بریده‌هایی از کتاب راه باریک آزادی

هابز همچنین تشخیص می‌داد که انسان‌ها آرزویی شدید برای برخی وسائل آسایش اولیه و فرصت‌های اقتصادی دارند. او نوشت «حالات نفسانی که آدمیان را به صلح متمایل می‌سازند شاملند بر ترس از مرگ؛ طلب لوازم ضروری برای زندگی راحت؛ و نوعی امید به کسب آنها از طریق کوشش خود.» اما در وضعیت «جنگ» این چیزها به طور طبیعی فراهم نخواهند آمد. در واقع [در چنین شرایطی] انگیزه‌های اقتصادی از میان می‌روند.

از نظر هابز، «جنگ» «صرفاً شامل درگیری واقعی نیست، بلکه عِلم به قرار داشتن در معرض درگیری است، در هر زمانی که اطمینان نسبت به خلاف آن وجود نداشته باشد.»

هر رابطهٔ قدرت نابرابر، چه از طریق تهدید به اجرا گذاشته شود یا دیگر ابزارهای اجتماعی ازقبیل رسوم، شکلی از سلطه می‌آفریند، زیرا به محکومیت نسبت به سیطرهٔ دلبخواهی کسی می‌انجامد: محکوم بودن به ارادهٔ بالقوه بوالهوسانه یا داوری بالقوه شخصی دیگر.

تردیدی نیست که با اطاعت و پیروی از خواسته‌ها یا فرامین شخص دیگر می‌توان جلوی خشونت را گرفت. اما قیمتش تهدید شدن در هر روز آزگار و انجام کارهایی است که شما نمی‌خواهید بکنید

پِتی در کتابش با عنوان جمهوریخواهی: نظریه‌ای در مورد آزادی و دولت، استدلال می‌کند شالودهٔ اساسی یک زندگی شایسته و رضایت‌بخش بر عدم سلطه استوار است- آزادی از سلطه، ترس و ناامنی شدید. براساس نظر پتی، پذیرفتنی نیست که کسی به ترحم دیگری واگذاشته شود، مجبور به شیوه‌ای از زندگی که او را در برابر برخی اعمال شریرانه، که شخصی دیگر می‌تواند به دلخواه خود تحمیل کند، آسیب‌پذیر سازد.

هر ساله میلیون‌ها نفر در خاورمیانه، آفریقا، آسیا و آمریکای مرکزی از خانه و کاشانهٔ خود می‌گریزند و در فرآیند فرار جان‌شان را به خطر می‌اندازند، نه برای دستیابی به درآمد بالاتر یا راحتی مادی بیشتر، بلکه در تلاش برای حمایت از خود و خانواده‌های‌شان در برابر خشونت و ترس.

دالان باریک آزادی فشرده شده میان ترس و سرکوبی که حکومت‌های استبدادی ایجاد می‌کنند و خشونت و بی‌قانونی ناشی از فقدان آنها، قرار دارد. در این دالان است که حکومت و جامعه یکدیگر را متوازن می‌سازند. این توازن محصول نه یک لحظهٔ انقلابی، بلکه میوهٔ مبارزه‌ای دائمی و هر روزه میان این دو به حساب می‌آید. این مبارزه منافعی به بار می‌آورد. در این دالان حکومت و جامعه نه فقط رقابت، که همکاری نیز می‌کنند. این همکاری موجب ظرفیتی بیشتر برای حکومت می‌شود تا خواسته‌های جامعه را به انجام برساند، و بسیج اجتماعی عظیم‌تری را تهییج می‌کند تا این ظرفیت افزودهٔ دولت مورد پایش قرار گیرد.