بریده‌هایی از کتاب اسب من

«جای غلط، با آدمِ غلط سوار شدم. هر کجا پیاده شوم درست است.»

می‌خندم همین‌طور می‌خندم اما دلم شاد نمی‌شود چون شب که این‌همه ستاره روشنش نمی‌کند

لبخند بزن ‫و امیدوار بمان ‫به روزی که نخواهد آمد

چگونه بمانم؟ وقتی هر که مرا در آغوش گرفت، کارد به پهلویم زد

از دفن ما سال‌هاست که می‌گذرد، فقط کاش کسی می‌دانست چرا نمی‌میریم؟

تنها نگرانِ این بودم که به جست‌وجوی تو در دورترین کوچهٔ دنیا به خانه‌ات برسم و تو به جست‌وجویم رفته باشی چه غم‌بار وقتی نمی‌دانی گم کرده‌ای یا گم شده‌ای

دلم گرفته و روی شانه‌های خودم گریه می‌کنم

لبخند بزن و امیدوار بمان به روزی که نخواهد آمد

هرگز نترس قایقِ من! موجی که غرق نکند بالاترمان می‌برد

خیره‌ام به قاصدک این گیاه غریب که پس از مرگ به راه می‌افتد