بریده‌هایی از کتاب اسب من

گفت: در آغوشِ تو خوابِ آغوش تو را دیدم آه، گاهی رنج می‌کوشد که فهمیده نشود

از خانه بیرون می‌روم و تنهاییم بزرگ‌تر می‌شود در جست‌وجوی کسی نیستم در جست‌وجوی جایی نیستم در جست‌وجوی چیزی نیستم قدم می‌زنم

و اسکلتم درخت انگوری‌ست که از دیوار مدرسه بالا آمده می‌گریزد... جنگلی هستم تکه‌تکه در باغچه‌ها...

سکوت صادق‌ترین کلام بود مثل زمستان که شکل حقیقیِ دنیاست

نوشته بودی پرنده... حالا پرید بر لانهٔ شناوری نشست آرام در آب فرورفتند چرا تقلا نکرد؟ نجات ندادمش تا بتوانم گریه کنم

من که هنوز سرسبزم مثل خوشهٔ سبز گندم

نقشهٔ شهر را... ساعت‌ها اشتباه می‌روم از رسیدن می‌ترسم؛ می‌ترسم کسی منتظرم نباشد

کمکم کن و جمله‌هایم را همین‌طور بپذیر تو دوستم داشته باش من نمی‌توانم دوست داشته شوم بلد نیستم کمکم کن

در را باز کردم گفتم آزادی اما آن‌ها گرسنه بودند

می‌نویسم شمع و هر چه می‌سوزم گرم نمی‌شوم شعر پلی‌ست بر رودخانه‌ای خشک

«آقا... ببخشید... پنجره‌هایی که شما می‌سازید، رو به کجا باز می‌شن؟»

لبخند بزن و امیدوار بمان به روزی که نخواهد آمد

من پرندهٔ کوچکی‌ام که اولین پرواز را در پنجه‌های عقاب تجربه می‌کند

شعری که دوست دارم، چرا مرا می‌گریاند؟ نه، منصفانه نیست که در برابر هر آن‌چه دوست داریم، آسیب‌پذیرتریم

دوست دارم همین حالا گریه کنم برای همه‌چیز برای همین حالا

آه، گاهی رنج می‌کوشد که فهمیده نشود

ما چند حباب کوچک‌ایم در تکه‌ای یخ می‌بینی چون نیستیم هستیم

می‌ترسم از بادها چون قاصدکی که در دست‌های توست...

از خاک ‫داس می‌رویَد ‫چگونه برویَم؟ ‫وقتی سبزترین شاخه‌های‌مان ‫پاییز را به یادم می‌آورند

آه، گاهی رنج می‌کوشد که فهمیده نشود