بریده‌هایی از کتاب بلقیس و عاشقانه‌های دیگر

ای یار من فکر نکرده‌ام و کسی که عاشق شد فکر نمی‌کند.

اگر با تو بنشینم ـ دقایقی حتی ـ ترکیب خونم دیگرگون می‌شود. کتاب‌ها به پرواز درمی‌آیند تابلوها گلدان‌ها ملحفه‌ها و توازن زمین به‌هم می‌خورد.

بانوی من! آرزو دارم در روزگار دیگری دوستت می‌داشتم. روزگاری، مهربان‌تر شاعرانه‌تر روزگاری که شمیم کتاب شمیم یاسمن و شمیم آزادی را بیش‌تر حس می‌کرد.

دوستت دارم و نگرانم روزی بگذرد که تو تن زندگی‌ام را نلرزانی و در شعر من انقلابی برپا نکنی و واژگانم را به آتش نکشی.

ای یار تو را از دست من چیدند و شعر را از لب من نوشتن را خواندن را خردسالی را و آرزوها را به یغما بردند.

بانوی من! از من انقلاب چشم مدار که حس می‌کنم آخرین انقلاب من تو بوده‌ای.

پیش از تو در پی زنی بودم تا به روشنایی‌ام بسپارد و با تو به روشنی رسیدم.

بلقیس! غایب مباش که خورشید ـ پس از تو ـ سواحل را روشنا نمی‌بخشد.

نمی‌دانستم که اشک همان انسان است و انسان بی‌اندوه تنها خاطره‌ای است از انسان!

عشق تو به شهرهای اندوهم برد جایی که پیش‌تر نرفته بودم.