بریده‌هایی از کتاب راه باریک آزادی

فیلسوفان و دانشمندان سیاسی از زمان‌های دور بر این باور بودند که برای حل و فصل مرافعات، اجرای قانون و مهار خشونت به حکومت نیاز است. به بیان لاک: هر جا قانون نباشد آزادی هم نیست.

«حالات نفسانی که آدمیان را به صلح متمایل می‌سازند شاملند بر ترس از مرگ؛ طلب لوازم ضروری برای زندگی راحت؛ و نوعی امید به کسب آنها از طریق کوشش خود.» اما در وضعیت «جنگ» این چیزها به طور طبیعی فراهم نخواهند آمد. در واقع [در چنین شرایطی] انگیزه‌های اقتصادی از میان می‌روند.

شالودهٔ اساسی یک زندگی شایسته و رضایت‌بخش بر عدم سلطه استوار است- آزادی از سلطه، ترس و ناامنی شدید. براساس نظر پتی، پذیرفتنی نیست که کسی به ترحم دیگری واگذاشته شود، مجبور به شیوه‌ای از زندگی که او را در برابر برخی اعمال شریرانه، که شخصی دیگر می‌تواند به دلخواه خود تحمیل کند، آسیب‌پذیر سازد.

او معتقد است پیشرفت‌ها در هوش مصنوعی از بخت فرخندهٔ «دیکتاتوری‌های دیجیتال» خبر می‌دهد و دولت‌ها را قادر به پایش، مهار و حتی تعیین شیوهٔ تعامل، ارتباط و اندیشهٔ ما خواهد کرد.

«مسئلهٔ گیلگمش» می‌خوانیم- مهار کردن اختیار و اقتدار حکومت، به صورتی که فوائدش و نه مضارش عاید شهروندان شود - به چاره‌ای رسید

اینجا حکومتی قدرتمند و پرظرفیت، یک لویاتان دیوان‌سالار، مشغول کار بود. اما از این ظرفیت نه برای حل و فصل مرافعات یا توقف «جنگ»، بلکه برای آزار و خلع ید و سپس قتل عام یهودیان استفاده می‌شد.

وحشتی که لویاتان آلمانی دامن زد بسیار بیشتر از ترسی بود که هرج و مرج در نیجریه یا کنگو می‌آفرید.

درد و رنجی که آلمانی‌ها و شهروندان قلمروهای تحت اشغال هیتلر متحمل شدند «جنگ» هابزی همه علیه همه شمرده نمی‌شد. بلکه کارزار حکومت علیه شهروندانش بود؛

استبداد به معنای ساکت کردن و کنار گذاشتن جامعه از مشارکت در تصمیمات سیاسی، اجتماعی و اقتصادی است، که متقابلاً اِعمال قدرت مستبدانه را ممکن می‌سازد. اما این لزوماً بدان معنا نیست که جایگاه شخص مستبد ایمن خواهد بود، زیرا دیگرانی هم هستند که منافع سیاسی و اقتصادی سیطره بر چنین حکومت قدرتمند و بی‌مهاری وسوسه‌شان می‌کند. پس خطر از دست دادن قدرت به حاکم فشار می‌آورد تا اقتصاد را نه در جهت کارآیی، بلکه برای تطمیع و سهم‌دهی به رقبای همراه و ضربه زدن به رقبایی که کنار نمی‌آیند ساختار دهد.

در بسیاری موارد، جوامع بی‌حکومت تسلیم ارادهٔ معطوف به قدرت یک رهبر فرهمند و واجد مزیت می‌شوند. آنچه بسیاری از این رهبران را برمی‌انگیزاند اشتیاق به خلق لویاتان مقید، ترویج آزادی یا اصلاح عدم توازن میان قدرت فرادستان و شهروندان نیست، بلکه افزایش قدرت و سلطهٔ خود بر جامعه است. وقتی از این نقطه نظر به سولون در آتن می‌نگریم، او یک استثنا به شمار می‌رود، زیرا به قدرت رسید تا نفوذ افراطی خانواده‌های توانگر و فرادستان را مهار کند، به صورتی که غل و زنجیر زدن بر لویاتان را بخشی از مأموریتش می‌دانست. اما چنین چیزی در مورد سایر حکومت‌سازان ما صدق نمی‌کند.