بریده‌هایی از کتاب فراسوی نیک و بد

آن کس که با هیولاها می‌جنگد، باید مراقب باشد که خود بدل به هیولا نشود. اگر مدتی طولانی به پرتگاهی بنگری، پرتگاه نیز به تو چشم می‌دوزد.

زیاده از خویش سخن گفتن راهی است برای پنهان کردن خویشتن.

بسیار کم‌شمارند کسانی که مستقل باشند، زیرا این امتیاز افراد قدرتمند است.

پختگی مرد یعنی کشف دوبارهی همان جدیتی که در کودکی و به هنگام بازی داشته‌ایم.

تا زمانی که امری یا کسی را کم‌ارزش می‌پنداریم، نفرت نمی‌ورزیم، بلکه تازه زمانی چنین می‌کنیم که آن را همسان یا برتر می‌دانیم.

فکر به خودکشی راهی موثر برای تسلی خاطر است و با آن می‌توان به‌خوبی از پس برخی شب‌های سخت برآمد.

هر بار دل خویش را سخت به بند کشیم و اسیر کنیم، می‌توانیم به جان خویش، آزادی‌های فراوانی بدهیم. من این اصل را زمانی بر زبان راندم، ولی کسی حرف مرا باور نمی‌کند، مگر آنکه از پیش آن را بداند...

آن کس که ژرف به جهان نگریسته باشد، بی‌تردید می‌داند چه حکمتی در سطحی بودن انسان‌ها نهفته است. این غریزهٔ حفظ خویشتن است که به او می‌آموزاند سطحی، آسان‌نگر و دروغین باشد.

نباید به یک فرد ـ حتی اگر عزیزترین کسِ ما هم باشد ـ وابسته بمانیم، زیرا هر انسانی زندانی و زاویه‌ای است. نباید به وطن وابسته شد، حتی اگر رنجورترین و نیازمندترین پاره از جهان باشد، زیرا دل کندن از موطنی پیروز چندان دشوار نیست. نباید وابسته به ترحّم شد، زیرا انسان‌های به‌نهایت والایی هستند که رنج و درماندگی آنان را از سر تصادف شاهد خواهیم بود. نباید به علم وابسته شد، حتی اگر با ارزش‌مندترین یافته‌های خاصِ خود، قصد فریفتن ما را داشته باشد. نباید به وارستگی خویش وابسته شد، منظورم آن دوری و بیگانگی شهوت‌برانگیز پرنده‌ای است که پیوسته به بلنداها پر می‌کشد تا هر چه بیشتر امور را زیر پای خود ببیند. نباید به فضیلت‌های خویش وابسته شویم و خویشتن را قربانی جزیی از کل، برای مثال «مهمان‌نوازی» خود کنیم، یعنی درست به همان سان که بزرگ‌ترین خطر در خصوص روح‌های والا و غنی است، همان روح‌هایی که بی‌هیچ حساب و کتابی برای خویش ارزشی قائل نیستند و فضیلت آزادی را به پلیدی می‌کشانند. باید بدانیم که بزرگ‌ترین آزمون استقلال، همان حفظ خویشتن است.

هر قومی دورویی خاص خود را دارد و آن را فضیلت می‌نامد.