بریده‌هایی از کتاب هنر عشق ورزیدن

«کسی که هیچ نمی‌داند، به هیچ‌چیز عشق نمی‌ورزد. کسی که نمی‌تواند هیچ کاری بکند، هیچ نمی‌فهمد. کسی که هیچ نمی‌فهمد، بی‌ارزش است. اما او که می‌فهمد، عشق هم می‌ورزد، توجه هم می‌کند، می‌بیند… هرچه دانش بیشتری در چیزی ذاتی باشد، عشق، عظیم‌تر می‌شود… هر که تصور می‌کند همهٔ میوه‌ها همان زمانی می‌رسند که توت‌فرنگی می‌رسد، از انگور هیچ نمی‌داند.» پاراسلسوس

که هر کسی که آرزو دارد در این هنر استاد شود، ابتدا باید انضباط و تمرکز و صبر را در هر مرحله از زندگی‌اش تمرین کند

اگر بتوانم به کسی بگویم: «به تو عشق می‌ورزم». باید قادر باشم بگویم: «من در وجود تو به همه‌کس عشق می‌ورزم، من از طریق تو به جهان عشق می‌ورزم، من در وجود تو حتی به خودم عشق می‌ورزم.»

عشق، دغدغهٔ فعال برای زندگی و رشدِ آن چیزی است که به آن عشق می‌ورزیم. در جایی که این دغدغهٔ فعال وجود نداشته باشد عشقی وجود ندارد. این عنصر عشق به‌زیبایی در صحیفهٔ یونس نبی بیان شده است. خداوند به یونس گفت به نینوا برود و به ساکنان آن‌جا هشدار بدهد که اگر دست از کارهای شیطانی خود برندارند آن‌ها را تنبیه خواهد کرد. یونس از این مأموریت می‌گریزد چون می‌ترسد که مردم نینوا توبه کنند و خداوند آن‌ها را ببخشاید. او انسانی است که برای نظم و قانون اهمیت زیادی قائل است؛ ولی فاقد عشق است. با وجود این، وقتی سعی می‌کند بگریزد، خود را در شکم یک ماهی می‌بیند و این نماد انزوا و تنهایی و حبسی است که فقدان عشق و همبستگی به سر او آورده است.

این کتاب می‌خواهد خواننده را متقاعد سازد که همهٔ تلاش‌های وی برای رسیدن به عشق محکوم به شکست‌اند مگر این‌که او با تمام توان سعی کند کل شخصیت خود را رشد دهد تا به یک جهت‌گیری ثمربخش برسد؛

به‌عمل کار بر آید به سخندانی نیست.

تنها در عشقِ کسانی که غرضی ندارند عشق شروع می‌کند به شکوفا شدن.

«اگر به خودت عشق بورزی، به دیگران مثل خودت عشق می‌ورزی. تا هنگامی که به دیگری کمتر از آن‌قدر که به خودت عشق می‌ورزی، عشق بورزی، در عشق ورزیدن به خودت به‌راستی موفق نخواهی بود. ولی اگر به همه از جمله به‌خودت به یک اندازه عشق بورزی، آن‌گاه به همگی به‌منزلهٔ یک شخص، عشق خواهی ورزید که آن فرد هم خداست و هم انسان. بنابراین آن کسی بزرگ و درستکار است که درعین‌حال که به خودش عشق می‌ورزد، به همهٔ انسان‌ها به‌تساوی عشق بورزد.»

اگر به کسی به سبب شایستگی یا محاسنش عشق ورزیده شود، این عشق همیشه با تردیدی همراه است؛ شاید او کسی را که می‌خواهد به او عشق بورزد راضی نکند، شاید چنان شود یا چنین شود.

«کسی که هیچ نمی‌داند، به هیچ‌چیز عشق نمی‌ورزد. کسی که نمی‌تواند هیچ کاری بکند، هیچ نمی‌فهمد. کسی که هیچ نمی‌فهمد، بی‌ارزش است. اما او که می‌فهمد، عشق هم می‌ورزد، توجه هم می‌کند، می‌بیند… هرچه دانش بیشتری در چیزی ذاتی باشد، عشق، عظیم‌تر می‌شود… هر که تصور می‌کند همهٔ میوه‌ها همان زمانی می‌رسند که توت‌فرنگی می‌رسد، از انگور هیچ نمی‌داند.»