بریده‌هایی از کتاب پاداش

زندگی هیچ‌گاه به‌خاطر پیشامدها غیرقابل‌تحمل نمی‌شود. تنها نبود هدف و معناست که می‌تواند زندگی را غیرقابل‌تحمل کند.

ریدریش نیچه، فیلسوف آلمانی، بیان می‌کند که بهترین پاداش‌های زندگی در پی تجربه‌های مصیبت‌بار به دست می‌آید.

هرچه افراد تلاش بیشتری صرف کنند، بیشتر به ساخته‌هایشان اهمیت خواهند داد.

سرچشمهٔ بسیاری از انگیزه‌های ما تلاش برای غلبه بر حس درماندگی و بازیافتن حتی مختصری از کنترل زندگی است.

اگر پول داشته باشیم، ترجیح می‌دهیم افرادی را استخدام کنیم که خانه را برایمان تمیز کنند، به باغچه برسند یا سیستم‌های وای‌فای را برایمان نصب کنند تا درگیر دردسرهای معمول این کارها نشویم. اما به لذت بلندمدتی فکر کنید که با صرف‌نظرکردن از این کارها از دست می‌دهیم. به‌این‌ترتیب، آیا می‌توان گفت که وقتی به‌جای درگیرشدن با زحمتِ این‌طور کارها آن‌ها را به افراد دیگر می‌سپاریم هزینهٔ گزافی متحمل شده‌ایم؟ هزینهٔ بیگانه‌ترشدن با کاری که می‌کنیم، با غذایی که می‌خوریم، با باغچه‌هایمان، با خانه‌هایمان و حتی با زندگی اجتماعی‌مان.

زندگی هیچ‌گاه به‌خاطر پیشامدها غیرقابل‌تحمل نمی‌شود. تنها نبود هدف و معناست که می‌تواند زندگی را غیرقابل‌تحمل کند

حقیقت این است که ما هیچ‌وقت بزرگ نمی‌شویم.

برای اولین‌بار در زندگی حقیقت را دیدم، حقیقتی که انگار شاعران بسیار جمع شده و آن را در یک شعر جای داده بودند، حقیقتی که انگار متفکران بسیار جمع شده و آن را نهایت حکمت خوانده بودند. آن حقیقت این بود: عشق، معنا و پیوند بنیادی‌ترین و والاترین هدفی است که انسان می‌تواند به دنبالش باشد. پس از آن، به معنای بزرگ‌ترین راز نهفته در اشعار و افکار و اعتقادات انسان پی بردم: رستگاری بشریت از رهگذر عشق و در گرو عشق است

زندگی هیچ‌گاه به‌خاطر پیشامدها غیرقابل‌تحمل نمی‌شود. تنها نبود هدف و معناست که می‌تواند زندگی را غیرقابل‌تحمل کند.

هر وقت احساس بی‌حوصلگی یا بی‌انگیزگی کردیم، می‌توانیم از خودمان این سؤال را بکنیم: «چطور کاری که من می‌کنم می‌تواند به دیگری کمک کند؟

زندگی هیچ‌گاه به‌خاطر پیشامدها غیرقابل‌تحمل نمی‌شود. تنها نبود هدف و معناست که می‌تواند زندگی را غیرقابل‌تحمل کند.

دریافتم که سرچشمهٔ بسیاری از انگیزه‌های ما تلاش برای غلبه بر حس درماندگی و بازیافتن حتی مختصری از کنترل زندگی است.

تفاوت زیادی میان خوشحالی و معناداربودن وجود دارد. شاید فکر کنید که اگر همهٔ وقتتان را به خوردن موهیتو در یک ساحل زیبا (یا هر فعالیتِ دیگری که موردنظر شماست) صرف کنید، خوشحال خواهید بود و اینکه اگر بتوانید همیشه روزهایتان را این‌طور پر کنید، تا ابد خوشحال می‌مانید. اما اگرچه چند روز لذت‌طلبی می‌تواند جالب باشد، اما نمی‌توانم تصور کنم که کسی با گذران روزها، هفته‌ها، ماه‌ها و سال‌هایش به این شکل همچنان خوشحال باشد.

تأیید نوعی جادوی انسانی است، یک رابطهٔ انسانی کوچک، هدیه از یک نفر به نفر دیگر که نتیجهٔ بسیار بزرگ‌تر و پرمعناتری در پی دارد.

زمانی که برای کاری تأیید می‌شویم، حاضریم به‌ازای پول کمتر بیشتر کار کنیم و زمانی که تأیید نمی‌شویم، بخش زیادی از انگیزه‌مان را از دست می‌دهیم.

هرچه افراد تلاش بیشتری صرف کنند، بیشتر به ساخته‌هایشان اهمیت خواهند داد.

پژوهش انجام‌شده دربارهٔ تفاوت‌های میان معنا و خوشحالی نشان می‌دهد که آنچه به ما حس معنا را منتقل می‌کند الزاماً خوشحالمان نمی‌کند.

تفاوت زیادی میان خوشحالی و معناداربودن وجود دارد. شاید فکر کنید که اگر همهٔ وقتتان را به خوردن موهیتو در یک ساحل زیبا (یا هر فعالیتِ دیگری که موردنظر شماست) صرف کنید، خوشحال خواهید بود و اینکه اگر بتوانید همیشه روزهایتان را این‌طور پر کنید، تا ابد خوشحال می‌مانید. اما اگرچه چند روز لذت‌طلبی می‌تواند جالب باشد، اما نمی‌توانم تصور کنم که کسی با گذران روزها، هفته‌ها، ماه‌ها و سال‌هایش به این شکل همچنان خوشحال باشد.

وقتی سخت‌تر کار می‌کنیم و کمی زمان و کار بیشتری صرف می‌کنیم، احساس مالکیت دل‌نشین‌تری به ما دست می‌دهد و از ثمرهٔ کارمان لذت بیشتری می‌بریم.

اگر می‌خواهید افراد را بی‌انگیزه کنید، راهش «خردکردن» کارشان است، بااین‌حال خیلی راحت و با نادیده‌گرفتن تلاش‌هایشان هم می‌توانید به همان نتیجه برسید.