بریده‌هایی از کتاب پاداش

معنا و پیوند به این دلیل ما را برمی‌انگیزند که آثارشان از خودمان، حلقهٔ اجتماعی‌مان و شاید حتی وجودمان فراتر می‌رود. ما عمیقاً به معنا توجه می‌کنیم، و این توجه با آگاهی‌مان از فناپذیری خود بیشتر هم می‌شود؛ و اگر لازم باشد معنا و پیوند را از زیر پای فیل بیرون بکشیم، این کار را می‌کنیم و با این کار احساس رضایت عمیقی کسب خواهیم کرد

از هنری فورد نقل شده است که «هر مشتری می‌تواند ماشینی به رنگ دلخواهش داشته باشد، به شرط آنکه رنگ دلخواهش مشکی باشد.»

زمانی که برای کاری تأیید می‌شویم، حاضریم به‌ازای پول کمتر بیشتر کار کنیم و زمانی که تأیید نمی‌شویم، بخش زیادی از انگیزه‌مان را از دست می‌دهیم.

سرچشمهٔ بسیاری از انگیزه‌های ما تلاش برای غلبه بر حس درماندگی و بازیافتن حتی مختصری از کنترل زندگی است.

اما حقیقت این است که ما هیچ‌وقت بزرگ نمی‌شویم

زمانی که در حال انجام کاری هستیم، روی لذت موجود در آن کار تمرکز می‌کنیم، اما زمانی که قبل از شروع به همان کار فکر می‌کنیم، تمرکز بیش از اندازه‌ای روی انگیزاننده‌های خارجی، مانند پرداختی و پاداش، خواهیم داشت.

فریدریش نیچه، فیلسوف آلمانی، بیان می‌کند که بهترین پاداش‌های زندگی در پی تجربه‌های مصیبت‌بار به دست می‌آید

اگر می‌خواهید افراد را بی‌انگیزه کنید، راهش «خردکردن» کارشان است، بااین‌حال خیلی راحت و با نادیده‌گرفتن تلاش‌هایشان هم می‌توانید به همان نتیجه برسید.

به نظر می‌رسد که این علاقه به سفارشی‌کردن، در وهلهٔ اول، بیشتر به ترجیحات مربوط است. ما قرمز را به بنفش ترجیح می‌دهیم، چرا؟ چون قرمز را بیشتر دوست داریم. اما واقعیت این است که سفارشی‌سازی منافع دیگری هم دارد: با انتخاب رنگ قرمز، آن کالا را کمی بیشتر مالِ خود می‌کنیم. هر بار که رنگ جدیدی برای کفشمان انتخاب می‌کنیم، بیش‌ازپیش آن را به خودمان پیوند می‌زنیم. هرچه بیشتر برای طراحی یک کالا زحمت بکشیم، احتمال لذت‌بردن از محصول نهایی بیشتر است.

وقتی دربارهٔ انگیزهٔ انسان سخن می‌گوییم، اگر روی احساس پیوند، معنا، مالکیت و تفکر بلندمدت سرمایه‌گذاری کنیم، می‌توانیم انرژی دائمی داشته باشیم. و اگر بتوانیم از این نیروها به‌شکل صحیحی بهره ببریم، بازده این سرمایه‌گذاری روی انگیزهٔ انسان بسیار گسترده خواهد بود. ناگفته پیداست که ما هنوز فاصلهٔ زیادی تا درک همهٔ پیچیدگی‌های انگیزه داریم، بااین‌حال مسیر درک هزاران نکتهٔ ظریف و عجیب مرتبط با انگیزه با عین غلیظ مسیری هیجان‌انگیز، جذاب، پراهمیت و ثمربخش خواهد بود. و اگر این کار را به‌درستی انجام دهیم، در این مسیر به رازهای بیشتری دربارهٔ کارایی، عشق و معنا دست خواهیم یافت. عجب مسیر انگیزه‌بخشی!

همین که افراد احساس مرتبط‌شدن، به‌چالش‌کشیده‌شدن و فعال‌بودن کنند، همین که احساس اطمینان و استقلال بیشتری کسب کنند، و همین که تلاششان بیش‌ازپیش به رسمیت شناخته شود، مجموع مقدار انگیزه، لذت و بازده برای همه به‌شدت بیشتر خواهد شد.

زمانی که در حال انجام کاری هستیم، روی لذت موجود در آن کار تمرکز می‌کنیم، اما زمانی که قبل از شروع به همان کار فکر می‌کنیم، تمرکز بیش از اندازه‌ای روی انگیزاننده‌های خارجی، مانند پرداختی و پاداش، خواهیم داشت.

زمانی که پاداش بسیار زیاد باشد، کارایی به‌شکل قابل‌توجهی کاهش می‌یابد. این اثرِ خلاف انتظار به‌خاطر نگرانی و اضطراب از احتمالِ نگرفتنِ آن پاداش به وجود می‌آید.

اگر پول داشته باشیم، ترجیح می‌دهیم افرادی را استخدام کنیم که خانه را برایمان تمیز کنند، به باغچه برسند یا سیستم‌های وای‌فای را برایمان نصب کنند تا درگیر دردسرهای معمول این کارها نشویم. اما به لذت بلندمدتی فکر کنید که با صرف‌نظرکردن از این کارها از دست می‌دهیم. به‌این‌ترتیب، آیا می‌توان گفت که وقتی به‌جای درگیرشدن با زحمتِ این‌طور کارها آن‌ها را به افراد دیگر می‌سپاریم هزینهٔ گزافی متحمل شده‌ایم؟ هزینهٔ بیگانه‌ترشدن با کاری که می‌کنیم، با غذایی که می‌خوریم، با باغچه‌هایمان، با خانه‌هایمان و حتی با زندگی اجتماعی‌مان.

همهٔ ما در درونمان کودکانی هستیم که با بازی و اندکی فردیت به حرکت واداشته می‌شویم.

که وقتی سخت‌تر کار می‌کنیم و کمی زمان و کار بیشتری صرف می‌کنیم، احساس مالکیت دل‌نشین‌تری به ما دست می‌دهد و از ثمرهٔ کارمان لذت بیشتری می‌بریم.

حقیقت این است که ما هیچ‌وقت بزرگ نمی‌شویم.

زندگی هیچ‌گاه به‌خاطر پیشامدها غیرقابل‌تحمل نمی‌شود. تنها نبود هدف و معناست که می‌تواند زندگی را غیرقابل‌تحمل کند.

ایجاد حسن نیت به‌نسبت آسان است. تنها چیزی که نیاز داریم شنیدن چند کلمهٔ تشویق‌آمیز، گه‌گاه گرفتن هدیه‌ای و یک نگاه صمیمانه است. اما علاوه‌براین باید به یاد داشته باشیم که حسن نیت شکننده است. ترویج حسن نیت ساده است، اما ازبین‌بردنش از آن هم ساده‌تر است.

اگر می‌خواهید افراد را بی‌انگیزه کنید، راهش «خردکردن» کارشان است، بااین‌حال خیلی راحت و با نادیده‌گرفتن تلاش‌هایشان هم می‌توانید به همان نتیجه برسید. تأیید نوعی جادوی انسانی است، یک رابطهٔ انسانی کوچک، هدیه از یک نفر به نفر دیگر که نتیجهٔ بسیار بزرگ‌تر و پرمعناتری در پی دارد.