بریده‌هایی از کتاب بلقیس و عاشقانه‌های دیگر

آیا ما بهترین قومیم که بر مردمان مبعوث شدیم؟

نمی‌خواهم بدانم زاد روزت را زادگاهت را کودکی‌هایت و نورسیدگی‌ات که تو زنی از سلسله گل‌هایی و من اجازه ندارم در تاریخ یک گل دخالت کنم.

پیش از آن‌که دلبرم شوی تقویم‌ها بودند برای شمارش تاریخ: تقویم هندوها تقویم چینی‌ها تقویم ایرانی تقویم مصریان. * پس از آن‌که دلبرم شدی مردم می‌گفتند: سال هزار پیش از چشمانش و قرن دهم بعد از چشمانش.

آرزو می‌کردم که تو از آنِ من بودی در روزگاری که بر گل ستم نبود بر شعر بر نی و بر لطافت زنان.

بانوی من! چقدر والایی و با فرهنگ تو از آغاز دانستی که عشق فرهنگ است و شعر خلاصه فرهنگ. و بر این دو شرط بستی و بردی.

بلقیس! ماه من که تو را به سنگویرانه‌ها سپردند وقتی تن روشن تو چون مرواریدی درخشنده از هم پاشید به خاطرم رسید که مگر کشتن زنان در پسند عرب است؟ یا ما ـ اصلا ـ جانیانی حرفه‌ای هستیم!

اینک ما ـ بلقیس ـ دیگر بار به جاهلیت رفته‌ایم. به روزگار وحشیگری اینک ما دیگربار به روزگار بربرها برگشته‌ایم که سرودن کوچی است میان ترکش‌ها و کشتن پروانه‌ها آرمان ماست.

چگونه در تنهایی تبعیدم می‌کنی؟ حال آن‌که تو شاه بانوی این سرزمینی.

وطن غمگینم! ‫من ‫شاعری بودم ‫که عاشقانه می‌سرودم ‫اما ‫به یک لحظه ‫از من شاعری ساختی ‫که با دشنه می‌سراید.

شعر از غزلی می‌پرسد که واژگانش ناتمام مانده است و کسی پاسخش نمی‌گوید. بلقیس! اندوه دلم را چون پرتقال می‌فشارد. اینک تنگنای واژگان را می‌دانم و تنگنای زبان را.

بلقیس! اگر منفجرت کردند باکی نیست. که تمام جنازه‌های ما از کربلا می‌آغازند و به کربلا می‌رسند. من دیگر تاریخ نمی‌خوانم انگشتانم شعله‌ور شده‌اند و پیراهنم را خون می‌پوشاند.

بلقیس! وقت چای عطرآگین عصرانه است. ـ این چای اصیل چون باده ـ دیگر، چه کس استکان‌ها را میان ما می‌گرداند؟ چه کسی فرات را به خانه ما می‌آورد؟

بلقیس! تا مرز استخوان شکسته‌ایم کودکان ما فاجعه را نمی‌دانند من هم نمی‌دانم. چه بگویم؟ آیا چند لحظه دیگر می‌نوازی بر کوبه در؟ و پالتویت را می‌آویزی خندان می‌آیی؟ سرسبز و درخشان چون گل باغچه‌ها؟

بلقیس! ای زیباترین گنجشک ای گران‌ترین شمایلم تو آن دانه اشکی که بر گونه مجدلیه آویخت. بگو به من وقتی تو را از کرانه اعظمیه کندم بر تو ستم کردم؟

بانوی من! چگونه درس عشق بگویم درس اندیشه و آزادی چشم‌ها و مژگان‌ها و حال آن‌که من میراثدار سلاله وحشتم.

چه کنم، بانوی من! گناهانم بی‌شمارند حس می‌کنم تمام زنان جهان در محکمه عشق بر ضد من هستند و هیچ زنی در تاریخ نیست که عذرم را بپذیرد.

بانوی من! عاقل باش که من پیامبر عشق نیستم و به‌یاد ندارم آیه‌ای آورده باشم که من خود نیز آیه‌هایم را باور ندارم.

به من گوش مده وقتی می‌گویم تو از خاندان گلی یا از خانواده ماه که من مردی خطرناکم روزی در کوچه حضورت ساکنم و روزی میان دندان‌های گردباد.

نمی‌خواهم بدانم زاد روزت را زادگاهت را کودکی‌هایت و نورسیدگی‌ات که تو زنی از سلسله گل‌هایی و من اجازه ندارم در تاریخ یک گل دخالت کنم.

برف نوگویی زمین است وقتی به متن پایبند نباشد و بخواهد به شیوه‌ای دیگر و سبکی بهتر بسراید و از عشق خود به زبانی دیگر بگوید.