بریده‌هایی از کتاب بلقیس و عاشقانه‌های دیگر

چشمان تو را بر پرده‌ام نقش زدم آن‌گاه فرات را پیشِ روی دیدم.

وقتی چهره‌ات را می‌بینم ـ ای یار ـ حس می‌کنم که تورات می‌خوانم.

بانوی من! چقدر والایی و با فرهنگ تو از آغاز دانستی که عشق فرهنگ است و شعر خلاصه فرهنگ. و بر این دو شرط بستی و بردی.

شاعر می‌آید تا چهره جهان را دیگرگون کند. پس اگر جهان دست‌نخورده باقی ماند، بدانید که اندیشه این شاعر کهنه است. باورهای او کهنه است. کتاب‌هایش کهنه است. مثال‌هایش کهنه است و دیدگاه کهنه‌ای را عرضه می‌کند.

عشق تو به شهرهای اندوهم برد جایی که پیش‌تر نرفته بودم. و نمی‌دانستم که اشک همان انسان است و انسان بی‌اندوه تنها خاطره‌ای است از انسان!

عشق تو غم را به من آموخت و من روزگاری است به زنی محتاجم که غمگینم کند به زنی که میان بازوانش چون گنجشک گریه کنم. به زنی که تن پاره‌هایم را چون شکسته بلور گرد آورد.

پسرم! هزاران بار دل می‌بازی و هزاران بار چون پادشاهی مخلوع باز می‌آیی.

زن نشست با چشمانی نگران به فنجان واژگونه‌ام نگریست. گفت: پسرم! غمگین مباش که عشق سرنوشت توست و هر کس که در این راه بمیرد در شمار شهیدان است.

شعرهای عاشقانه‌ام بافته انگشتان توست و ملیله‌دوزی زیبایی‌ات. پس هر گاه مردم شعر تازه‌ای از من بخوانند تو را سپاس می‌گویند.

مگر می‌شود با تو در پارکی قدم بزنم و ماهواره‌ها کشف نکنند که تو دلدار منی.

مگر می‌توانم در میدان‌های شعر فریاد نزنم: دوستت دارم دوستت دارم دوستت دارم.

برف نگرانم نمی‌کند. حصار یخ رنجم نمی‌دهد زیرا پایداری می‌کنم گاهی با شعر و گاهی با عشق که برای گرم‌شدن وسیله دیگری نیست جز آن‌که دوستت بدارم یا برایت عاشقانه بسرایم.

نمی‌توانم زنده بمانم بی‌هوایی که نفس می‌کشی بی‌کتابی که می‌خوانی بی‌قهوه‌ای که می‌نوشی بی‌آهنگی که می‌شنوی.

و سرنوشت تو است که همیشه در دریای عشق بی‌بادبان باشی

آرزو می‌کردم که تو از آنِ من بودی در روزگاری که بر گل ستم نبود بر شعر بر نی و بر لطافت زنان. اما افسوس دیر رسیده‌ایم ما گل عشق را می‌کاویم در روزگاری که عشق را نمی‌شناسد

آرزو می‌کردم تو را در روزگار دیگری می‌دیدم روزگاری که گنجشکان حاکم بودند آهوان پلیکان‌ها یا پریان دریایی. نقاشان موسیقیدان‌ها شاعران عاشقان کودکان و یا دیوانه‌ها

آرزو می‌کردم که دوستت می‌داشتم در روزگاری که شمع حاکم بود و هیزم و بادبزن‌های ساخت اسپانیا و نامه‌های نوشته با پر و پیراهن‌های تافته رنگارنگ. نه در روزگار موسیقی دیسکو و ماشین‌های فِراری و شلوارهای جین چل‌تکه

نمی‌خواهم شماره کنم خال‌هایی را که بر نقره شانه‌ات کاشته‌ام چراغانی را که در خیابان چشمانت آویخته‌ام ماهیانی را که در خلیج‌های تو پرورده‌ام ستارگانی را که لای پیراهنت یافته‌ام یا کبوترانی را که میان سینه‌ات پنهان ساخته‌ام. که چنین کاری شایسته غرور من نیست و کبریای تو

گلی را نقش زدم با برگ‌های خیس به نام ماریا که پیراهنی سپید به خود می‌پیچید. نخستین‌بار است در تاریخم ماه را می‌بینم در خانه‌ام پابرهنه راه می‌رود

تو! بر کاغذ سپید دراز می‌کشی بر کتاب‌هایم می‌خوابی یادداشت‌هایم را مرتب می‌کنی حروفم را درست می‌چینی و اشتباهم را تصحیح می‌کنی. پس چطور به مردم بگویم که شاعر منم و حال آن‌که تویی که می‌سرایی؟