلت می‌نامد.

هر جا ملت می‌خورد و می‌آشامد و حتی آنجا که امری را گرامی می‌دارد، همیشه بوی گند می‌آید. پس اگر می‌خواهید هوای پاک تنفس کنید، به کلیسا نروید...

در انتقام و عشق، زن وحشی‌تر از مرد است.

تحمل انسان صاحب نبوغ ناممکن است، مگر آنکه در وجودش دست کم دو ویژگی وجود داشته باشد: سپاسگزاری و پاکی.

شهوت اغلب چنان روییدن گیاه را تسریع می‌کند که ریشه ضعیف می‌ماند و به‌آسانی می‌توان آن را از زمین بیرون کشید.

هر جا بر این زمین تاکنون روان‌نژندی دینی بروز کرده است، آن را درآمیخته با سه دستور خطرناک می‌بینیم، یعنی تنهایی، روزه و خودداری جنسی.

زیرا هر چه همگانی باشد، چندان ارزشی ندارد.

آموختن ما را دگرگون می‌کند و همان کاری را انجام می‌دهد که تغذیه می‌کند

خویشتن را کالبدشکافی کنید!

آنچه از سر عشق انجام می‌شود، فراسوی نیک و بد است.