بریده‌هایی از کتاب اسب من

گفت: در آغوشِ تو خوابِ آغوش تو را دیدم آه، گاهی رنج می‌کوشد که فهمیده نشود

چگونه تحمل کنم، وقتی تحمل نشدم

به احترامِ در سکوت‌ماندگان به احترامِ در سکوت‌مُردگان به احترامِ سکوت... یک دقیقه بایستید و بیندیشید قدری اندوه به‌هرحال

هرگز نخواستم بفهمم کدام‌مان می‌گرید

خیره‌ام به قاصدک این گیاه غریب که پس از مرگ به راه می‌افتد

می‌دانم، برای رفتن آمده‌ای اما هنوز تو را دوست دارم مثل روستا که رودش را...

چگونه برویَم؟ وقتی سبزترین شاخه‌های‌مان پاییز را به یادم می‌آورند

گفتم چراغ را روشن کنید اما آن‌ها گرسنه بودند گفتم امیدوار باشید اما آن‌ها گرسنه بودند

«آقا ماه مثل آدما شده؛ وقتی با من راه می‌ره داره با دشمن منم راه می‌ره

خیره‌ام به قاصدک این گیاه غریب که پس از مرگ به راه می‌افتد

اشک‌هایم را... نه اشک‌هایم بیهوده‌ترین‌اند خوب می‌دانم هر که همه‌جا هست هیچ کجا نیست...

شب نمی‌فهمد کدام‌یک تاریک‌تریم خنجربه‌دست می‌آید؛ شب نمی‌بیند حدس می‌زند و می‌زند شب نمی‌میرد، می‌کُشد

خیره‌ام به قاصدک این گیاه غریب که پس از مرگ به راه می‌افتد

گفت: دلم تنگ شده برای پارویم، دریایی خواهم یافت و برای قایقم پارویی

می‌دانم، برای رفتن آمده‌ای اما هنوز تو را دوست دارم مثل روستا که رودش را...

از تمام بهشت سطحی می‌خواهم که بر آن قدم بزنیم

دلم گرفته و آرام گریه می‌کنم آن‌قدر که صدایم از دهانم بیرون نمی‌زند... ناله‌ام تنها گنجشک‌ها را می‌پَرانَد پنجره‌ها را کنار می‌زنم باران به اتاقم بیاید دریا عمیق‌تر شود عمیق مثل شبنمی که بر گونه‌هایت نشسته است دلم گرفته و روی شانه‌های خودم گریه می‌کنم

مرگ غم‌انگیز است؛ وقتی مُردنم هیچ‌کس را تنها نمی‌کند وقتی مُردنم هیچ‌کس را تنها نمی‌کند، زندگی غم‌انگیزتر است

چگونه بمانم؟ وقتی هر که مرا در آغوش گرفت، کارد به پهلویم زد

«جای غلط، با آدمِ غلط سوار شدم. هر کجا پیاده شوم درست است.»