بریده‌هایی از کتاب بلقیس و عاشقانه‌های دیگر

چشمانش شفّاف‌تر از آب خلیج.

آرزو می‌کردم که دوستت می‌داشتم در روزگاری که شمع حاکم بود و هیزم و بادبزن‌های ساخت اسپانیا و نامه‌های نوشته با پر و پیراهن‌های تافته رنگارنگ. نه در روزگار موسیقی دیسکو و ماشین‌های فِراری و شلوارهای جین چل‌تکه.

مگر می‌توانم خورشید را در کشوهایم نگهدارم مگر می‌شود با تو در پارکی قدم بزنم و ماهواره‌ها کشف نکنند که تو دلدار منی.

پس هوای بیرون را کار نداشته باش که تابستان حقیقی در درون ما پنهان است.

بانوی من! آرزو دارم در روزگار دیگری دوستت می‌داشتم. روزگاری، مهربان‌تر شاعرانه‌تر روزگاری که شمیم کتاب شمیم یاسمن و شمیم آزادی را بیش‌تر حس می‌کرد.

نمی‌توانم زنده بمانم بی‌هوایی که نفس می‌کشی بی‌کتابی که می‌خوانی بی‌قهوه‌ای که می‌نوشی بی‌آهنگی که می‌شنوی.

به نظر من منظور از منفجر کردن زبان، منفجرکردن تکرار و کلیشه‌های رایج در شعر است تا به سخنی تازه برسد. زیرا شعر امروز دچار یکنواختی جدیدی شده است و به یک انقلاب فراگیر نیاز دارد. درست به همان شکلی که شعر نو با شعر کلاسیک رفتار کرد.

ای که قامتت از بادبان بالاتر و فضای چشمانت گسترده‌تر از آزادی است تو زیباتری از کتاب‌های نوشته و نانوشته من و سروده‌های آمده و نیامده‌ام.

بانوی من! مهم‌ترین نکته فرهنگ تو این است که از حزب شعری و شکوه زبان تو آن‌جاست که از زبان گنجشک مشتق شده است

چه کنم، بانوی من! گناهانم بی‌شمارند حس می‌کنم تمام زنان جهان در محکمه عشق بر ضد من هستند و هیچ زنی در تاریخ نیست که عذرم را بپذیرد.

اگر تو نباری باران از کجا می‌آید؟ اگر تو نیایی آمدن مردم بیهوده است.

عشق تو مرا آموخت که چهره‌ات را با گچ بر دیوار نقش بزنم و بر بادبان زورق صیادان بر ناقوس‌ها بر صلیب‌ها.

عشق تو به من آموخت که بیروت را زنی ببینم ـ وسوسه‌انگیز ـ زنی که هر شب زیباترین پیراهنش را می‌پوشد و عطرآگین به دیدار حاکمان و دریانوردان می‌رود.

وقتی چهره‌ات را می‌بینم ـ ای یار ـ حس می‌کنم که تورات می‌خوانم.

سرنوشت تو است که همیشه در دریای عشق بی‌بادبان باشی.

همه چیزهایی که در جنگ شکست برمی‌دارد، قابل جبران است: هواپیماها، تانک‌ها، رادارها و خودروهای نفربر، تنها دل‌شکسته است که ترمیم نمی‌پذیرد و به هم پیوستن آن ممکن نیست.

ما زمان را می‌سازیم. دلبرم! ساعت‌سازان چه می‌دانند این تنها چشمان تواَند که وقت را می‌سازند و طرح زمان را می‌ریزند. * وقتی بر سر قرارمان می‌آمد

صبح بخیر زیبایم قدیس من، مادر! دو سال گذشت از سفر افسانه‌ای پسرت صبح سبز سرزمینش را در جامه دانش برد و ستاره‌هایش رودخانه‌هایش شقایق‌هایش. و در پیراهنش نعنا و آویشن پنهان کرد و یاس دمشقی.

نمی‌خواهم بدانم زاد روزت را زادگاهت را کودکی‌هایت و نورسیدگی‌ات که تو زنی از سلسله گل‌هایی و من اجازه ندارم در تاریخ یک گل دخالت کنم.

وقتی که تو را دوست می‌دارم ماه از من طلوع می‌کند