بریده‌هایی از کتاب بلقیس و عاشقانه‌های دیگر

آرزو دارم در روزگار دیگری دوستت می‌داشتم. روزگاری، مهربان‌تر شاعرانه‌تر روزگاری که شمیم کتاب شمیم یاسمن و شمیم آزادی را بیش‌تر حس می‌کرد.

اگر پایان را می‌دانستم آغاز نمی‌کردم.

نمی‌توانم زنده بمانم بی‌هوایی که نفس می‌کشی بی‌کتابی که می‌خوانی بی‌قهوه‌ای که می‌نوشی بی‌آهنگی که می‌شنوی.

احساس در پوستمان مرده است جان‌هایمان از پوچی می‌نالند. روزهایمان نرد است شطرنج است و خمیازه. آیا ما بهترین قومیم که بر مردمان مبعوث شدیم؟

بانوی من! مهم‌ترین نکته فرهنگ تو این است که از حزب شعری

نمی‌توانم پروانه‌ای را سانسور کنم که در خونم شناور است نمی‌توانم یاسمن را باز دارم از آویختن بر شانه‌هایم نمی‌توانم شعری عاشقانه را در پیراهنم پنهان کنم زیرا منفجر خواهد شد.

نخستین‌بار است در تاریخم ماه را می‌بینم در خانه‌ام پابرهنه راه می‌رود.

- اجازه دهید در باره جایزه نوبل هم صحبت کنیم. آیا شده است مثلا فکر کنید که یک روز صبح با صدای تلفن از خواب برخیزید و ببینید که آکادمی سوئد از آن طرف خط به شما بگوید: مبارک باشد، جایزه نوبل را به شما داده‌اند؟ - برادر من! داستان جایزه نوبل را از مغزتان بیرون کنید. من که اصلا به این جایزه فکر نمی‌کنم. برای این‌که این جایزه یک رشوه سیاسی است.

اگر می‌دانستم که عشق خطر دارد دل نمی‌دادم. اگر می‌دانستم که دریا عمیق است دل نمی‌زدم. و اگر پایان را می‌دانستم آغاز نمی‌کردم.

بانوی من! آرزو دارم در روزگار دیگری دوستت می‌داشتم. روزگاری، مهربان‌تر شاعرانه‌تر روزگاری که شمیم کتاب شمیم یاسمن و شمیم آزادی را بیش‌تر حس می‌کرد.