بریده‌هایی از کتاب بلقیس و عاشقانه‌های دیگر

اگر با تو بنشینم ـ دقایقی حتی ـ ترکیب خونم دیگرگون می‌شود. کتاب‌ها به پرواز درمی‌آیند تابلوها گلدان‌ها ملحفه‌ها و توازن زمین به‌هم می‌خورد

عشق این است که جغرافیایی نداشته باشد. و تو تاریخی نداشته باشی عشق این است که تو با صدای من سخن بگویی و با چشمان من ببینی و هستی را با انگشتان من کشف کنی

وقتی که تو را دوست می‌دارم ماه از من طلوع می‌کند و تابستانی زاده می‌شود گنجشگان مهاجر باز می‌آیند و چشمه‌ها سرشار می‌شوند. وقتی به قهوه‌خانه می‌روم دوستانم گمان می‌کنند که بوستانم!

جز عشق تو ساعتی به دستم نیست

عشق این است که جغرافیایی نداشته باشد. و تو تاریخی نداشته باشی عشق این است که تو با صدای من سخن بگویی و با چشمان من ببینی و هستی را با انگشتان من کشف کنی.

ساعت‌های گرانی که پیش از عشق تو خریده بودم از کار افتاده‌اند و اینک جز عشق تو ساعتی به دستم نیست.

پسرم! در زندگی‌ات زنی است با چشمانی شکوهمند. لبانش خوشه انگور. خنده‌اش موسیقی و گل اما آسمان تو بارانی‌ست و راه تو بسته.

آرزو می‌کردم که تو از آنِ من بودی در روزگاری که بر گل ستم نبود بر شعر بر نی و بر لطافت زنان. اما افسوس دیر رسیده‌ایم ما گل عشق را می‌کاویم در روزگاری که عشق را نمی‌شناسد.

شعر را با تو قسمت می‌کنم روزنامه صبح را و قهوه را. زبانم را با تو قسمت می‌کنم عمرم را ... و در شب شعرم صدایم از لبان تو برمی‌خیز

عشق این است که جغرافیایی نداشته باشد. و تو تاریخی نداشته باشی عشق این است که تو با صدای من سخن بگویی و با چشمان من ببینی و هستی را با انگشتان من کشف کنی.

ماه من! به چشمان تو سوگند ـ که میلیون‌ها ستاره‌اش، پناه می‌گیرند.

بلقیس! تو درد منی و درد شعر

آخرین انقلاب من تو بوده‌ای.

هر گاه مردم شعر تازه‌ای از من بخوانند تو را سپاس می‌گویند.

این‌جا قبیله را، قبیله می‌خورد. روباه را، روباه می‌کشد و عنکبوت را، عنکبوت.

بانوی من! عاقل باش که من پیامبر عشق نیستم و به‌یاد ندارم آیه‌ای آورده باشم که من خود نیز آیه‌هایم را باور ندارم.

عشق تو مرا آموخت که شب غم غریبان را چند برابر می‌سازد.

عشق تو مرا آموخت که تو را دوست بدارم در همه اشیاء در درختی عریان در برگ‌های خشکیده در هوای بارانی

عشق تو کارهایی به من آموخت که در حسابم نبود

افسوس دیر رسیده‌ایم ما گل عشق را می‌کاویم در روزگاری که عشق را نمی‌شناسد.