بریده‌هایی از کتاب اسب من

«روز بودن ربطی به آفتاب ندارد.»

خسته‌ایم و باد نمی‌خواهد بفهمد ما قاصدک نیستیم...

بلندگوها از شهامت می‌گویند، با صدایی لرزان و تکرار می‌کنند «روزی آزاد خواهیم شد» پس لبخند بزن اما نپرس «چگونه؟» برای سربازها دست تکان بده و بعد بیا برای بازگشت‌شان گلایل بچینیم

چگونه برویَم؟ وقتی سبزترین شاخه‌های‌مان پاییز را به یادم می‌آورند

قلم بردار و با برف یا غبار هر چه می‌خواهی بنویس... برای این قصه هر پایانی زیباست

گریستم برای ما که پاییز نیامده ریختیم

عقابی که ما را تا ابرها آورده عاقبت رهای‌مان می‌کند این تمام سهم ماست از رهایی

از رسیدن می‌ترسم؛ می‌ترسم کسی منتظرم نباشد

تو نور بودی؛ می‌دیدمت اما نمی‌توانستم لمست کنم از من عبور می‌کردی

خسته‌ایم و باد نمی‌خواهد بفهمد ما قاصدک نیستیم... نه! باد بی‌گناه است، از بادبان‌ها نجات‌مان بده نترس هرگز نترس قایقِ من! موجی که غرق نکند بالاترمان می‌برد

تنها نگرانِ این بودم که به جست‌وجوی تو در دورترین کوچهٔ دنیا به خانه‌ات برسم و تو به جست‌وجویم رفته باشی چه غم‌بار وقتی نمی‌دانی گم کرده‌ای یا گم شده‌ای

دیگر کلمه‌ای ندارم تا نشانی تازه‌ام را با آن بنویسم پستچی پشت در است و تو هر چه می‌گردی در را پیدا نمی‌کنی

نوشتن: صحراها چاه دارن اما نگفتن از دوریش ننوشتن وقتی می‌رسیدم، رمقی نمونده سطلو بکشیم بالا

ما را آفرید مثل خورشید که سایه را... ما را آفریده است مثل باران که سقف را... مثل سقف که چاردیوار را... مثل دیوار که تنهایی را... مثل تنهایی که پژمردن را... ما را آفرید مثل باران که پژمردن را...

گریه نکن تقصیر آفتاب نیست هر چند تنها، آدم‌برفیِ تو آب شده... دخترم گریه نکن! چه کسی گفته او مُرده است؟ چه کسی گفت او زنده بود؟

مرگ غم‌انگیز است؛ وقتی مُردنم هیچ‌کس را تنها نمی‌کند وقتی مُردنم هیچ‌کس را تنها نمی‌کند، زندگی غم‌انگیزتر است

تنها نگرانِ این بودم که به جست‌وجوی تو در دورترین کوچهٔ دنیا به خانه‌ات برسم و تو به جست‌وجویم رفته باشی چه غم‌بار وقتی نمی‌دانی گم کرده‌ای یا گم شده‌ای

حتا از یاد تو هم رفته‌ام مثل جادهٔ خاکی که زیر آسفالت مانده چرا جاده‌های خاکی اسمی ندارند؟

مرگ غم‌انگیز است؛ وقتی مُردنم هیچ‌کس را تنها نمی‌کند

گریستم برای ما که پاییز نیامده ریختیم