بریده‌هایی از کتاب اسب من

«جای غلط، با آدمِ غلط سوار شدم. هر کجا پیاده شوم درست است.»

می‌خندم همین‌طور می‌خندم اما دلم شاد نمی‌شود چون شب که این‌همه ستاره روشنش نمی‌کند

لبخند بزن ‫و امیدوار بمان ‫به روزی که نخواهد آمد

چگونه بمانم؟ وقتی هر که مرا در آغوش گرفت، کارد به پهلویم زد

از دفن ما سال‌هاست که می‌گذرد، فقط کاش کسی می‌دانست چرا نمی‌میریم؟

تنها نگرانِ این بودم که به جست‌وجوی تو در دورترین کوچهٔ دنیا به خانه‌ات برسم و تو به جست‌وجویم رفته باشی چه غم‌بار وقتی نمی‌دانی گم کرده‌ای یا گم شده‌ای

دلم گرفته و روی شانه‌های خودم گریه می‌کنم

هرگز نترس قایقِ من! موجی که غرق نکند بالاترمان می‌برد

لبخند بزن و امیدوار بمان به روزی که نخواهد آمد

خیره‌ام به قاصدک این گیاه غریب که پس از مرگ به راه می‌افتد

چیزی بگو حرفی بزن از فردا اما نه آن‌قدر تلخ که دلم بلرزد و نه آن‌چنان زیبا که باورم نشود

وداع کوچک نیست که دست تکان بدهیم در هوا پراکنده‌اش کنیم

احساس می‌کنم همه‌چیز می‌خواهد بمیرد کوه روی صورت خودش گدازه می‌پاشد قطار روی ریل دراز کشیده درخت رشد می‌کند تا فاصله‌اش با زمین سال‌ها باشد با ریشه‌ها چه خواهد کرد؟

تنها نگرانِ این بودم که به جست‌وجوی تو در دورترین کوچهٔ دنیا به خانه‌ات برسم و تو به جست‌وجویم رفته باشی چه غم‌بار وقتی نمی‌دانی گم کرده‌ای یا گم شده‌ای

لبخند بزن و امیدوار بمان به روزی که نخواهد آمد

از دفن ما سال‌هاست که می‌گذرد، فقط کاش کسی می‌دانست چرا نمی‌میریم؟

از دفن ما سال‌هاست که می‌گذرد، فقط کاش کسی می‌دانست چرا نمی‌میریم؟

می‌خندم همین‌طور می‌خندم اما دلم شاد نمی‌شود چون شب که این‌همه ستاره روشنش نمی‌کند

شعری که دوست دارم، چرا مرا می‌گریاند؟ نه، منصفانه نیست که در برابر هر آن‌چه دوست داریم، آسیب‌پذیرتریم

وقتی مُردنم هیچ‌کس را تنها نمی‌کند، زندگی غم‌انگیزتر است