بریده‌هایی از کتاب اسب من

احساس می‌کنم دیگر وقت گریه است و هزار گنجشک، باهم به سینه‌ام سر می‌کوبند تا پنجره بشکند رها شود

تنها نگرانِ این بودم که به جست‌وجوی تو در دورترین کوچهٔ دنیا به خانه‌ات برسم و تو به جست‌وجویم رفته باشی چه غم‌بار وقتی نمی‌دانی گم کرده‌ای یا گم شده‌ای

«پیاده می‌شوم.» «این‌جای صحرا؟» «جای غلط، با آدمِ غلط سوار شدم. هر کجا پیاده شوم درست است.»

چگونه بمانم؟ وقتی هر که مرا در آغوش گرفت، کارد به پهلویم زد از مترسکی که نیمه‌شب را می‌ترساند چگونه نترسم؟ چگونه تحمل کنم، وقتی تحمل نشدم وقتی شمع‌ها تنها بر سنگ‌ها روشن‌ان

ما چند حباب کوچک‌ایم در تکه‌ای یخ می‌بینی چون نیستیم هستیم

سال‌ها بعد مرا با چه نامی صدا می‌زنی؟

جاده انتظارم را نادیده گرفت مثل تو که نگاهم را مثل خدا که خودش را... *** آه، چگونه این‌همه پلکِ بسته را نادیده بگیرم

چیزی بگو حرفی بزن از فردا اما نه آن‌قدر تلخ که دلم بلرزد و نه آن‌چنان زیبا که باورم نشود

می‌خندم همین‌طور می‌خندم اما دلم شاد نمی‌شود چون شب که این‌همه ستاره روشنش نمی‌کند

چه غم‌بار وقتی نمی‌دانی گم کرده‌ای یا گم شده‌ای

دوست دارم همین حالا گریه کنم برای همه‌چیز برای همین حالا اما رنجْ رمقی برای ابراز ندارد

مرگ غم‌انگیز است؛ وقتی مُردنم هیچ‌کس را تنها نمی‌کند وقتی مُردنم هیچ‌کس را تنها نمی‌کند، زندگی غم‌انگیزتر است

کمکم کن و جمله‌هایم را همین‌طور بپذیر تو دوستم داشته باش من نمی‌توانم دوست داشته شوم بلد نیستم کمکم کن وقتی نمی‌توانم حرف بزنیم کمک کن سلام کنیم وقتی نمی‌توانم راه برویم کمک کن دستِ هم را بگیریم تا باد، پنجره را نکوبد

نمی‌دونم چی‌کار کنم با این‌همه قشنگی؟ چه‌طوری مصرفش کنم؟

پنجره‌ها را کنار می‌زنم باران به اتاقم بیاید دریا عمیق‌تر شود عمیق مثل شبنمی که بر گونه‌هایت نشسته است

به دنبال چیستی پینوکیو انسان شدن؟! هیچ‌کس چون تو به دنبالش نیست کاش پسری از چوب بودم تا سوختنم آخری داشت آی کودکیِ ساده‌ام! قصه‌ها دروغ بودند، دروغ آمد که از شب نترسیم

چند شمع‌ایم، دست نداریم اشک‌های‌مان را پاک کنیم چند شمع‌ایم و در ایوان نشسته‌ایم تا غروب تماشا کند پایین رفتن‌مان را...

حرفی بزن از فردا اما نه آن‌قدر تلخ که دلم بلرزد و نه آن‌چنان زیبا که باورم نشود نترس سرانجام فریاد می‌زند ناخدا که جزیره‌ای پیداست جزیره‌ای کوچک جزیره‌ای سرد اما امن... نقطه‌ای در انتهای دریا که رنج‌ها را تمام می‌کند.

بلندگوها از شهامت می‌گویند، با صدایی لرزان و تکرار می‌کنند «روزی آزاد خواهیم شد» پس لبخند بزن اما نپرس «چگونه؟» برای سربازها دست تکان بده و بعد بیا برای بازگشت‌شان گلایل بچینیم

سال‌ها بعد مرا با چه نامی صدا می‌زنی؟ آیا کلمه‌ای خواهد ماند که با آن «سلام» بسازی «کجا بودی» بسازم... ای دوست، چگونه مرا خواهی یافت؟ من کلمهٔ دوردستم از همه‌جا دورم